1. η επανεμφάνιση ιδεών, συμπεριφορών, μεθόδων κλπ που είχαν ξεχαστεί και θεωρούσαμε ότι ανήκουν στο παρελθόν
2. η μίμηση αρνητικών συμπεριφορών των προγόνων
3. το βιολογικό φαινόμενο της κληρονομήσεως ιδιοτήτων από πρόγονο που απέχει δύο ή περισσότερες γενιές
Πάμε λίγο πίσω. Σε μια χώρα της οποίας το πολιτικό σύστημα καταπονήθηκε για δύο τουλάχιστον δεκαετίες από την κυριαρχία των «δεινοσαύρων», οι εκλογές της 7ης Μαρτίου του 2004 έγιναν με έναν καλό οιωνό- για πρώτη φορά στην ιστορία της. Οποιο κόμμα και αν επικρατούσε στην κάλπη το άθροισμα της ηλικίας του πρωθυπουργού και του αρχηγού της .........
.......... αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ήταν κάτι λιγότερο από έναν αιώνα! Καθόλου άσχημα. Αν ληφθεί υπόψη ότι στο παρελθόν υπήρξαν πρωθυπουργοί ή πολιτικοί αρχηγοί με ηλικία κοντά στον έναν αιώνα, δυο άνθρωποι με συναφή αίσθηση των πραγμάτων, ανεξάρτητα από τις πολιτικές, τις ιδεολογίες ή ακόμη και τις... κληρονομικές διαφορές τους, θα ήταν κέρδος για την πολιτική. Εντέλει η ηλικιακή ανανέωση στο ρετιρέ δεν απέδωσε και η συνέχεια κατεγράφη ήδη από την Ιστορία... Επιστροφή στο μέλλον τώρα. Στην ίδια χώρα μετά τις εκλογές του 2009, εμφανίστηκε ένας ακόμη καλός οιωνός. Ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνέπεσε να συνδέονται από τα φοιτητικά τους χρόνια- υπήρξαν ακόμη και συγκάτοικοι στην Αμερική όπου σπούδασαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η προσδοκία ότι αυτήν τη φορά τα πράγματα θα εξελιχθούν καλύτερα, επειδή κάτι προσωπικό συνδέει τους δυο επικεφαλής του συστήματος, δεν κράτησε περισσότερο από δέκα μήνες. Την καταπόντισε αψυχολόγητα ο Αντώνης Σαμαράς στη Θεσσαλονίκη με τέσσερις λέξεις: «Εγώ δεν είμαι Παπανδρέου». Ενας αιφνίδιος ετεροπροσδιορισμός που λειτούργησε σαν ανεξήγητο φάλτσο στα πλαίσια μιας συνέντευξης στην οποία ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πέτυχε τους στόχους που είχε θέσει.
Ενδεχομένως θα είναι και μια τομή στην πορεία των πολιτικών εξελίξεων. Γιατί μεταφέρει την πολιτική αντιπαράθεση σε προσωπικό επίπεδο. Το «εγώ δεν είμαι Παπανδρέου» εμπεριέχει στοιχεία προσωπικής απαξίας για τον Πρωθυπουργό, άρα είναι μια πρόκληση που παραπέμπει στην πολιτική κουλτούρα άλλων εποχών. Αλλά όσες φορές στο παρελθόν ο δημόσιος βίος αγκυλώθηκε γύρω από τέτοιου είδους ρητορικές, εξελίχθηκε περισσότερο σε προσωπική βεντέτα παρά σε πολιτική αναμέτρηση. Εάν αυτό αποτελεί συνειδητή επιλογή του Σαμαρά και πρόκειται να το συνεχίσει, είναι κακή επιλογή και τον αδικεί. Είτε υποδηλώνει αβερωφικό αταβισμό είτε παραπέμπει σ΄ αυτό που είχε πει κάποτε ο Γούντι Αλεν: «Το μόνο μου παράπονο στη ζωή είναι ότι δεν είμαι κάποιος άλλος».
/ / Του Γιώργου Λακόπουλου / /
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου