του Αλέξη Παπαχελά
Αυτή η χώρα δεν θα πάει μπροστά αν δεν αντιμετωπισθεί κάπως το φαινόμενο της τηλεοπτικής της δημοκρατίας ή... δικτατορίας, όπως το πάρει κανείς.
Δεν συμφωνώ καθόλου με την κριτική πως –δήθεν– η ιδιωτική τηλεόραση απέκλεισε τις ...
αντιμνημονιακές και άλλες συναφείς απόψεις.
Πρέπει κάποιος να είναι τυφλός, κουφός ή απών από την Ελλάδα για να ισχυρισθεί κάτι τέτοιο.
Είναι περίπου σαν να λες ότι είχαν αποκλεισθεί οι καθολικοί από το Βατικανό όταν πρωί, μεσημέρι, βράδυ τα κανάλια φιλοξενούσαν όλη την γκάμα των αντιπάλων του Μνημονίου, αλλά και τους οπαδούς διαφόρων απίθανων θεωριών συνωμοσίας.
Σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν προφανές ότι η προβολή ακραίων απόψεων δεν σχετιζόταν με περίσσευμα δημοκρατικής ευαισθησίας, αλλά με τα παιχνίδια του λόμπι της δραχμής ή άλλες σκοπιμότητες. Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις είχε να κάνει με το μανιώδες κυνήγι της τηλεθέασης.
Το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε: Ο σοβαρός καθηγητής δεν «πουλάει», ενώ ο καυγατζής, ο γραφικός, ο φανατικός «πουλάνε» τρελά. Αποτέλεσμα; Στον δημόσιο διάλογο συμμετέχουν, κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, είτε νούμερα που κάνουν... νούμερα είτε άνθρωποι που μετατρέπουν μια συζήτηση για σοβαρά θέματα σε κακόγουστη επιθεώρηση.
Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι το επίπεδο των προσκεκλημένων και των γνωστών υπόπτων στα πάνελ, όχι το τι πρεσβεύουν. Υπάρχουν εξαιρετικοί επιστήμονες, αναλυτές και άνθρωποι της αγοράς που μπορούν τεκμηριωμένα να στραφούν κατά του Μνημονίου και να υποστηρίξουν άλλους τρόπους υπέρβασης της οικονομικής κρίσης.
Δεν έχουν, όμως, καμία σχέση με εκείνους που μπερδεύουν την Goldman Sachs με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή με όσους με τόση ευκολία μας συνήθισαν στις κουβέντες για κρεμάλες, δωσίλογους και άλλα παρόμοια.
Το καλό είναι πως σιγά σιγά ξεθαρρεύουν οι σοβαροί άνθρωποι που παλαιότερα απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι την τηλεόραση. Κατάλαβαν πως δεν μπορούν να κοιτάζουν συνεχώς τις εξελίξεις στη χώρα από το θεωρείο πολυτελείας με τα κυάλια της όπερας ούτε να σνομπάρουν την κοινωνία.
Προς το παρόν, πάντως, ο πολιτικός χάρτης, όπως διαμορφώθηκε, δεν αντικατοπτρίζει μόνο τον πόνο και τη δυστυχία που προκαλείται από την οικονομική κρίση. Σε μεγάλο βαθμό αποτελεί έναν καθρέφτη των τηλεοπτικών μας ειδώλων, στερεοτύπων και εμμονών. Δυστυχώς για εμάς όλους επικρατεί ακόμη σε πολλούς ανθρώπους της τηλεόρασης η άποψη που εκφράζεται με το «έλα μωρέ αυτά θέλει ο κόσμος, έτσι είναι η Ελλάδα».
Ναι, έτσι είναι η Ελλάδα που έφτιαξαν, που τους βολεύει, που βολεύει τους κολλητούς και τους καλεσμένους τους. Και, παρεμπιπτόντως, την Ελλάδα της παρακμής και της μεγάλης κρίσης.
// Καθημερινή //
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου