Απλά µαθήµατα ευρωπαϊκής πολιτικής. Μάθηµα πρώτον: µέχρι τώρα δεν υπήρχε θεσµική πρόβλεψη αποβολής χώρας από τη ζώνη του ευρώ. Μάθηµα δεύτερον: από τον προσεχή Δεκέµβριο θα βρεθεί τρόπος να υπάρχει! Τι σηµαίνουν όλα αυτά;
Με όσα αποφασίστηκαν στην τελευταία σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το χρονικό της ελληνικής συµµετοχής στο κοινό ευρωπαϊκό νόµισµα κινδυνεύει να αποδειχθεί κάποια στιγµή στο µέλλον µια ιστορία µε λυπητερό τέλος.
Οχι γιατί κακώς µπήκαµε στο ευρώ, όπως παπαγαλίζουν εκ νέου τα γερµανικά ταµπλόιντ. Η ελληνική συµµετοχή ήταν απολύτως κανονική και έγκυρη: τα στοιχεία της 31.12.1999 µε τα οποία κρίθηκε η ελληνική οικονοµία είχαν την ίδια ποιότητα και ίση αξία µε τα στοιχεία των άλλων οικονοµιών.
Η «ελληνική παρεκτροπή» δηµιουργήθηκε αργότερα, όταν οι κοινοτικοί άρχισαν να ...........
.............. ψυλλιάζονται τη δηµοσιονοµική αυτοπεποίθησή µας. Το φθινόπωρο του 2003 εκδηλώθηκε δηµόσιος καβγάς Σόλµπες - Χριστοδουλάκη επ’ αυτού. Η πολυθρύλητη απογραφή του 2004 και η ήπια επιτήρηση που την ακολούθησε επιβλήθηκαν από το κοινοτικό κέντρο. Κατ’ ουσίαν ήταν υγιείς εξελίξεις. Αλλά το 2007, µε το τέλος της επιτήρησης, οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. αντί να πάρουν µέτρα σταθεροποίησης άρχισαν το «µπαλαµούτι». Ηλθε και η διεθνής κρίση και τού ‘δωσε και κατάλαβε. Με αποκορύφωµα τις τραγικά άστοχες προβλέπεις που έκαναν πριν απέλθουν οι Νεοδηµοκράτες για την εξέλιξη των βασικών µεγεθών της οικονοµίας το 2009. Ευτυχισµένη µε την εύκολη νίκη της, η νέα κυβέρνηση έχασε στο ξεκίνηµά της τον πολιτικό χρόνο.
Αντί να πάρει µέτρα αµέσως, προτίµησε ψιλοπαροχές και λογοπαίγνια του τύπου «το πρόγραµµά µας δεν είναι διαπραγµατεύσιµο»! Ετσι κατέληξε αναπόφευκτα στο δραµατικό διάγγελµα του Καστελλόριζου και στον διεθνή οικονοµικό έλεγχο. Μετά την τελευταία απόφαση των Βρυξελλών, οι οικονοµίες που σέρνονται βρίσκονται ήδη µπροστά στο δίληµµα: ή θα ανακτήσουν το δηµοσιονοµικό προφίλ που απαιτεί το Σύµφωνο Σταθερότητας ή θα καταθέσουν τις πινακίδες. Αν υποψιαστούµε ότι στο µυαλό όσων πήραν αυτές τις αποφάσεις ήταν κυρίως η Ελλάδα, µπορεί να µας κακοφανεί. Αλλά τουλάχιστον τώρα έχουµε πλήρη γνώση όσων πρόκειται να συµβούν και δεν µας παίρνει να κλείσουµε τα µάτια. Από µια άποψη, είναι κι αυτό µια υγιής εξέλιξη. Γιατί, όπως έλεγε και ο Ισαάκ Ασίµοφ: «Αν η γνώση δηµιουργεί προβλήµατα, η άγνοια σίγουρα δεν µπορεί να τα λύσει».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου