Ορισμένα κυβερνητικά στελέχη, εάν δεν ήταν υπουργοί, θα ήταν ανεμόμυλοι.

Ορισμένα κυβερνητικά στελέχη, εάν δεν ήταν υπουργοί, θα ήταν ανεμόμυλοι. Κατ’ αρχήν έχουν πλάκα οι «παρεμβάσεις» τους στις εξελίξεις. Κατά κανόνα πρόκειται για παρεμβάσεις αυτοκινούμενες. Δεν τις προκαλεί κανείς – ούτε θα έλειπαν από κανέναν αν δεν υπήρχαν. Αφορούν κυρίως αυτούς που τις κάνουν. Κάθε τόσο θυμούνται να ...

πουν κάτι για τον χρόνο των εκλογών, τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ, για τη θέση της χώρας στην ευρωζώνη, το ευρωομόλογο. Βασικά για τα περισσότερα από αυτά δεν είναι βέβαιο ότι υπήρχε ειδικός λόγος να μιλήσουν. Αλλωστε στη συνέχεια κανείς δεν θυμάται τι είπαν. Αλλά αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό: τους επιτρέπει τη μια φορά να επιχειρηματολογούν για κάτι και την επομένη για το αντίθετό του.

Ειδικά στα εσωκομματικά οι περισσότεροι καταπονούν τις μασχάλες τους προσπαθώντας να κρατήσουν δυο αυγά στην καθεμία. Και λίγο υπέρ Παπανδρέου και λίγο εναντίον του. Και «να ολοκληρώσει το έργο της η κυβέρνηση» και «να γίνουν εκλογές αν χρειαστούν νέα μέτρα». Θέλουν να πετύχει ο Παπαδήμος αλλά του διαθέτουν ελάχιστο χρόνο. Περισσότερο βρίσκονται σε γιάφκες παρά σε υπουργικά γραφεία.

Ειδικά τα «νέα μέτρα» είναι το σουξέ τους. Οταν αρχίζει η συζήτηση – καλή ώρα, τώρα, ξανά – διαβεβαιώνουν ότι «δεν τίθεται θέμα λήψης νέων μέτρων». Οταν αρχίζει να τίθεται, ξεκαθαρίζουν ότι «δεν θα δεχθούν τη λήψη νέων μέτρων». Οταν τα μέτρα σκάνε μύτη στον ορίζοντα, κατηγορούν την αντιπολίτευση ότι «δεν συνεργάζεται για τη σωτηρία της πατρίδας». Μόλις τα νέα μέτρα γίνουν νομοσχέδια, προειδοποιούν, την… κυβέρνηση πλέον, ότι «ότι δεν τα ψηφίζουν χωρίς διορθώσεις». Και όταν έρχεται η ώρα της ψηφοφορίας, απλώς τα ψηφίζουν, «για τελευταία φορά». Εν τω μεταξύ, είναι αμφίβολο αν οι μισοί έχουν μελετήσει ποια είναι αυτά τα μέτρα, αν πρέπει να ληφθούν και με ποιο τρόπο, γιατί απέτυχαν τα προηγούμενα. Απλώς πρώτα «παίρνουν αποστάσεις» και μετά ψηφίζουν.

Σε κάθε περίπτωση τα εν λόγω στελέχη έχουν συγκεκριμένα κίνητρα. Οταν δεν είναι το καλό της χώρας, είναι το συμφέρον των εργαζομένων. Είναι φίλοι των εργαζομένων. Οπως το έλεγε ο αμερικανός δικηγόρος Κλάρες Νταριού: «Είμαι φίλος των εργαζομένων – προτιμώ να είμαι φίλος τους παρά ένας από αυτούς».

Ανεμόμυλοι // Του Γιώργου Λακόπουλου // στα ΝΕΑ