Η οικονομική κρίση που ήχησε απειλητικά τη μέρα της πτώσης της Lehman Brothers, σήμερα κρούει τα τύμπανα του πολέμου σε ολόκληρο το πλανήτη. Ακόμα και ...
κραταιές οικονομίες βυθίζονται στον κίνδυνο της ύφεσης και οι πολίτες του παγκόσμιου χωριού βλέπουν τις ηγεσίες τους να στρέφουν το βλέμμα, ελπίζοντας ότι ο κίνδυνος απλά θα προσπεράσει.
Και αν η παγκόσμια οικονομική κρίση ανέδειξε τις ατολμίες των πολιτικών, που ακόμα και σήμερα αδυνατούν να συμφωνήσουν σε μία οριστική λύση του προβλήματος, στην Ελλάδα ήρθαν στην επιφάνεια όλες οι παθογένειες της μεταπολίτευσης, που οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα σε μία πρωτοφανή πολιτική και κοινωνική κρίση.
Το υδροκέφαλο δημόσιο που θρεφόταν από το σαράκι του κομματικού συνδικαλισμού, η διαφθορά σε καίριες εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, η ψηφοθηρική προσέγγιση της σύγχρονης πολιτικής που αδυνατούσε να κάνει τομές και αλλαγές για τη βελτίωση της καθημερινότητας, αλλά και η άρνηση που εν τέλει δείχναμε όλοι μας απέναντι σε αυτά τα νοσηρά φαινόμενα, ήταν μόνο μερικές από τις δεκάδες αιτίες που η σημερινή Ελλάδα δηλώνει ανήμπορη να βοηθήσει τον εαυτό της.
Ο ίδιος ο πολίτης, αδυνατεί να κατανοήσει τις βαθιές αλλαγές που καλείται το κράτος και κατ’ επέκταση η κοινωνία να κάνει ώστε να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας, χωρίς ξένα δεκανίκια. Και αυτό γιατί τα κόμματα εξουσίας, παραμένουν ακόμα και σήμερα μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Αν οι πολιτικοί δεν μπορούν να αλλάξουν, πώς θα αλλάξουμε και εμείς οι ίδιοι, παραδέχονται ορισμένοι...
Η κομβική όμως αυτή ρωγμή της ιστορίας, είναι μία μοναδική ευκαιρία για όλους μας, να αποτινάξουμε τα βαρίδια του παρελθόντος και να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο κράτος, δίκαιο και λειτουργικό.
Ένα κράτος κληροδότημα στα παιδιά μας. Ένα κράτος που δεν θα συρθεί ξανά στην ξένη βοήθεια. Γιατί, αυτή η κρίση, η οικονομική και όμως βαθιά πολιτική, μπορεί να γίνει ευκαιρία, αρκεί να της το επιτρέψουμε. Να αλλάξουμε όλα εκείνα που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση, ξεκινώντας από τους εαυτούς μας.
Η κοινωνία των πολιτών πρέπει να υψώσει τη φωνή της και να απαιτήσει να αλλάξει το οικονομικό - πολιτικό σύστημα που μας συνθλίβει. Η ρουσφετολογική προσέγγιση της πολιτικής δεν πνέει απλά τα λοίσθια, αλλά μοιάζει με κουφάρι σε αποσύνθεση.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι πλέον κανένας πολιτικός δεν μπορεί να παίζει με την ειλικρίνεια που αποζητούν οι πολίτες. Ο πολιτικός χάρτης θα αλλάξει νομοτελειακά και με τη βοήθεια όλων μας, νέες υγιείς πολιτικές φωνές θα έρθουν στο προσκήνιο. Όχι προς χάριν της ανανέωσης, αλλά προς χάριν της οριστικής ρήξης με τον άκρατο κομματισμό του παρελθόντος.
Από το “λεφτά υπάρχουν” του Γιώργου Παπανδρέου, μέχρι το “θα βγούμε από τη κρίση σε 2 χρόνια” του Αντώνη Σαμαρά, μοιάζει να έχουν περάσει δευτερόλεπτα πολιτικού χρόνου, αφού και οι δύο είναι πλέον υπόλογοι στη βάση τους για τις επιλογές τους.
Η πραγματικότητα που επιμελώς έκρυβαν είναι πλέον αμείλικτη. Οι πολιτικές ζυμώσεις στις οποίες τώρα καλούνται οι πολίτες να συμμετάσχουν ίσως είναι οι πιο σημαντικές στη νεότερη ιστορία μας.
Οι πολίτες να αναδείξουν νέες δομές // Άρθρο του βουλευτή Ηρακλείου της Δημοκρατικής Συμμαχίας Λευτέρη Αυγενάκη, όπως δημοσιεύτηκε στην ειδική έκδοση της εφημερίδας «Καθημερινή» - The Economist, την Πέμπτη 26/1/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου