Εύκολο το κατρακύλισμα στην άβυσσο

Του Αλεξη Παπαχελα

Είναι πραγματικά απίθανη η αντίδραση μέρους της ελληνικής κοινωνίας στο φαινόμενο της τρομοκρατίας. Ακουγα χθες το πρωί ορισμένους στα κλασικά πρωινάδικα να υποβαθμίζουν το γεγονός πως κάποιοι σκληρόπετσοι «πιτσιρικάδες» κατασκεύασαν αυτοσχέδιες βόμβες οι οποίες έφτασαν μέχρι την καγκελαρία. «Ελα μωρέ, δεν ήταν και τίποτα σοβαρό» διαπίστωνε ο ένας. Σε άλλο κανάλι κάποιος ειδικός, που γνωρίζει το φαινόμενο της τρομοκρατίας όσο και το αγροτικό μοντέλο των Ινκας, ανέλυε το πώς για όλα φταίνε οι κοινωνικές ανισότητες. Και βεβαίως αμέσως αναπτύχθηκαν όλες οι απαραίτητες θεωρίες συνωμοσίας, οι οποίες συνδέουν παραδοσιακά την άκρα Αριστερά με τα... πιο ακραία δεξιά ιδεολογήματα.

Δυστυχώς, ποτέ μας δεν καταλάβαμε πόσο επικίνδυνο ήταν και είναι το φαινόμενο που μεγάλωσε χωρίς φραγμό ή ουσιαστικό αντίλογο στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ηταν τέτοια η αγωνία της κοινωνίας να ξεπεράσει τα χρόνια της χούντας και τον «χωροφύλακα μπαμπούλα», που σχεδόν απεδέχθη την τρομοκρατία ως νόμιμο είδος διαμαρτυρίας και κομμάτι του δημόσιου βίου της χώρας. Οποιος μάλιστα τολμούσε να ψελλίσει κάτι διαφορετικό, δεχόταν επιθέσεις και εμφανιζόταν ως γραφικός ή όργανο σκοτεινών δυνάμεων. Καθιερώσαμε μάλιστα όρους όπως το «αθώο θύμα», λες και υπάρχουν ένοχα θύματα της τρομοκρατίας, λες και κάποια ανώτερη οντότης έδωσε το δικαίωμα σε κάποιον να κρίνει ποιος είναι αθώος και ποιος όχι και κατόπιν να τον εκτελεί.

Ενα κομμάτι της μεταπολιτευτικής Αριστεράς μεγάλωσε δυστυχώς και «τα παιδιά» του με τη λογική πως όλα είναι επιτρεπτά στο πεδίο της διαμαρτυρίας και κατ’ επέκταση της βίας. Τον περίφημο «Δεκέμβρη» του 2008, η κοινωνία μας τρόμαξε, γιατί είδε πού μπορεί να οδηγήσει η αχαλίνωτη βία και αναρχία. Οταν δε είδε τα τρία αθώα παιδιά της Marfin να καίγονται, επίσης έμοιαζε σαν να κοιτάει την άβυσσο και να καταλαβαίνει πόσο βαθιά και σκοτεινή μπορεί να είναι για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Ομως, δεν σταματούν να γεννιούνται τα «αυγά του φιδιού» και δυστυχώς οι συνθήκες ανεργίας, διαφθοράς κ.λπ. κ.λπ. ευνοούν την αναβίωση της τρομοκρατίας και της βίας.

Ομως, αυτό που έγινε με τα δέματα - βόμβες δεν είναι αστείο. Σε μια χώρα όπου κανείς, ούτε και το Μέγαρο Μαξίμου, δεν έχει σοβαρή «κουλτούρα ασφαλείας» εμπεδωμένη στον κόσμο του, μόνο από τύχη δεν θρηνήσαμε έναν ακόμη νεκρό. Αν δεν σοβαρευτούμε, αν δεν εγκαταλείψουμε αυτή την άθλια προσέγγιση του «έλα μωρέ τώρα, και τι έγινε;» ή του «έλα τώρα, ξέρουμε ποιοι είναι από πίσω», το πρόβλημα θα θεριεύει και δεν θα βρίσκει λύση. Είναι πολύ εύκολο γι’ αυτήν τη χώρα, με όλα της τα αδιέξοδα, να κατρακυλήσει στην άβυσσο...