Τα κίτρινα σακάκια

του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η ώρα ήταν περασμένη, τα αποτελέσματα ήταν πια γνωστά, το μυαλό μου είχε βαρύνει από τις πολλές δόσεις πολιτικής σοφίας και τα μάτια μου μισόκλειναν. 

Ημουν έτοιμος να με πάρει ο ύπνος μπροστά στην αναμμένη τηλεόραση – γνωστή κατάσταση χαύνωσης όταν ...

βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τις προκλήσεις του μέλλοντος και έχεις ήδη μετανιώσει για την ψήφο που έδωσες μερικές ώρες πριν. Κι ήταν τότε που μπροστά στα μάτια μου ήρθε και στάθηκε εκείνο το σακάκι. Ηταν ένα σακάκι καλοκαιρινό σε μια απόχρωση του κίτρινου, ούτε λεμονί ούτε κροκί, ένα κίτρινο πολύ ευχάριστο για τα μάτια.

Υπό το φως των προβολέων του τηλεοπτικού στούντιο το σακάκι έδειχνε ατσαλάκωτο. Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν ήταν λινό ή βαμβακερό, πάντως, αν ήταν λινό πρέπει να είχε και λίγο βαμβάκι για να μην τσαλακώνει εύκολα κι αν ήταν βαμβακερό λίγο μαλλί, Cool Wool, για να διατηρεί την αξιοπρέπειά του. Το σακάκι με είχε ξυπνήσει για τα καλά, αρκετά πάντως για να διαπιστώσω πως πάνω από τα πέτα του το καλοξυρισμένο πρόσωπο ανήκε στον Πέτρο Τατσόπουλο, τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Αθήνας.

Τον ξέρω χρόνια, τον έχω συναντήσει σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες και περιστάσεις και επειδή ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα να φοράει σακάκι – ήταν και η ώρα τέτοια – μαύρες σκέψεις άρχισαν να με πολιορκούν. Ο ίδιος χειριζόταν με τη γνωστή άνεση και το χιούμορ του τη γλώσσα του κοινοβουλευτισμού, αυτό το υπέροχο «εμείς» θα κάνουμε, θα δείξουμε, όχι δεν μπορούμε να συνεργαστούμε διότι «εμείς» πιστεύουμε ότι έχουμε δώσει υποσχέσεις που «εμείς» θα τις τηρήσουμε.

Ομως όλα αυτά ήταν λεπτομέρειες μπροστά στο μεγάλο γεγονός της βραδιάς: στον Πέτρο που, αντί για t-shirt ή πουκάμισο, τον έβλεπα για πρώτη φορά να φοράει σακάκι. Κι οι μαύρες σκέψεις απαιτούσαν απαντήσεις. «Λες;» είπα, «λες όντως να έχει πάρει τόσο στα σοβαρά τον ρόλο του, λες να το έχει πιστέψει και ο ίδιος πως όταν μιλάει εκπροσωπεί την αξιωματική αντιπολίτευση; Γιατί αν δεν είναι έτσι τότε πού κολλάει το σακάκι;». Τα υπόλοιπα ήρθαν από μόνα τους, εν είδει αυτόματης γραφής. Στο κάτω κάτω και ο βουλευτής ένας ρόλος είναι, μέσα στους τόσους που μας τριγυρίζουν από παντού, αρκεί να μιλάς κάπως, να στέκεις κάπως και να φοράς σακάκι αν θέλεις να σε πάρουνε στα σοβαρά.

Είχα χάσει για τα καλά τον ύπνο μου, με αποτέλεσμα να μη χάσω την κυρία Δούρου που δήλωνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ασκήσει «κοινοβουλευτική» και «κινηματική» αντιπολίτευση και ύστερα ζητούσε να την απελευθερώσουν από το πλατό για να πάει κι αυτή στα Προπύλαια. Οπου ο Μανώλης Γλέζος, στεντορεία τη φωνή, είχε κηρύξει τον «αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη» κ.λπ. και ο κ. Τσίπρας τον συνέχαιρε γιατί κατάφερε να γυρίσει πίσω τον ιστορικό χρόνο, όταν η ΕΔΑ είχε γίνει αξιωματική αντιπολίτευση το 1958.

Ασε που την επομένη, στη συνάντησή του με τον Σαμαρά, ο Τσίπρας φορούσε κι αυτός κίτρινο σακά