Δεν υπάρχουν σωτήρες!

του Γιάννη Πρετεντέρη

Ολα δείχνουν ότι επόμενος στόχος των αγορών μετά την Ισπανία, θα είναι η Ιταλία. Και πολλοί προβλέπουν ότι η επόμενη κυβέρνηση που κινδυνεύει είναι η κυβέρνηση Μόντι.

Χθες, ας πούμε, η «Wall Street Journal» (που έχει ...

καταθέσει αναρίθμητα δείγματα λατρείας για τον ιταλό Πρωθυπουργό) κυκλοφόρησε με κεντρικό τίτλο: «Το φωτοστέφανο του Μόντι ξεθωριάζει όσο η Ιταλία αντιμάχεται την κρίση».

Προσωπικά, δεν ξέρω τι θα γίνει στην Ιταλία και τι θα κάνει ο Μόντι – ο άνθρωπος, άλλωστε, μου φαίνεται ιδιαιτέρως σοβαρός...

Βλέπω, όμως, να καταρρέει το παραμύθι που καλλιέργησαν ορισμένοι επιτήδειοι ή απλώς ανεγκέφαλοι ότι δήθεν το πρόβλημα με την κρίση είναι οι άνθρωποι που τη διαχειρίστηκαν.

Οτι αρκεί, δηλαδή, να φωνάξουμε από κάπου κάποιους άλλους «καλύτερους» ώστε η κρίση να εξανεμιστεί.

Ακόμη και η περίπτωση Μόντι αποδεικνύει ότι το κρίσιμο μέγεθος είναι η κρίση. Οχι το φωτοστέφανο.

Δεν έχω λόγο, βεβαίως, να υποτιμήσω την ανικανότητα, την ανεπάρκεια ή την ανεντιμότητα πολλών επαγγελματιών της πολιτικής. Ούτε πιστεύω ότι οι ικανοί άνθρωποι μιας χώρας εξαντλούνται σε όσους περιπολούν στα κομματικά επιτελεία, κάθε άλλο!

Ισχυρίζομαι, όμως, ότι η αποτελεσματική διαχείριση της κρίσης είναι πρωτίστως θέμα πολιτικής και πολιτικών.

Και ότι οι ικανότεροι Μόντι του κόσμου αποκλείεται να επιζήσουν ή να αποδώσουν όσο εφαρμόζουν μια λάθος πολιτική ή μια αποτυχημένη οικονομική συνταγή.

Καλό είναι, λοιπόν, οι στυλοβάτες της αποτυχίας να πάψουν να αναζητούν αλλού τα άλλοθι ή τα ελαφρυντικά της αποτυχίας τους.

Η πολιτική του Μνημονίου απέτυχε επειδή ήταν λάθος πολιτική – όχι επειδή δεν εφαρμόστηκε σωστά από κάποιους λάθος ανθρώπους...

Και η λύση είναι πρωτίστως να αλλάξουμε πολιτική – όχι να ψάχνουμε στα πεταμένα ή στα αζήτητα κάποια άγνωστα κελεπούρια που θα φιλήσουν τον βάτραχο για να τον κάνουν πρίγκιπα...

Σε αυτό είμαι απολύτως σαφής. Μόνο αν κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα, μόνο αν βαδίσουμε σίγουρα και ρεαλιστικά, υπάρχει ελπίδα να αναστραφεί η κατάσταση. Καλώς ή κακώς, σωτήρες δεν υπάρχουν πια, ούτε αναμένεται να προκύψουν στις 17 Ιουνίου.

Εξακολουθώ, βεβαίως, να ελπίζω ότι η κυβέρνηση της επόμενης μέρας θα είναι ένα είδος Εθνικής Ελλάδος.

Και ότι θα κληθούν να υπηρετήσουν την ανόρθωση της χώρας οι ικανότεροι άνθρωποι όλων των κομμάτων και όλων των ειδικοτήτων.

Αλλά ακόμη και η καλύτερη Εθνική, πέρα από τους κατά τεκμήριο καλύτερους παίκτες, χρειάζεται τρία πράγματα.

Πρώτον, έναν καλό προπονητή.

Δεύτερον, ένα πνεύμα ομάδας.

Τρίτον, ένα σύστημα παιχνιδιού.

Διαφορετικά θα θυμίζει την Εθνική που αγωνίζεται στα γήπεδα της Πολωνίας και πάντα της φταίει ο διαιτητής.