Όταν ο Βενιζέλος γνώρισε την Μαρία Κατελούζου η ζωή του άλλαξε. Τα χρόνια που έζησαν μαζί ήταν τα πιο ευτυχισμένα της ζωής του. Έφθασε η ώρα του γάμου, που έγινε στα Χανιά το φθινόπωρο του 1890. Όλοι οι Χανιώτες γιόρτασαν τη χαρά του.
Τρία χρόνια μετά τον γάμο τους απέκτησαν τον Κυριάκο, το πρώτο παιδί τους. Συγκινημένος ο Βενιζέλος έπλεκε και .................
..........................μαντινάδες ακόμη.
Πέρασαν ακόμη δύο χρόνια και η Μαρία επρόκειτο να φέρει και άλλο παιδί στη ζωή. Μία ανησυχία κρατούσε τον Βενιζέλο, που φώναξε τους καλύτερους γιατρούς, για να βοηθήσουν τη νέα γυναίκα. Παρ' όλες τις προσπάθειές τους η Μαρία άφησε την τελευταία πνοή της την ίδια εκείνη στιγμή που έφερνε στον κόσμο το δεύτερο παιδί της, τον Σοφοκλή.
Ο χαμός της Μαρίας πόνεσε και πίκρανε τον Βενιζέλο. Κάποτε, μπόρεσε να συνέλθει. Δάμασε τον πόνο του και ζήτησε να του φέρουν το παιδί του - δεν το είχε γνωρίσει ακόμη. Το πήρε στα χέρια του φοβισμένα, έσκυψε να το φιλήσει. Μα δεν μπόρεσε. Βούρκωσαν τα μάτια του, μούσκεψαν τα μάγουλά του, κι ήλθε ένα δάκρυ και κύλισε και αυτό κοντά στο στόμα του μικρού. Κι εκείνο, διψασμένο για το μητρικό yάλα που δεν είχε γευθεί, άνοιξε ορμέμφυτα το στοματάκι του.
«Προς Θεού... όχι... μην πιει τα δάκρυά μου...», έκανε τρομαγμένος ο Βενιζέλος, κι έδωσε το μωρό στην αδελφή του. Και από τότε δεν το πλησίασε... Στιγμές τραγικές που θα άφηναν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στις ψυχές του πατέρα μα και του γιου ακόμη. Μπόρεσε να δαμάσει τον πόνο του ο Βενιζέλος μα όχι και να λησμονήσει. Μαζί με τα μάτια της γυναίκας, έκλεισε και κάθε ευτυχία για αυτόν. Ο πόνος θα έμενε βαθιά χαραγμένος στο πρόσωπό του. Μετά το θάνατο της γυναίκας του, έμεινε απελπιστικά μόνος. Ρίχθηκε στον αγώνα, αφοσιώθηκε στο έργο του έπαψε να είναι άνθρωπος κι έμεινε μόνο ο ηγέτης.
Επρόκειτο, στην πολυτάραχη ζωή του, να ζήσει πολλές στιγμές χαράς, μα ευτυχίας ποτέ πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου