Του Παναγιώτη Περυσινάκη
Το παλιό σάπιο πολιτικό σύστημα, που ευθύνεται για την παρούσα ιστορική εθνική ήττα, το σύστημα της πατρωνίας, της συναλλαγής, του παρασιτισμού, του λαϊκισμού, των ...
υποσχέσεων και των εξυπηρετήσεων, αντιπαρερχόμενο τις ιστορικές ενοχικές του ευθύνες, αντιστέκεται και προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή επιτείνοντας την λαϊκίστικη ρητορεία.
Φταίει, μας λεν, το μνημόνιο που έφερε ύφεση, δεν φταιν οι αλλόγιστες πολιτικές του παρελθόντος που σκότωσαν την ανταγωνιστικότητα, σώρευσαν χρέη και ελλείμματα και έφεραν στη χώρα το ΔΝΤ και το μνημόνιο. Εν μέσω απελπισίας, κόπωσης και πανικού, οι λαϊκιστές κερδίζουν έδαφος. Η λύση του ελληνικού προβλήματος απομακρύνεται. Το μεταρρυθμιστικό μέτωπο, πολυδιασπασμένο υποχωρεί. Δειλοί ριψάσπιδες, που προηγούμενα επιχείρησαν μεταρρυθμίσεις, τώρα προσχωρούν στο στρατόπεδο των λαϊκιστών, με ψευτοδικαιολογίες πως τάχα δε διάβασαν. Ανακαλύπτουν όψιμα ότι η λιτότητα δημιουργεί ύφεση και ξεχνούν τί κατέστησε αναγκαία (ή αναπότρεπτη) τη λιτότητα. Ενώ ο Παπαδήμος σε τεχνικό επίπεδο μοιάζει να προχωρεί σταθερά τη διαπραγμάτευση, σε πολιτικό επίπεδο γυρίζουμε πίσω ολοταχώς. Αυτή η υποχώρηση τελικά θα ακυρώσει και τα όποια κέρδη της επιδέξιας προσπάθειας Παπαδήμου, η οποία κινδυνδεύει να μείνει χωρίς πολιτική στήριξη.
Η εμπιστοσύνη των ξένων, των αγορών και του λαού μας έχει χαθεί. Η επέλαση του λαϊκισμού, η άτακτη διάλυση του κατ’εξοχήν λαϊκίστικου ΠΑΣΟΚ εν μέσω κοινοβουλευτικών συντεχνιακών συναλλαγών, η επικράτηση του λαϊκίστικου αντιμνημονιακού λόγου στη Ν.Δ., η δημοσκοπική άνοδος της αριστεράς, όλα δείχνουν πως οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας έχουν χάσει το παιχνίδι και ετοιμάζονται για οπισθοχώρηση αμαχητί.
Με την ήττα των μεταρρυθμιστών θα επέλθει τελικά και η ολοκλήρωση της εθνικής καταστροφής. Η μεταρρυθμιστική πνοή ήταν και ίσως (αν κρέμεται ακόμη από μια κλωστή) παραμένει η τελευταία ελπίδα για τη χώρα και τους πολίτες της.
Το οικονομικό πρόβλημα πλέον της χώρας έχει γίνει πρόβλημα πολιτικό. Πρόβλημα εμπιστοσύνης. Κανένα μέτρο, κανένας σοφός οικονομολόγος, κανένα ιδιοφυές μείγμα πολιτικής δεν μπορεί από μόνο του να αποκαταστήσει το κλίμα εμπιστοσύνης που πάνω από όλα είναι απαραίτητο για να ξαναπάρει μπρος η οικονομία. Μπορεί όμως η εμπιστοσύνη να επιστρέψει στη χώρα;
Οι αγορές δεν θα πείθονται, ασχέτως του κύρους του πρωθυπουργού, όσο την πολιτική μάχη φαίνεται να κερδίζουν οι λαϊκιστές. Όσο οι αγορές δεν πείθονται, τόσο θα μένουμε καταδικασμένοι σε διακρατική χρηματοδοτική εξάρτηση, που οδηγεί σε εθνική ταπείνωση, η οποία με τη σειρά της ανακλαστικά προξενεί άνοδο του λαϊκισμού, της ξενοφοβίας και της φτηνής πατριδοκαπηλίας.
Όσο αυτό συνεχίζεται, τόσο θα βυθιζόμαστε βαθύτερα στην κρίση, την ανυποληψία, την διαρκή χειροτέρευση των οικονομικών δεικτών, τόσο θα μένουμε δέσμιοι σ’αυτό το φαύλο κύκλο. Η αποκατάσταση εμπιστοσύνης απαιτεί μια βαθιά πολιτική τομή, μια ριζοσπαστική ανατροπή του υφιστάμενου σκηνικού.
Η πολυδιάσπαση των μεταρρυθμιστών σε αυτή την συγκυρία αποτελεί εθνικό έγκλημα, που οδηγεί σε προδιαγεγραμμένη εθνική τραγωδία. Η έκκληση για συστράτευση τους δεν αφορά πια ένα πρόσφορο εκλογικό εγχείρημα για να παν κάποιοι κάπως καλύτερα στις εκλογές και να έχουν μια καρέκλα στην επόμενη βουλή. Πρόκειται για απόλυτη εθνική ανάγκη, για υπέρτατο εθνικό καθήκον.
Οι μεταρρυθμιστές βρίσκονται σήμερα διάσπαρτοι σε διάφορους χώρους. Ο Μόσιαλος, η Διαμαντοπούλου, ο Λοβέρδος, ο Ραγκούσης, ο Αλ. Παπαδόπουλος και μερικοί άλλοι, αισθάνονται μειοψηφία απέναντι στο “βαθύ” και βαθύτατα λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ, του οποίου τη φυσιογνωμία αδυνατούν να μεταβάλλουν. Στη Ν.Δ. ο Χατζηδάκης, ο Στυλιανίδης, ο Σπηλιωτοπουλος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Βαρβιτσιώτης, επίσης είναι μειοψηφία, και φαντάζουν ξένα σώματα. Άλλοι που έχουν ήδη αποχωρήσει, ο Μάνος, η Ντόρα, ο Φλωρίδης, η Έλσα Παπαδημητρίου και όσοι έχουν στοιχηθεί γύρω από αυτούς, πασχίζουν απλά να περάσουν το 3%. Παραπέρα υπάρχουν ομάδες πολιτών, η Φιλελεύθερη Συμμαχία, ο Κοινωνικός Σύνδεσμος και άλλοι.
Όλοι τούτοι ακολουθούν σήμερα παράλληλες μοναχικές πορείες ατελέσφορες. Ζουν είτε με την αυταπάτη πως μπορούν να αλλάξουν τα παλιά κόμματα της ήττας και της παρακμής από μέσα, είτε με το φόβο πως όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος, είτε με την απογοήτευση πως δεν μπορούν να μετατρέψουν την παρέα σε λαϊκό κίνημα.
Η αλήθεια είναι πως έκαστος στο χώρο του, μοναχικά πορευόμενος δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Το ΠΑΣΟΚ παραμένει ένα βαθειά λαϊκίστικο κόμμα, ό,τι ωραίο και υπεύθυνο κι αν λέει ο Ηλίας και η Άννα. Η ΝΔ παραμένει υπό την παρούσα πατριδοκάπηλη ευρωσκεπτικιστική ηγεσία της ένα κόμμα επαρχιώτικο, ξεπερασμένο, απροκάλυπτα λαϊκίστικο, ένα κόμμα του χθες, ότι κι αν λέει ο Κώστας ή ο Κυριάκος.
Τα μικρότερα κόμματα, η Δράση του Μάνου, ή η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας, είναι πολύ μικρά, και ο λαός δεν τα παίρνει στα σοβαρά, ούτε και θα τα πάρει στα σοβαρά αν ενωθούν απλά μεταξύ τους. Το γεγονός είναι πως όλοι τούτοι με μικρές αποχρώσεις, στην πραγματικότητα πρεσβεύουν λίγο πολύ το ίδιο πράγμα, την ανάγκη για γενναίες μεταρρυθμίσεις για να ανακτήσουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων, να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία της πολιτικής και να περισώσουμε ό,τι έχει απομείνει από την εθνική αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία.
Απέναντι σ’ αυτούς, τους πολιτικούς της ευθύνης είναι όσοι κλαψουρίζουν με κροκοδείλια δάκρυα, όσοι αναθεματίζουν τους ξένους, τα μνημόνια, τη λιτότητα, όσοι λεν πως υπάρχουν εύκολες λύσεις, όσοι με λίγα λόγια πυροβολούν το φάρμακο κι όχι την αρρώστια και προσπαθούν απλώς να καρπωθούν πολιτικά την κρίση, χωρίς να έχουν απολύτως τίποτε να προτείνουν για την υπέρβαση της κρίσης.
Είναι πλέον σαφές, πως η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών, των εταίρων, των επενδυτών και του λαού προϋποθέτει ένα μεγάλο συμβάν, μια αναγεννησιακής ή μεταμορφωτικής δυναμικής εξέλιξη στο εσωτερικό, με άλλα λόγια, προϋποθέτει ένα μείζον ιστορικό γεγονός. Ένα γεγονός τέτοιο που να σηματοδοτήσει και να πείσει πραγματικά πως γυρνάμε σελίδα σαν λαός. Αυτό το γεγονός πρέπει να έχει κινηματικό χαρακτήρα. Να βασίζεται σε νέα μεγάλα πλειοψηφικά ρεύματα στην κοινωνία.
Ρεύματα που να δίνουν σαφή μεταρρυθμιστική εντολή στον πολιτικό κόσμο. Ένα γεγονός που θα σαρώσει το παρελθόν της ήττας και παρακμής και τους εκφραστές του, και θα αναδείξει επιτέλους τις νέες δυνάμεις που θα σύρουν αποφασιστικά την Ελλάδα στον 21ο αιώνα. Αυτό το γεγονός μπορεί να είναι μονάχα η δημιουργία ενός νέου κόμματος εξουσίας, ενός εθνικού μεταρρυθμιστικού μετώπου.
Ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει αυτό είναι κρίσιμος. Με μικρές οριακές συνενώσεις, ή με σωρευτικές μικρού βεληνεκούς διευρύνσεις τίποτε δεν θα γίνει. Χρειάζεται μία συνολική αναθεμελίωση που θα ανατρέψει άρδην το πολιτικό σκηνικό.
Αν οι μεταρρυθμιστές της Ν.Δ. με τους μεταρρυθμιστές του ΠΑΣΟΚ αποχωρήσουν συντεταγμένα, όλοι μαζί από τα κόμματα τους και ενωθούν με τις υπόλοιπες διάσπαρτες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, αυτό θα είναι ένα γεγονός γνήσια μεταμορφωτικό (transformative) του πολιτικού σκηνικού. Κατ’αρχάς θα επισφραγίσει την πλήρη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, και ταυτόχρονα την ακαριαία ακύρωση της παράστασης νίκης της Ν.Δ., η οποία αναπότρεπτα θα οδηγήσει στην ταχύτατη και βαθύτατη αποδυνάμωση, ίσως μέχρι σημείου διάλυσης της Ν.Δ.
Το νέο κόμμα θα έρθει από την πρώτη μέρα ως πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Θα θέττει την πολιτική ατζέντα. Θα αποκτήσει από τη στιγμή της ίδρυσης του παράσταση νίκης. Θα έρθει με αέρα αλλαγής. Θα προσελκύσει στελέχη, και προπαντός νέους ανθρώπους που μέχρι σήμερα έχουν μείνει εκτός πολιτικής. Θα είναι ένα κόμμα με κύρος και ορμή.
Θα είναι το κόμμα που θα έχει μαζέψει τους καλύτερους, όχι μόνο πολιτικούς, αλλά και πνευματικούς ηγέτες και στοχαστές, όπως ο Ράμφος, ο Βερέμης και άλλοι, αλλά και θα έχει την υποστήριξη από τα μεγαλύτερα και σοβαρότερα δημοσιογραφικά συγκροτήματα, αλλά και από τον κόσμο του μόχθου, της δουλειάς, της επιχειρηματικότητας. Θα αναδειχθεί τάχιστα ως το κόμμα που ενσαρκώνει τις εθνικές ελπίδες για εθνική ανάταση, περίπου όπως ήρθε η ΝΔ του Καραμανλή το 1974, ή το ΠΑΣΟΚ το ‘81.
Το νέο αυτό κόμμα, δεν θα είναι παρέα. Δεν θα έχει ως στόχο το 3% και μια έδρα στη βουλή. Θα είναι από μιας αρχής κόμμα εξουσίας. Θα έρχεται για να κυβερνήσει άμεσα. Θα έρχεται με αέρα πλειοψηφίας, με αέρα απόλυτης αυτοδυναμίας. Ο λαός έχει ένστικτο. Θα προστρέξει. Το νέο κόμμα θα σαρώσει αποκτώντας από συστάσεως κινηματικά χαρακτηριστικά.
Ένα τέτοιο μεταμορφωτικό (ανατρεπτικό) γεγονός θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των αγορών, αφού θα πειστούν ότι η πολιτική μάχη μπορεί επιτέλους να κερδηθεί από τις προοδευτικές, μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας. Επίσης η παρουσία και μόνο ενός τέτοιου κόμματος στο πολιτικό σκηνικό θα προκαλέσει ενθουσιασμό στο λαό, που επιτέλους θα δεί πως κάτι κινείται, κάτι αλλάζει.
Για πρώτη φορά η ελπίδα θα ξαναλάμψει στα πρόσωπα των δοκιμαζόμεων συμπολιτών μας. Διότι κανείς δεν ελπίζει πια τίποτε από τους πρωταίτιους της ήττας και της παρακμής. Επιτέλους, η μεταρρυθμιστική ατζέντα θα αποκτήσει λαϊκή εντολή και ευρεία στήριξη. Επιτέλους ο λαός θα έχει ένα θετικό λόγο να προσέλθει στις κάλπες.
Ο κύκλος της μεταπολίτευσης έχει κλείσει. Οι πολιτικές φίρμες (brand names) των πρωταγωνιστών της προηγούμενης περιόδου έχουν πλήρως απαξιωθεί, σε τέτοιο βαθμό που η όποια προσπάθεια από μέσα αναγέννησης των παλιών κομμάτων όχι μόνο δεν θα φέρει αποτέλεσμα, αλλά και θα φθείρει άσκοπα με βεβαιότητα όσους την αποτολμήσουν.
Κάποιοι απ’αυτούς, είναι οι τελευταίες εθνικές εφεδρείες που μας έχουν απομείνει. Δεν δικαιούνται να φθείρουν εαυτούς. Από την άλλη, ακόμη και οι λαϊκιστές έχουν ανάγκη ανασυγκρότησης σε νέους φορείς και θα αποχωρήσουν σταδιακά από τους υφιστάμενους.
Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ απλώς θα πάψουν να υπάρχουν. Ο λαϊκισμός θα εκφραστεί επίσης μέσα από νέα κόμματα. Έτσι θα περάσουμε πάλι σε ένα νέο ιστορικό κύκλο. Αρκεί να τολμήσουμε να συμβαδίσουμε επιτέλους με τις επιταγές της ιστορίας, που ούτε συγχωρεί, ούτε περιμένει.
Η σωτηρία της Ελλάδας αυτή τη στιγμή κρέμεται από την ικανότητα μας να πείσουμε ο ένας τον άλλο, να πείσουμε όλους τους μεταρρυθμιστές να ενωθούν και να αγωνιστούν όλοι μαζί για τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος.
Να τους πείσουμε, πως είναι εθνικό τους καθήκον να παραμερίσουν τους όποιους εγωισμούς, ή τους όποιους δισταγμούς και τις όποιες προσωπικές στρατηγικές για το εθνικό καλό. Χωρίς αποκλεισμούς και ανεδαφικούς όρους ή προϋποθέσεις να σημάνουμε το προσκλητήριο σε όλους.
Ας βρούν ανάμεσα τους τον πιο άξιο για να ηγηθεί της προσπάθειας. Ας είναι ο Παπαδήμος, ή ο Παπαδόπουλος, ή ο Μάνος, ή ακόμα και κάποιος νεώτερος καταξιωμένος όπως ο Χατζηδάκης, ή όποιος άλλος χαίρει κάποιας ευρύτερης αποδοχής μέσα στην κοινωνία και ειδικότερα μέσα σε αυτό το μεταρρυθμιστικό μέτωπο.
Το πρόσωπο μπορεί να βρεθεί και να αναδειχθεί δημοκρατικά. Αυτό που έχει σημασία είναι να κάμουν το μεγάλο βήμα όλοι μαζί. Να τιμήσουν τον όρκο τον ιερό στην πατρίδα. Να κάμουν και να κάμουμε έκαστος την υπέρβαση του. Για τη μεγάλη ανατροπή. Για την Ελλάδα.
* Ο Παναγιώτης Περυσινάκης είναι νομικός σύμβουλος της εταιρείας Tempur International Ltd. Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απολύτως προσωπικές.
(PPerysinakis@aol.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου