της Ρούλας Γεωργακοπούλου
Ακόμα και στις διχαστικές εκλογές των δεκαετιών 1950-60, ακόμη και τότε οι άνθρωποι όλο και κάτι έβρισκαν να πουν μεταξύ τους. Τους θυμάμαι σαν και τώρα καθισμένους γύρω από το ραδιόφωνο, χράτσα - χρούτσα να σημειώνουν σε χαρτιά τα ...
«έλαβον» και μετά να κάνουν τη σούμα μόνοι τους, μέσα σ’ ένα τρομακτικό πανηγύρι αναμονής, αλλά πάντως πανηγύρι. Ο Εμφύλιος ακόμα στις καρδιές τους, όμως και ποια οικογένεια δεν είχε τότε το μαύρο της πρόβατο; Ακόμα κι αυτό – μέρα που ήταν – είχε δικαίωμα σε σκαμνί και σε συνακρόαση, σε μολύβι και χαρτί να κάνει τους λογαριασμούς του. Σήμερα, τα τηλεφωνήματα για την εκλογική βεγγέρα γίνονται όλα με τη ρέγουλα και οι προσκλήσεις διατίθενται κατόπιν επιδείξεως πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων. Πόσα χρόνια μάς πήρε για να πάμε από εκεί που ήρθαμε κι ακόμα παραπίσω;
Το μόνο ελαφρυντικό στην κατάστασή μας είναι ένα κάποιο τακτ στον τρόπο που έχουμε εφεύρει για να σχετιστούμε με την πολιτική. Κομμένες οι αναχρονιστικές ταυτίσεις του τύπου «είμαι» ΕΡΕ, «είμαι» Ενωση Κέντρου, «είμαι» ΕΔΑ ή όσο βαθιά πάει η μνήμη σας. Οι πολιτικές επιλογές είναι πλέον στιγμιαίες, με αστερίσκους, ψιλά γράμματα, επιφυλάξεις και πισινή, κάπως σαν τα προγαμιαία συμβόλαια που κάνουν στο Χόλιγουντ οι αστέρες. Δυστυχώς το σταριλίκι του ψηφοφόρου κρατάει όσο να πέσουν τα πρώτα συγκεντρωτικά από τον Νικολακόπουλο.
Κάτι τέτοια με κάνουν να σκέφτομαι ότι αυτή η Κυριακή αξίζει να απαθανατιστεί από δεκαεξάρα μηχανή, σαν μαυρόασπρο βουβό φιλμάκι με πολλά σκρατς και καψίματα στην επιφάνειά του. Να το βλέπουν οι νεαρότεροι σαν ντοκουμέντο των παιδικών πολιτικών γενεθλίων τους και να μελαγχολούν. Κι εμένα η μάνα μου είχε τότε ωραία φλου μαλλιά και δυο κρίκους μαγκιόρικους για σκουλαρίκια, σήμερα όμως μου ζητάει να την συνοδεύσω στο εκλογικό κέντρο κι εγώ επιφυλάσσομαι και της στρίβω αλλού την κουβέντα. Θες - γυρεύεις να με περάσουν για καμιά, ειδικού σκοπού, χρυσαυγίτισσα εθελόντρια.
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου