Τα όσα επισημαίνονται στο άρθρο αυτό είναι ευρύτερα της τελικής επιλογής του νέου Πρωθυπουργού, που δεν ήταν τότε γνωστή.
Άλλωστε το απίστευτο χάος που ακολούθησε επί μέρες, έχει τα δικά του πολλαπλά μηνύματα.
Αυτά, με την σειρά τους, αθροίζουν σε μια κεντρική διαπίστωση: Την βαθύτατη παθογένεια του πολιτικο-κομματικού συστήματος.
Και η παθογένεια αυτή προδικάζει μόνο
ανησυχητικά και δυσάρεστα.
Όταν τα δυο μεγάλα κόμματα και οι δύο αρχηγοί τους έκαναν το υποτίθεται γενναίο βήμα «συνεννόησης», ο τόπος, θεωρητικά γύρισε σελίδα. Συνέβη όμως κάτι τέτοιο; Προφανώς όχι. Η δήθεν «ενότητα» ήταν επιφανειακή, ψευδεπίγραφη και σαθρή. Σε μεγάλο βαθμό επρόκειτο περί φάρσας. Οι δυο ηγέτες σύρθηκαν από εξωγενείς πιεστικούς παράγοντες. Ο Γιώργος Παπανδρέου πιέστηκε έντονα από το κόμμα του, απειλούμενος με ανατροπή. Ο Αντώνης Σαμαράς πιέσθηκε ασφυκτικά από τον Ευρωπαϊκό παράγοντα. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα για πρώτη φορά τον κατήγγειλε δημόσια ως ανεύθυνο. Η Ε.Ε. έριξε πάνω του το βάρος της απειλής χρεοκοπίας απαιτώντας να συμμετάσχει σε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας».
Παρόλα αυτά, για μια ακόμη φορά, η πρόθεση ήταν,... και από τις δυο πλευρές, να εξαπατηθούν οι Εταίροι και δανειστές μας. Όταν οι Παπανδρέου και Σαμαράς συμφωνούσαν στον Πετσάλνικο ως Πρωθυπουργό, μόνο κυβέρνηση εθνικής ενότητας δεν θα διαμορφώνονταν! Άλλωστε είναι παγκόσμια πρωτοτυπία να υπάρχει κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ δυο εταίρων και ο ένας εξ’ αυτών να μην μετέχει με πολιτικά στελέχη του και να αρνείται την συνευθύνη.
Οι στρεβλώσεις αυτές συνοδεύονται και από άλλες: Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν αναγνωρίζει το τραγικό λάθος περί δημοψηφίσματος που έβαλε επιτακτικά στην Ευρώπη ζήτημα της εξόδου της χώρας από το Ευρώ. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν αναγνωρίζει την δική του αδιανόητη επιλογή, εδώ και δυο χρόνια, να καταψηφίζει όλα τα πακέτα σωτηρίας. Ενώ ακόμη και τώρα προσπαθεί να απεμπλακεί από τα μέτρα που θα συνοδεύσουν άρρηκτα την δανειακή σύμβαση. Διατηρώντας την φενάκη της «επαναδιαπραγμάτευσης» και δημιουργώντας αμφιβολίες στην Ε.Ε. για τις μελλοντικές δεσμεύσεις του.
Άρα οι αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων έχουν τραυματίσει την αξιοπιστία της χώρας στην Ε.Ε. Ακόμη και τώρα πρόθεση τους ήταν μόνο μια βιτρίνα κυβέρνησης «εθνικής ενότητας». Όταν ο Παπανδρέου διανοήθηκε την επιλογή Πετσάλνικου, ο Σαμαράς «δεν είχε καμιά αντίρρηση», συναινώντας εξωφρενικά στο αδιανόητο! Φυσικά ουδείς ήθελε τον Λουκά Παπαδήμο ως Πρωθυπουργό, μια προοπτική που έμοιαζε να επιβάλλει, την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές, η κοινή γνώμη.
Ο Παπαδήμος δεν ήταν αρεστός διότι δεν είναι ανδρείκελο. Θέλει την συμμετοχή όλων των «πρόθυμων» κομμάτων με στελέχη πρώτης γραμμής. Θέλει τον αναγκαίο χρόνο για να προωθήσει μεταρρυθμίσεις. Δεν θα είναι παρατηρητής Πρωθυπουργός. Επίσης γίνεται σύμβολο ενότητας στην περίπτωση που οι εκλογές οδηγήσουν σε αδιέξοδο. Γι’ αυτό και από τους δυο κομματικούς αρχηγούς, θεωρήθηκε και θεωρείται απειλή.
του Γιάννη Λούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου