Διαβάζω στο Ιnternet την παρακάτω είδηση, που προφανώς είχε διαφύγει της προσοχής μου καθ’ ότι έχω πάψει προ πολλού να βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση, και κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό.
«Αύριο (σήμερα) το πρωί ολοκληρώνεται η
τριετής δικαστική διαμάχη της Ελλάδας και των Σκοπίων που ξεκίνησε στις 17 Νοεμβρίου του 2008, όταν η πΓΔΜ προσέφυγε στο ΔΔΧ εγκαλώντας την Αθήνα ότι παραβίασε την παράγραφο 1 του άρθρου 11 της ενδιάμεσης συμφωνίας ζητώντας από τους δικαστές να υποχρεώσουν την Ελλάδα να μην φέρει ποτέ ξανά αντιρρήσεις σχετικά με την είσοδο της FYROM σε διεθνείς οργανισμούς. Στις 11 πμ ο πρόεδρος του δικαστηρίου, ο Ιάπωνας Χισάσι Οβάντα, θα ανακοινώσει την ετυμηγορία των 15 “σοφών” του Διεθνούς Δικαστηρίου.»
Και το άρθρο συνεχίζεται με την εύλογη ερώτηση. «Μπορεί από αύριο (σήμερα) 5 Δεκεμβρίου να υποχρεωθεί η Ελλάδα να συναινέσει στην είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς τη θέλησή της; Είναι δυνατόν δηλαδή ένα δικαστήριο να αναγκάσει την Ελλάδα να εκχωρήσει κυριαρχία στους γείτονες που οικειοποιούνται την ελληνική ιστορία;»
Δυστυχώς, απ’ ότι προκύπτει από τη τεκμηριωμένη συνέχεια του άρθρου, είναι μάλλον βέβαιο ότι η απόφαση θα είναι εις βάρος της Ελλάδας και υπέρ των Σκοπίων. Ακόμα ένα λιθαράκι (τί λιθαράκι δηλαδή, μάλλον για ογκόλιθο πρόκειται) στην εδραίωση του (παγκοσμίως αποδεκτού τώρα πια) ονόματος Μακεδονία για τα Σκόπια.
Επειδή απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχει τίποτε που μπορούμε να κάνουμε για να ανατρέψουμε τη (δυσμενέστατη) αυτή νέα τροπή των γεγονότων, ίσως θα ήταν χρήσιμο να κάνουμε μια αναδρομή και να δούμε πως φτάσαμε στο σημείο να «χαρίσουμε» το όνομα Μακεδονία στους Σλάβους γείτονές μας (ας ελπίσουμε μόνο ότι δεν θα μας απαγορευτεί να χρησιμοποιούμε εμείς τον όρο Μακεδονία).
Αντί δικού μου σχολίου, θα σας παραθέσω τμήμα ενός άρθρου του Χρίστου Ράπτη από το kontranews που και αυτοί το πήραν από το Iefimerida.gr. Προφανώς έχει γραφεί προ εβδομάδων, την περίοδο δηλαδή που ο Σαμαράς έβγαζε άναρθρες κραυγές περί μνημονίου και το έπαιζε «εθνικός ήρωας» στο θέμα της υπογραφής ή όχι.
Το θέμα όμως των Σκοπίων, με το οποίο παραλληλίζει τη σημερινή κατάσταση, είναι διαχρονικό και το άρθρο ενδεικτικό της ευθύνης του Σαμαρά. Διαβάστε το κείμενο.
Το δις εξαμαρτείν …
Σήμερα γνωρίζουμε ότι, αν η Ελλάδα είχε διαπραγματευτεί τότε με σύνεση και ρεαλισμό, τα Σκόπια θα είχαν λάβει πιθανότατα μια ονομασία με σαφή γεωγραφικό και εθνικό προσδιορισμό που θα οριοθετούσε αποφασιστικά τον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών εθνικιστών. Αντιθέτως, η αδιαλλαξία και ο λαϊκισμός που επέδειξε ο Σαμαράς εγκλώβισε τις πολιτικές δυνάμεις σε μια αδιέξοδη αναμέτρηση με τη γειτονική χώρα, αφυπνίζοντας και ενθαρρύνοντας τον τυφλό εθνικισμό ενός τμήματος της Δεξιάς και της Αριστεράς. Την αδιέξοδη αυτή αναμέτρηση η χώρα την πλήρωσε ακριβά με αποτέλεσμα σήμερα τα Σκόπια να έχουν κατοχυρώσει διεθνώς την ονομασία «Μακεδονία» και η Ελλάδα να έχει καταναλώσει ένα μεγάλο κεφάλαιο της αξιοπιστίας της κυνηγώντας φαντάσματα.Τότε, ο κ. Σαμαράς έπαιζε με συναισθήματα, στερεότυπα και εντυπώσεις βάζοντας ίσως τις προσωπικές του φιλοδοξίες πάνω από το εθνικό συμφέρον. Σήμερα, μοιάζει εγκλωβισμένος σε μια αδιέξοδη αντιμνημονιακή πολιτική που ενδέχεται να οδηγήσει τη χώρα ακόμα και στη δραχμή, κολακεύοντας τον εθνικισμό και τον αναχρονισμό ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα να οδηγεί ξανά τη χώρα σε νέα αδιέξοδα.Τώρα, όμως δεν παίζει με συναισθήματα και στερεότυπα αλλά με μισθούς, συντάξεις, και γενικότερα με την ευημερία και το μέλλον της χώρας. Κυρίως, θέτει σε κίνδυνο το μεγαλύτερο πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό κεκτημένο για την Ελλάδα του 20ου αιώνα, τη συμμετοχή της δηλαδή στην ευρωζώνη.Πολύ φοβούμαι ότι το πάθημα του Σκοπιανού δεν φαίνεται να του έγινε μάθημα. Το ερώτημα είναι αν σε αυτό το νέο δρόμο αυτοκαταστροφής που επέλεξε θα συμπαρασύρει και την χώρα.
Συμφωνώ και επαυξάνω με όλα τα παραπάνω εκτός από το ότι η νέα «στρατηγική» του, είναι «δρόμος αυτοκαταστροφής»!
Παραφράζοντας το γνωστό καλαμπούρι «εδώ είναι Βαλκάνια», θα πω: «Εδώ είναι Ελλάδα». Και, όπως έχει αποδείξει ο ίδιος περίτρανα, τα πάντα είναι δυνατά στην Ελλάδα. Ακόμα και η «Εθνική Προδοσία» (περίπτωση Σκοπιανού) αλλά και η «κομματική προδοσία» (πτώση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη από την εξουσία) μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήριο προσωπικών επιτυχιών. Καθ’ ότι Αμερικανοσπουδαγμένος, εφαρμόζει το κλασικό αμερικάνικο ρητό. «Η δημοσιότητα, ακόμα κι αν είναι αρνητική, είναι ευπρόσδεκτη σε σχέση με την αφάνεια»! Άδικο έχει; Ποιος θα τον ήξερε τον Σαμαρά αν δεν είχε κάνει ότι έχει κάνει; Στην καλύτερη των περιπτώσεων να ήταν ένας Βουλευτάκος της Μεσσηνίας, άντε και κανένας δευτεροκλασάτος Υπουργός. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, οι δυνατότητές του μέχρι αυτού φτάνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου