Ο δρόμος του Εθνικολυρικού Κοινοτισμού

Εμφανώς συγκινημένη, η Μαριλίζα συναντά, επιτέλους, ένα ίνδαλμά της: έναν άνδρα πολιτικό, ο οποίος άφησε το στίγμα του στο υπουργείο Εξωτερικών...

Το κόστος των μεταφορών στην Ελλάδα γίνεται αντιληπτό ως παράγοντας καθυστέρησης της οικονομίας, για όποιον έχει δει πώς οργανώνονται οι διεθνείς μεταφορικές εταιρείες σε γειτονικές βαλκανικές χώρεςμέλη της Ε.Ε. Εταιρείες, οι οποίες ανταποκρίνονται στην ...

ευκαιρία, που τους δίνει η συμμετοχή της χώρας τους στους ευρωπαϊκούς θεσμούς: την ευκαιρία να αναπτυχθούν στο δίκτυο των σύγχρονων εμπορικών οδών της Ευρώπης ή ακόμη και να το διαμορφώσουν. 

Εχουν, λ.χ., αναπτύξει δικές τους εφαρμογές της υψηλής τεχνολογίας, ώστε να μπορούν να παρακολουθούν κάθε στιγμή την κατανάλωση καυσίμου και την τήρηση του δρομολογίου σε κάθε φορτηγό, με σκοπό να μπορούν να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Με λίγα λόγια, έχουν στραφεί προς τα έξω και διεκδικούν το μέλλον τους. 

Αυτά παραπάνω τα επαναλαμβάνω μες στο μυαλό μου, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα, που συνεχώς αυτοπροσδιορίζεται ως «φιλελεύθερο» και το οποίο συγχρόνως υπόσχεται ανάπτυξη -δεν πειράζει αν δεν εξηγεί πώς, πάντως το υπόσχεται- να διαφωνεί με τροπολογία που απελευθερώνει επιτέλους την αγορά των των μεταφορών από 1ης Ιανουαρίου. 

Πώς γίνεται; Γίνεται, εφόσον μιλάμε για τη Ν.Δ. του πάντα εμπνεομένου από τον Ελύτη Αντώνη Σαμαρά, του άνδρα πολιτικού που εκφράζει πηγαία την ιδεολογία του Εθνικολυρισμού - όρο τον οποίον ταπεινώς προτείνω στους εγκεφάλους της Ν.Δ. ως ικανό να ονομάσει όλο το εύρος της σκέψης

Όμως, το πρόβλημα με τον Εθνικολυρισμό ή Εθνικολυρικό Κοινοτισμό, που βασίζεται στην αρχή ότι, αν όλοι μοιράζονται το κόστος από τα λάθη των λίγων, τότε όλοι μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς και επιτρέπει πολιτικές του τύπου «με όλους φίλος», «κανέναν δεν κακοκαρδίζω», «είναι όλοι τους παιδιά μου» και τα τοιαύτα, μπορεί ίσως επιτύχει σε μια σχετικά μικρή και ελεγχόμενη κοινότητα -γιατί όχι, π.χ., στην Πύλο;- αλλά όχι για ένα κράτος της εποχής μας, ανεπτυγμένο (όπως αναπτυχθήκαμε, τέλος πάντως...), στον καιρό της παγκοσμιοποίησης. 

Να ήταν αυτή η θέση ενός ηγέτη που πήγαινε για δήμαρχος Πύλου, θα το καταλάβαινα. Αλλά σε μια χώρα πώς γίνεται να το πιστεύεις και να το λες; 

Παρακάμπτω το πρώτο σκέλος του ερωτήματος, γιατί δεν έχω διάθεση για περιπλανήσεις σε ανεξερεύνητες ηπείρους ένθα κατοικούν δράκοντες. 

Ως προς το δεύτερο, όμως, γίνεται αν έχεις... Να το πω θράσος; Τσαγανό, μπαγαποντιά, πονηράδα, αμοραλισμό, ψώνιο; Δεν ξέρω, πείτε όπως θέλετε. 

Αυτό, πάντως, που χρειάζεται για να θεωρείς τον εαυτό σου πολύ έξυπνο και το κοινό σου πολύ ηλίθιο, ώστε να μην αντιλαμβάνεται ότι δεν εννοείς αυτά που λες...

Στέφανος Κασιμάτης // Καθημερινή