18 χρόνια περιμένουμε ποιος, επιτέλους, θα δώσει ένα πραγματικό, γερό χαστούκι στον κ. Σαμαρά

Είναι πολύ γνωστό το βιβλίο του Αλέξ. Δουμά με τίτλο "Μετά είκοσι έτη".

Εγώ, λοιπόν, αποφάσισα να γράψω μια Σημείωση με τίτλο "Μετά δεκαοχτώ έτη", δηλαδή μετά το 1993.

Τόσα χρόνια περίμενα να δω ποιος, επιτέλους, θα δώσει ένα πραγματικό, γερό χαστούκι στον κ. Σαμαρά (τον οποίο, για λόγους ευνόητους, ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η Αριστερά δεν ονόμασε ποτέ "Αποστάτη", μολονότι αυτός ήταν ο κατεξοχήν αποστάτης στην ελληνική πολιτική σκηνή).

Για όσους έζησαν εκείνη την εποχή (αλλά θέλησαν να την ξεχάσουν) και για 

όσους είναι νεώτεροι και πολλοί φρόντισαν να μη μάθουν τι έγινε, καλό είναι να τα ξέρουμε.

Τι έγινε, λοιπόν, τότε; Τα πράγματα είναι πολύ απλά και καθαρά. Ο Μητσοτάκης προσπάθησε να πουλήσει το 30% του ΟΤΕ σε στρατηγικό επενδυτή (που θα ήταν και ο μάνατζερ). Ξεσηκώθηκε το ΠΑΣΟΚ, για το οποίο ήταν «αδιανόητο» να ιδιωτικοποιηθεί (έστω και εν μέρει) ο ΟΤΕ. Μια τέτοια μερική ιδιωτικοποίηση δεν θα επέτρεπε στη Siemens και την Intrakom να παίρνουν δουλειές από τον ΟΤΕ δίνοντας μίζες σε πολιτικά πρόσωπα. Άρα δεν έπρεπε να γίνει. Αν στον ΟΤΕ υπήρχαν ιδιωτικά συμφέροντα (των μετόχων και του στρατηγικού επενδυτή) θα ενδιαφέρονταν για το κέρδος του Οργανισμού (άρα και του δικού τους) και όχι για το κέρδος προσωπικών συμφερόντων ή διαπλεκομένων – θα έμπαινε ο ΟΤΕ σε έναν παγκόσμιο ανταγωνισμό. Έτσι έγινε η πρώτη προσπάθεια (για να σταματήσει η ψήφιση του νομοσχεδίου για την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ) από τον Έβερτ που είχε τον Στέφανο Μάνο (που ήταν ο πρωτεργάτης και εισηγητής του νομοσχεδίου) έξι (6) ώρες (ιδιαιτέρως) στη Βουλή (πριν από την ψηφοφορία) και του «έψησε το ψάρι στα χείλη» – αλλά δεν τα κατάφερε.

Έπρεπε, λοιπόν, να βρεθεί ένας τρόπος για να φύγει ο Μητσοτάκης από τη μέση ώστε να παραμείνει ο ΟΤΕ στα χέρια των πολιτικών και των υποχείριών τους (και ομοτράπεζων) συνδικαλιστών για να συνεχιστεί το «πάρτι» (και να κάνουμε σήμερα προκαταρκτικές επιτροπές για να δούμε ποιος τα έφαγε – και να τον αθωώσουμε με παραγραφή ή «ανήκεστο βλάβη», όπως τον κ. Λούβαρη. Γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε το «Μακεδονικό» – ήταν, λέει, απαράδεκτο η ονομασία των Σκοπίων να περιέχει έναν γεωγραφικό προσδιορισμό, στον οποίο να υπάρχει το όνομα της Μακεδονίας (δηλαδή, αυτό που παρακαλάμε σήμερα, αλλά αρνούνται τα Σκόπια και η πληγή δεν φαίνεται να κλείνει με τίποτα).

Ποιος ήταν εκείνη τη στιγμή ο καταλληλότερος σύμμαχος του ΠΑΣΟΚ; Μα ο φιλόδοξος κ. Σαμαράς, ένας πολιτικός που δεν είχε κανέναν πολιτικό ενδοιασμό: ο (προσωπικός) σκοπός αγιάζει τα μέσα. Μαζί με μερικούς άλλους ομοίους του, όπως ο κ. Κακλαμάνης. Έτσι, έριξε την κυβέρνηση του Μητσοτάκη για να ξαναέρθει ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Οι καιροί, όμως, σήμερα αλλάζουν. Και το χαστούκι φαίνεται πως θα έρθει από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι την επόμενη Τρίτη. (Αν δεν έρθει αυτό θα σημαίνει οριστική και τελική καταστροφή της Ελλάδας).

Εδώ και ενάμιση χρόνο ο κ. Σαμαράς, προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός, προσπάθησε να παραπλανήσει τον ελληνικό λαό (σε μια "περίεργη" συνεργασία με την Αριστερά) πως τάχατες έχει μια άλλη πολιτική που θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε το "πάρτι". Με αυτή την παραπλανητική (και ουσιαστικά ανθελληνική, λόγω των συνεπειών της) προπαγάνδα φτάσαμε στο παρά πέντε της χρεωκοπίας (με τη σοβαρή βοήθεια του ΠΑΣΟΚ και του ΓΑΠ, φυσικά) και, κυρίως, χωρίς να υπάρχει κάποια θετική προοπτική - ένα φως.

Τώρα, όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση (καταλαβαίνοντας από τον ΓΑΠ και την επαφή της με την ελληνική δημόσια διοίκηση) τι σημαίνει σύγχρονη Ελλάδα, θέλει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα για το μέλλον. Δεν θέλει να φορτωθεί άλλον ένα αριβίστα, με τον οποίο θα τσακώνεται κάθε μέρα.

Κι έτσι ο κ. Σαμαράς έχει φτάσει στο δίλημμα: ή θα καταστρέψει οριστικά την Ελλάδα ή θα υπογράψει την επιστολή που του ζητά η Ε.Ε. (μέχρι την επόμενη Τρίτη) και δεν θα μπορεί πια εύκολα να παραπλανεί τον ελληνικό λαό (τρώγοντας ένα τελικό, ελπίζω, χαστούκι).

Μετά δεκαοχτώ έτη (μετά από το 1993)/ / Τάσος Ανθουλιάς / / στην σελίδα του στο facebook