του Τάσου Ανθουλιά
Βρισκόμαστε στην αρχή της νέας εποχής. Όχι, βέβαια, επειδή εκλέχτηκε ο κ. Σαμαράς. Αλλά επειδή βρισκόμαστε πια στα απόνερα που άφησε πίσω του το πάρτι. Η πολιτική, οικονομική και κοινωνική μας κατάσταση είναι πάρα ...
πολύ δύσκολη – είναι η πραγματικότητα μετά το δανεικό όνειρο που ζήσαμε.
Και πρέπει να βρούμε τρόπους για να τη χτίσουμε από την αρχή – από το μηδέν. Χωρίς μεγάλα λόγια, αλλά με καθημερινά μικρά έργα. Ο καθένας μας και όλοι μαζί.
Ο κ. Σαμαράς πέτυχε, ίσως, το όνειρό του, αλλά ταυτόχρονα (επιτέλους) ουσιαστικά τέλειωσε. Ήταν ένας από αυτούς που μας οδήγησαν στο αδιέξοδο προσπαθώντας με μανία να γίνει πρωθυπουργός, αδιαφορώντας (για άλλη μια φορά) για τη χώρα μας και τον λαό μας. Η προπαγάνδα που έκανε επί δύο χρόνια εναντίον του πρώτου μνημονίου (και όχι εναντίον της ΜΗ εφαρμογής του από το ΠΑΣΟΚ) παραπλάνησε τον λαό και μας οδήγησε κοντά στην καταστροφή.
Και, φυσικά, τέλειωσε και ο κ. Βενιζέλος που ήταν ανίκανος να σηκώσει το χοντρό ανάστημά του στον Παπανδρέου και στο βαθύ και αχρείο ΠΑΣΟΚ, που έτσι κι αλλιώς πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα, λοιπόν, ξεκινά η νέα περίοδος της Ελλάδας. Φυσικά, και πάλι, οι «κακοί ξένοι» θα μας βοηθήσουν – αλλά τώρα πια δεν θα ανεχθούν τα κόλπα μας: πρέπει να κάνουμε τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις ΕΔΩ και ΤΩΡΑ για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Και, φυσικά, μπαίνουμε σε μια τελείως νέα πολιτική περίοδο. Τα δύο κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) δεν πρόκειται να συνεχίσουν όπως ήταν μέχρι τώρα. Είναι βέβαιο πως θα υπάρξουν πολλές μεταβατικές καταστάσεις μέχρι να μορφοποιηθούν νέα κόμματα. Το φυσιολογικό θα ήταν να καταλήξουμε κάποτε, μετά από διάφορους προσωρινούς μετασχηματισμούς, σε τρία ευρωπαϊκά κόμματα: ένα κεντροδεξιό, ένα σοσιαλδημοκρατικό και ένα φιλελεύθερο.
Αυτοί οι μετασχηματισμοί, όμως, δεν είναι καθόλου εύκολοι, ιδίως με τους εγωισμούς και τις προσωπικές φιλοδοξίες που υπάρχουν. Δεν υπάρχει η αντίστοιχη νοοτροπία ούτε από τους πολιτικούς ούτε από τον λαό (μετά από το αλισβερίσι τριάντα χρόνων μεταξύ τους). Επίσης, δεν υπάρχει καμιά πολιτική παιδεία από τους περισσότερους που ασχολούνται με την πολιτική – έχουν απλώς μάθει το τοπικό και προσωπικό ρουσφέτι (και τα μεγάλα και χωρίς νόημα λόγια), αφού έτσι λειτουργούσε μέχρι τώρα το κράτος μας. Και ως συμβούλους τους συνήθως διαλέγουν παιδιά, ανίψια, παιδιά κομματικών φίλων τους κλπ. (για να τα βολέψουν οικονομικά).
Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως δεν έχουμε πια καμιά πνευματική ελίτ που να βγει μπροστά, αφού έχει διαφθαρεί μέσα στην κακοσμία της Ανώτατης (τρόπος του λέγειν) Παιδείας μας. Είμαστε στην εποχή του Διογένη που έψαχνε με το φανάρι να βρει «άνθρωπο».
Κάποιοι πριν από τις εκλογές έλεγαν πως έπρεπε να υπάρξουν νέοι, «άφθαρτοι» πολιτικοί – ανοησίες. Ο πολιτικός δημιουργείται μέσα από τους πολιτικούς αγώνες του και όχι από εύκολες διακηρύξεις. Πρέπει να δούμε τι συγκεκριμένα κάνει – όχι τι λέει: με τα λόγια φτιάχνεις ανώγια και κατώγια…
Πρέπει, λοιπόν, να δούμε το υπάρχον πολιτικό προσωπικό – και δεν είναι όλοι ίδιοι. Και οι καλύτεροι από αυτούς τους πολιτικούς που έχουμε πρέπει να πλαισιωθούν από νέους που έχουν όρεξη να προσφέρουν στη χώρα, όχι να προβληθούν από τη μια μέρα στην άλλη. Να κοπιάσουν πρώτα στον πολιτικό αγώνα που είναι, ίσως, ο πιο δύσκολος, ο πιο μακρύς και ο πιο «άχαρος» από όλους τους αγώνες.
Άλλο ένα μεγάλο πρόβλημά μας είναι η έλλειψη σοβαρών πολιτικών με ηγετικές ικανότητες. Προσωπικά, μόνο δύο πολιτικούς βλέπω με τέτοιες ικανότητες: τη Ντόρα Μπακογιάννη και την Άννα Διαμαντοπούλου. Δυστυχώς και οι δύο έχουν φθαρεί στη σκέψη του λαού από τους χυδαίους αντιπάλους τους.
Η Ντόρα που στάθηκε έντιμα και υπεύθυνα απέναντι στο πρώτο μνημόνιο (ως πραγματική ηγέτης, αδιαφορώντας για το πολιτικό της κόστος – όπως και ο πατέρας της) και τη χυδαιολόγησε ο Σαμαράς (και ο απίθανος κύκλος του) προκειμένου να πετύχει να γίνει πρωθυπουργός. Και, παρ’ όλα αυτά, δέχτηκε να ενισχύσει τη ΝΔ για να μην καταστραφεί ο τόπος από τον Τσίπρα και τους άλλους αλήτες.
Η Διαμαντοπούλου που τόλμησε να σταθεί απέναντι στην ισχυρότερη συντεχνία της Ελλάδας (την πανεπιστημιακή), χωρίς να κάνει ούτε ένα βήμα πίσω παρά το προσωπικό πολιτικό της κόστος μέσα στο ΠΑΣΟΚ και σε ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας (που βρίσκεται ανακατεμένο με τα συμφέροντα των ΑΕΙ και ΤΕΙ, π.χ. τοπικοί παράγοντες που επωφελούνται από την ύπαρξη άχρηστων τμημάτων, ενοικιαστές διαμερισμάτων σε φοιτητές, εστιάτορες κλπ.).
[Φυσικά, ξέρουμε πια πως λέμε ΨΕΜΑΤΑ όταν ζητάμε από τους πολιτικούς να αδιαφορούν για το πολιτικό τους κόστος και να σκέφτονται το καλό του τόπου και του λαού. Άλλη μια τεράστια «λαϊκή» απάτη: Επιβραβεύεται πάντα ο ψεύτης και ο απατεώνας – όχι ο έντιμος. Ο έντιμος διασύρεται…]
Έχουμε, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε μεγάλες δυσκολίες και προβλήματα. Από όλους μας εξαρτάται το μέλλον της Ελλάδας. Αν μας ενδιαφέρει, βέβαια, το μέλλον των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου