Αυτό που συνήθως φοβίζει στις περιόδους σαν αυτές που ζούμε είναι η αλλαγή. «Τα κόμματα που δεν αλλάζουν πεθαίνουν, και αυτό το κόμμα είναι ένα ζωντανό κίνημα, όχι ένα ιστορικό μνημείο», δήλωνε ο Τόνι Μπλερ στο πρώτο του συνέδριο ως ηγέτης των ...
Εργατικών το 1996. Ειδικά για το ΠΑΣΟΚ, ο καταστατικός κινηματικός του χαρακτήρας συνεπάγεται μια «ακραία» κινητικότητα και προσαρμοστικότητα, ιδιαίτερα αν συνυπολογίσουμε την έλλειψη παράδοσης σε σχέση με τα αδελφά ευρωπαϊκά κόμματα.
Η επαναθεμελίωση του ΠΑΣΟΚ οφείλει να βασιστεί σε δύο «ηθικές παραδοχές»: α) την αξιοδότηση της εργασίας έναντι της κατανάλωσης<0387> β) τη σύνδεση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων<0387> και μια εσωκομματική οργανωτική αρχή «καμιά εξουσία χωρίς δημοκρατία».
Αυτές οι «ηθικές παραδοχές» έρχονται να θεραπεύσουν/αποκαταστήσουν τη μετάπτωση του μεταπολιτευτικού αιτήματος για εκδημοκρατισμό σε εξισωτισμό στο επίπεδο των αντιλήψεων για τον ρόλο του Δημοσίου, να συγχρονίσουν τα κοινωνικά/καταναλωτικά πρότυπα με την περίοδο παγκόσμιας οικονομικής συρρίκνωσης, και να εμπεδώσουν ένα αίσθημα διαγενεακής αλληλεγγύης και ατομικής υπευθυνότητας.
Μια τέτοια αλλαγή δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από ριζική μεταβολή της «ποιότητας» των εσωκομματικών διαδικασιών. Οι όποιες, λοιπόν, υποψηφιότητες προκύψουν για τη θέση του προέδρου, πρέπει να εμφανίσουν ένα ελάχιστο πολιτικό σχέδιο για την αναδιοργάνωση του κόμματος και την ανασυγκρότηση της χώρας, γύρω από το οποίο δομούν την υποψηφιότητά τους, και όχι μια μεταρρυθμιστική κενολογία.
Ενα ελάχιστο σχέδιο που να περιλαμβάνει:
α) Την πολιτική των συμμαχιών του κόμματος: κοινωνικών – με ποιες κοινωνικές ομάδες θα συμπορευτεί – και πολιτικών – αν και με ποια κόμματα θα συμπήξει προγραμματικές συμφωνίες. Αν και για ένα σοσιαλιστικό/σοσιαλδημοκρατικό κόμμα η σύνδεση με τον κόσμο της εργασίας είναι στοιχείο ιδρυτικό, δεν μπορεί να συνεχίσει να βασίζεται στον «αριστερόφρονα διεκδικητισμό», στην επαγγελία του κράτους-εργοδότη και των συντεχνιακών μικροδιευθετήσεων. Ιδιαίτερα σήμερα, που η πολιτική περιστολής των δημοσίων δαπανών έχει διαρρήξει τους δεσμούς με το «ταξικό μπλοκ» που στήριζε το κόμμα.
β) Τους βασικούς στόχους και επιλογές του κόμματος για τη χώρα, μακροχρόνιους αλλά συγκεκριμένους. Πρώτα απ’ όλα, την εκλογίκευση του δημόσιου τομέα και την αναμόρφωση της δημόσιας διοίκησης ώστε να καταστεί επιτέλους αποτελεσματική, ουδέτερη, προβλέψιμη, για να μπορεί να ανταποκριθεί στην εκτέλεση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Δεύτερον, την εξασφάλιση της θέσης της χώρας στον σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα. Και τέλος, ένα πλαίσιο δίκαιης αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου (στη βάση της ανάγκης αλλά και της αριστείας).
γ) Εναν «οδικό χάρτη» για την επίτευξη των στόχων αυτών, μια «εικόνα» των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, των υπαρκτών και δυνητικών «συγκριτικών της πλεονεκτημάτων», τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και ένα χρονοδιάγραμμα για να αλλάξει ο τύπος ανάπτυξης αλλά και το κράτος, εξηγώντας, ταυτόχρονα, πειστικά στους πολίτες τη θέση της Ελλάδας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Και όλα αυτά μαζί με πολιτικές συμπερίληψης και προστασίας των περισσότερο αδύναμων στη δύσκολη φάση των αλλαγών, αρχικά, και όσων χάσουν το τρένο της ανάπτυξης στη συνέχεια.
Αν καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να επαναθεμελιωθεί και να επαναθεμελιώσει το πολιτικό σύστημα και τις κοινωνικές αντιλήψεις στις νέες αυτές βάσεις, έχοντας αλλάξει το ίδιο, θα αλλάξει την ελληνική εξαίρεση και την πάγια κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» σε μια νέα ελληνική κανονικότητα.
Του Νικόλα Τζήμου // Ο Νικόλας Τζήμος είναι πολιτικός επιστήμων, μέλος του ΠΑΣΟΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου