Η ηγεσία της καινούριας ΝΔ πασχίζει να επιβάλει τους δικούς της κανόνες στο εσωτερικό της ΝΔ. Ουσιαστικά τα στελέχη της Πολιτικής Άνοιξης σε συνεργασία με την Λαϊκοδεξιά συνιστώσα της ΝΔ προσπαθούν μόνο κατ’ όνομα να διατηρήσουν τον τίτλο «μεγάλη φιλελεύθερη κεντροδεξιά παράταξη» και στην ουσία να επιβάλλουν την περιθωριακή τους θέληση και σε στελέχη που δεν αυτοπροσδιορίζονται λαϊκοδεξιά, καθαροδεξιά ή νεοδεξιά. Η νέα έκφραση που παίζει πολύ είναι μεγάλη λαϊκή κεντροδεξιά! Για δικούς τους μακροπρόθεσμους στόχους συνεργάζονται με τους Φίλους του Αντώνη και τα στελέχη του πρώην Μαξίμου. Οι νεοκαραμανλικοί. Και μόνο αυτό το σκηνικό δείχνει το βάθος της κρίσης που βρίσκεται στον χώρο της Δεξιάς και Κεντροδεξιάς. Η επιστροφή στις ρίζες της Λαϊκής Δεξιάς δεν γίνεται να αφήσει τη ΝΔ, χωρίς εμφανή ρήγματα. Ειδικά στη ΝΔ η οποία από το 1974 έως σήμερα έχει αναδείξει τους περισσότερους πρωθυπουργούς (5), τους περισσότερους αρχηγούς κόμματος (7) αν και έχει κυβερνήσει μόνο 16 χρόνια με το ΠΑΣΟΚ να έχει κυβερνήσει 20!!!
Η Νέα Δημοκρατία δηλαδή από την φύση της έχει δυσκολίες στην κατάκτηση της εξουσίας και μόνο με κεντρώο προφίλ μπορεί να πείσει τους υποψιασμένους πολίτες να την ψηφίσουν. Η στροφή στις ρίζες είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Ακόμα και αν κληθεί να κυβερνήσει η Νέα ΝΔ θα καταρρεύσει σύντομα και θορυβωδώς. Σχεδόν κάθε σύγκρουση για την Αρχηγία ή κάθε εκλογική αποτυχία άφηνε ανεξίτηλα σημάδια στην πορεία του κόμματος. Το 1985 δημιουργήθηκε η ΔΗΑΝΑ, το 1993 η ΠΟΛΑΝ, το 2000 ο ΛΑΟΣ και σήμερα η Ντόρα Μπακογιάννη οδεύει στον δικό της κομματικό σχηματισμό μέσα σε τελείως διαφορετικό πάντως κοινωνικό και ιστορικό περιβάλλον. Η δημιουργία κομμάτων από τον χώρο της Κεντροδεξιάς είναι νομοτελειακό φαινόμενο. Ούτε και τώρα μπορεί κανένας φίλος του Αντώνη να το διακόψει. Αντίθετα η συνωμοτική τους φύση ενισχύει καταλυτικά τα γεγονότα.
Η στροφή του Αντώνη σε έναν παλαιοκομματικό λαϊκισμό ενισχύει ακόμη περισσότερο την ανάγκη σοβαρού και αξιόπιστου σχηματισμού προς το Κέντρο. Είναι απολύτως σίγουρο ότι οι φωνασκίες του Αντώνη και η επιστροφή του στην εποχή της ΕΡΕ δεν έχουν καμία πρακτική αξία. Ο Αντώνης ξέρει πολύ καλά ότι ακόμη κα να ήθελε δεν μπορεί να ξεφύγει από το μνημόνιο που ήταν αποτέλεσμα της αλόγιστης νεοκαραμανλικής διακυβέρνησης, στην οποία επίσης ήταν υπουργός και σπάταλος διαχειριστής παχυλότατων κονδυλίων. Πρέπει να μπει μια τάξη στην Ελλάδα και δυστυχώς το μνημόνιο ήταν τελικά ο μόνος τρόπος για να μπει. Κανένας δεν το ήθελε. Αλλά και ο απλός πολίτης κατανοεί ότι χρειάζεται όσο και αν δεν επιθυμεί λύσεις βίαιες. Το θέλω όμως λειτουργεί διαφορετικά από το πρέπει στην πολιτική. Οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες και δεν μπορούν να επιβληθούν χωρίς την έξωθεν πίεση και παρουσία. Ας γίνουν λοιπόν αναγκαστικά. Και ας βρούνε το δρόμο τους όσοι δεν αισθάνονται πλέον ιδεολογικά συγγενείς με τους περίεργους Φίλους του «Σοφού» Αντώνη.
