Με το εναρκτήριο πλάνο των τίτλων της ταινίας Αβαταρ, έπεσα τέζα. Όχι ξερή, αλλά τέζα, αφού ταβλιάστηκα στην διαστημικού τύπου πολυθρόνα, ρυθμισμένη στη θέση «σκάσε, βλέπε και τρώγε». Την έκανα πάλι τη σπατάλη μου: αγόρασα τα ακριβότερα εισιτήρια στη «Χρυσή Θέση» του πολυσινεμά. Πώς αλλιώς να τιμούσα το μπλοκμπάστερ της χρονιάς;
Όσο αναπαυτικές κι αν είναι οι θέσεις-κρεβάτια, όσο νόστιμο το μενού που σου σερβίρουν ευγενέστατα ψιθυριστοί νεαροί, κατά τη διάρκεια της προβολής, δεν ωφελούν. . Στα είκοσι πρώτα λεπτά αντιλαμβάνεσαι, ότι το έργο που βλέπεις, λέγεται Αβαταρ, αλλά στην πραγματικότητα είναι η…Ποκαχόντας!
Πάρτε υπόθεση: Ένας στρατιώτης του δικού μας άπληστου πολιτισμού με επεκτατικές βλέψεις στις πλουτοπαραγωγικές πηγές μακρινών πλανητών. στέλνεται αρχικά, να κατασκοπεύσει τους ιθαγενείς. Παίρνει μάλιστα και τη μορφή ενός ιθαγενούς, γιατί στην πραγματικότητα είναι γήινος, κοντοστούπης και επιπλέον, ΑΜΕΑ. (Όταν γίνεται Αβαταρ, πάντως, κάνει φούρλες και τούμπες και σκαρφαλώνει σαν το πιθήκι, οπότε, σε σύγκριση με το καροτσάκι και τα ατροφικά πόδια, περνάει τέλεια). . Η Ποκαχόντας ,συγνώμη, η Νεϊρέτ , μυεί τον άξεστο δεκανέα στις συνήθειες της φυλής της, με αποτέλεσμα τον κάνει να ....
ερωτευτεί τόσο την ίδια, αλλά και τον ευγενικό, και άγριο προγονικό πλανήτη της, Τον οποίον δυστυχώς επιβουλεύονται κακοί γήινοι πλουτοκράτες που θέλουν να ξεκάνουν τον ιερό και καθαγιασμένο τόπο για να σκάψουν ένα ορυχείο και να «γεμίσουν λεφτάααα», σαν τη Σαπφώ Νοταρά.
Κοινώς, το έργο είναι μια διαπλανητική κλαπαρχιδιά. Αυτό που το κάνει να το ξεχωρίζει από τα άλλα του είδους του, είναι ότι είναι μια εξωφρενικά ακριβή διαπλανητική κλαπαρχιδιά. Κάνει μπαμ το πλούτος σε κάθε πλάνο, σε κάθε εφέ, σε κάθε προσεκτικά σχεδιασμένη πανίδα, χλωρίδα και προβοσκίδα αυτών των νέων μορφών ζωής, που για να τις δεις, αλλιώς, πρέπει να γλύψεις πολλές καρτελίτσες απ΄αυτές που κατάπινε ο Τίμοθυ Λήρι στα νιάτα του (και στα γεράματά του, αν ισχύουν οι κακές γλώσσες).
Κοσμογονία το Αβαταρ. Διαθέτει κάργα οικολογικό μήνυμα, φουλ αντιπολεμικό μένος, αισθησιασμό και σεξ. Ωραιότατο σεξ, αν δεν σας πειράζει να βλέπετε δύο γίγαντες με υπο-λέπια, κοτσιδάκια Μπό-Ντέρεκ που καταλήγουν σε πρίζες ,πλακουτσή μύτη και φουντωτές ουρές , να το κάνουν κολασμένα στη ρίζα ενός ιερού δέντρου. Το οποίο δέντρο μοιάζει ύποπτα με κάτι επιτραπέζια ψυχεδελικά φωτιστικά με φωσφωριζέ οπτικές ίνες, απ΄αυτά που ήταν τρέντι στα μοντέρνα σπίτια τη δεκαετία του ’70. Καθόλου τυχαία η καπιτάλε ατάκα του διευθυντή επιχειρήσεων που ακούγεται μέσα στο γενικό χαμό από έλλογα έντομα, δέντρα-σκληρούς δίσκους, ιπτάμενα βουνά και ανεμώνες-λαμπατέρ:«Τι σκατά καπνίζετε εσείς σ΄αυτό το εργαστήριο;».
Τέλος πάντων, αφού έχει στηθεί η αρχική πλοκή. έχουν μπλέξει ουρές, μπούτια, τελετές, ξωτικά, πεζοναύτες και πλοκάμια, πέφτει κι ένα ντου από τους άπληστους κακούς που έχουν λυσσάξει με το ορυχείο. Το «ντου» εδώ είναι απολύτως ξεπατικωμένο από τη σκηνή της σφαγής στο «Χορεύοντας με τους Λύκους». Δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερεύον στόρι-λάιν στο Αβαταρ που να μην είναι εντελώς σουρτουκεμένο- και μάλιστα ολοφάνερα. Αυτή άλλωστε είναι η γοητεία του, να εντοπίζεις ποιο μισό ποιας ταινίας βλέπεις (Εξολοθρευτή; Αποκάλυψη Τώρα; Γορίλλες στην Ομίχλη; Αλιεν ; Μπλέϊντ Ράνερ; ) Η άλλη μισή δεν θέλει εξήγηση: Το εμπεδώσαμε., είναι η Ποκαχόντας).
Δεν περνούσα άσχημα, αλλά μετάνιωνα που δεν έφερα μαζί μου στο σινεμά ένα παιδί. Ένα δωδεκάχρονο θα εκτιμούσε την εξτραβαγκάντσα του Κάμερον περισσότερο από το καμένο από τα πολλά sci-fi κρανίο μου. Κι όμως, το Αβαταρ έκανε τα τρισδιάστατα θαύματα του! Όταν άρχισε η προβολή τα είχα τα χρονάκια μου. Βγαίνοντας από την αίθουσα, υπό τους ήχους του κεντρικού τραγουδιού, (που να με φτύσετε αν δεν είναι το τραγούδι του «Τιτανικού», σε πιο «αγαπώ το περιβάλλον αγαπώ όλο τον κόσμο-γιατί ζει μαζί και η Τίνα Μπιρμπίλη» έκδοση). Στην έξοδο, λοιπόν, ανακάλυψα ότι είχα μεταμορφωθεί σε δωδεκάχρονο. Καλέ, μπήκα στο Αβαταρ μεσόκοπη και βγήκα Μπένζαμιν Μπετόν σε προεφηβική ηλικία!
Μη με ρωτήσετε ποιος οδήγησε στο δρόμο για το σπίτι…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου