Ασκήσεις κωλυσιεργίας

του Στέφανου Κασιμάτη

Από την αρχή της κρίσης δεν έτρεφα την αυταπάτη ότι αυτοί που προκάλεσαν το πρόβλημα θα μπορούσαν να δώσουν τη λύση. Παρ’ όλα αυτά, δεν περίμενα ότι για ένα γλίσχρο κομματικό όφελος θα βλέπαμε πάλι τις πιρουέτες της κωλυσιεργίας. Δεν το περίμενα, ίσως επειδή πάντα δυσκολεύομαι να ...

συλλάβω την απαραίτητη προϋπόθεση για μια πετυχημένη καριέρα στην πολιτική: το απύθμενο θράσος.

Εβλεπα, λ.χ., μια βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ σε τηλεοπτική συζήτηση, με την αυτοπεποίθηση τονωμένη από την πρόσφατη εκλογική επιτυχία της, να μας λέει πόσο χαίρεται που όλοι επιτέλους καταλαβαίνουν πόσο σημαντικό είναι να σχηματισθεί κυβέρνηση και πως θεωρεί αυτή την κοινή αντίληψη ένα υπολογίσιμο βήμα προόδου και άλλα ηχηρά παρόμοια. 

Και αφού έχει ξοδέψει πολύτιμο χρόνο για να μας πει, με δασκαλίστικο ύφος, πράγματα που αφορούν τον εαυτό της και κανέναν άλλον (διότι τα συναισθήματά της περιέγραφε η κυρία...), ενώ δεν είχε πει τίποτε για το πρόβλημα που αφορά όλους μας (τον σχηματισμό κυβέρνησης, δηλαδή), συνεχίζει με άλλο κατεβατό, στηλιτεύοντας εκείνους οι οποίοι μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου δεν συνέβαλαν με τη στάση τους στον σχηματισμό κυβέρνησης. 

Υφος και στόμφος ex cathedra, για να ψαρώσει τους εύπιστους και να παραπλανήσει τους αδαείς, μόνο και μόνο για να ξεφύγει από το ερώτημα αν το ΠΑΣΟΚ θα ήταν πρόθυμο να κάνει κυβέρνηση την επομένη κιόλας με τη Νέα Δημοκρατία. Με άλλα λόγια, για να μην υποχρεωθεί να πάρει θέση έναντι του μέλλοντος. 

Η αξιοθρήνητη εικόνα της κυρίας με κάνει να σκέπτομαι πόσο εύστοχα αναλύει ο Στέλιος Ράμφος τον δομικό αναχρονισμό της πολιτικής ζωής, την απουσία της πρόβλεψης, του προγραμματισμού και της προβολής στο μέλλον, αλλά και τα συνακόλουθά τους, την απραξία, την αναβλητικότητα και τον φόβο του μέλλοντος, ως αποτελέσματα μιας γενικότερης στους Ελληνες αντίληψης, που θέλει τον χρόνο ακίνητο, εγκλωβισμένο σε ασύνδετες μεταξύ τους στιγμές του παρόντος.

Σε κάθε περίπτωση, είτε το πρόβλημα αφορά την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, δηλαδή την ευτέλεια ανθρώπων δεύτερης κατηγορίας, οι οποίοι, αρνούμενοι να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες τώρα, θυμίζουν τις ευθύνες που δεν ανέλαβαν οι αντίπαλοί τους στο παρελθόν, είχωρίς ένα νόημα να τις διαπερνά. 

«Χρόνος μέσα από το πρίσμα της αιωνιότητος, που αγνοεί το βέλος του χρόνου», για να δανειστώ τη διατύπωση του συγγραφέα. τε είναι ακόμη βαθύτερο, πολιτισμικό και μας αφορά όλους -όπως, δηλαδή, το περιγράφει ο Ράμφος- πώς θα προχωρήσει μπροστά αυτή η χώρα εγώ, ειλικρινά, δεν βλέπω. 

Ακόμη και η προοπτική του «νέου» στην πολιτική, ο Τσίπρας, μια παλινδρόμηση στο παρελθόν εκπροσωπεί: Για μεν τις συνιστώσες, που είναι και ο πυρήνας του κόμματος, στο παρελθόν μιας Οκτωβριανής Επανάστασης α λα γκρέκα, με ολίγη από Τσάβες, για δε τους πολλούς που τον ψήφισαν στην αναβίωση της άκοπης ευμάρειας των δεκαετιών του ΠΑΣΟΚ...

Κάνε το όπως οι Αγγλοι

«The English have no soul; they have the understatement instead», γράφει ο ουγγρικής καταγωγής Τζορτζ Μίκες στο περίφημο σατιρικό βιβλίο του για τους Αγγλους «How to be an alien». Διαπιστώνω, προς μεγάλη μου κατάπληξη, ότι το ίδιο ισχύει και για το ΚΚΕ: ότι του λείπει σε πάθος το καλύπτει με την επιδέξια χρήση του σχήματος λιτότητος. Διότι διαβάζω, στην πρώτη σελίδα του χθεσινού «Ριζοσπάστη», ότι «το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει τάση ανάσχεσης του όποιου ταξικού ριζοσπαστισμού αναπτύχθηκε στη διάρκεια της κρίσης». Ετσι τη λένε, λοιπόν, την πανωλεθρία της περασμένης Κυριακής, «τάση ανάσχεσης»; Not bad. Not bad at all indeed! (Εχει γούστο να τους δούμε κάποτε να αντικαθιστούν την προσφώνηση «σύντροφε» με το «old chap»...)

Τράτζικ

Αν συγκεντρωνόταν ένας αριθμός ανθρώπων που δεν θα είχαν ιδέα για πρόσωπα και πράγματα του πολιτικού κόσμου της Ελλάδος, πάω στοίχημα ότι ο Κώστας Μαρκόπουλος θα ψηφιζόταν ως ο βουλευτής με τη μεγαλύτερη ιδέα για τον εαυτό του, μόνο και μόνο από το ύφος του στις φωτογραφίες. Το γεγονός ότι στις τελευταίες εκλογές έχασε την έδρα του ο Χρήστος Ζώης υποθέτω ότι πρέπει να έχει ενισχύσει την επίγνωση του τραγικού μεγαλείου στον Κ. Μαρκόπουλο, κατά συνέπεια και το ύφος του. 

Ομως το πρόβλημα με τη μεγάλη ιδέα που μπορεί να έχει κάποιος για τον εαυτό του, όταν, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι παρά ένας βουλευτής του Πάνου Καμμένου, είναι η ευπάθειά της. Αρκούν τέσσερις λεξούλες και με ένα «πλοπ» συναντά την αναπόφευκτη μοίρα της σαπουνόφουσκας. 

Προχθές, φερ’ ειπείν, ο πολύς Κ. Μαρκόπουλος διασταυρώθηκε σε διάδρομο της Βουλής με τον Θανάση Δαβάκη της Ν.Δ., στον οποίον απηύθυνε χαιρετισμό αφ’ υψηλού. Πάντα προσηνής, ο Δαβάκης ανταπέδωσε τον χαιρετισμό: «Γειά σου, Γιάννη μου», παρότι τον Μαρκόπουλο τον λένε Κώστα. Το στοιχείο που καθιστά αριστούργημα ειρωνείας αυτό το ασήμαντο περιστατικό είναι ότι ο Δαβάκης δεν το έκανε επίτηδες. Ηταν απλώς αφηρημένος...

// Καθημερινή //