ΤΟΤΕ (1993-1996)
«Ελλάς! Ελλάς! Αντώνης Σαμαράς»! Ήταν το ΠΟΛΑΝίτικο σύνθημα της περιόδου ΄93-΄96. Ήταν τότε που το όνομα του προέδρου της ΠΟΛΑΝ και σημερινού προέδρου της ΝΝΔ-Δ21 δονούσε τα πλήθη.
Τότε που ο Αντώνης Σαμαράς πίστευε στ’ αλήθεια ότι προορίζεται να γίνει «βασιλιάς» της πολιτικής σκηνής και οι κινήσεις του μονοπωλούσαν τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων και περιοδικών.
Τότε, που τα πρώτα θέματα των
δελτίων ειδήσεων της νεότευκτης ιδιωτικής τηλεόρασης είχαν βρει το ιδανικό προφίλ ενός ανατρεπτικού νέου πολιτικού που «σπάει τα κατεστημένα άλατα του παρελθόντος».
Η εγχώρια επιχειρηματική ελίτ τού είχε ιδιαίτερη αδυναμία. Την γοήτευε η καταγωγή του, η μόρφωσή του και οι πέραν του Ατλαντικού προνομιακές σχέσεις για τις οποίες κομπορημονούσε.
Έτσι φάνταζε τότε.
Ίσως γιατί εκείνη την περίοδο δεν είχε γίνει αντιληπτό ότι πριν ακόμα ρίξει την κυβέρνηση της Ν.Δ. και ιδρύσει την ΠΟΛΑΝ, είχε σχηματίσει «τη συμμαχία των προθύμων» με πρόεδρο τον εαυτό του και δόγμα το «αμύνεσθαι περι πάρτης»!
Ο κόσμος έβλεπε κάποιον που έλαμπε και λάμποντας έδινε ελπίδα. Τα υπόλοιπα δεν τα έψαχνε… Αυτά τα υπολείμματα της απατηλής λάμψης ήταν που ενίσχυσαν τον «κινηματικό χαρακτήρα» της εκλογής του το 2009, στην ηγεσία της Ν.Δ.
ΤΩΡΑ (2009-2011)
Ο ίδιος κόσμος που στη συνέχεια έδειχνε αμήχανος και απρόθυμος να συμβιβαστεί με τη θολή εικόνα ενός κουρασμένου ανθρώπου που αγαπούσε τις κραυγές μισαλλοδοξίας, την ακραία ρητορική και τους ακόμη πιο ακραίους συμπαραστάτες…
Ο κόσμος που έδειχνε δύσπιστος στην επιλογή του να στήνει «νέα μακεδονικά» πάνω στη χρεοκοπία της χώρας του έστελνε δημοσκοπικά μηνύματα…
Εκείνος, όμως, ζαλισμένος από την αμέριστη συμπαράσταση των ακραίων φωνών πίστεψε ότι μπορεί να πουλήσει στους πάντες τα πάντα, όπως το ‘93 και λίγο πριν την εκπνοή του 2011 έκανε τη μοιραία κωλοτούμπα, εξαγριώνοντας τους δικούς του και τους λίγους που επένδυαν πάνω του.
Ποιος είχε πει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα; Ίσως δεν του είχαν εξηγήσει ότι και το ‘93 φαρσοκωμωδία παίχτηκε με την ΠΟΛΑΝ…
Ο ίδιος μοιραίος άνθρωπος του ΄93-΄96, εμφανίστηκε μεσήλιξ πια το 2009, προπαθώντας να νεκραναστήσει το κλέος της νιότης του.
Πέτυχε να φιλοτεχνήσει την καρικατούρα του.
Προοδευτικά όμως ολοκληρώνει αυτό που δεν κατάφερε τότε. Την οριστική διάλυση της Ν.Δ.
ΣΧΕΔΙΟ ΑΡΑΓΕ; Ή ΒΛΑΚΕΙΑ;
Η κατάρρευση της φιλελεύθερης παράταξης είναι βέβαιο ότι θα τον παρασύρει στα τάρταρα της αδράνειας, της αέναης απαξίωσης και της οριστικής λήθης.
Ο ίδιος δεν το αντιλαμβάνεται.
Ίσως γιατί δεν τον αφήνουν «οι αυλοκράτορές» του. Σχεδόν ίδιοι με την πρώτη περίοδο της αυτοκαταστροφής του.
Ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος Σταμάτης, ο επωνομαζόμενος και «βασιλέας ήλιος» επί ΠΟΛΑΝ, ο Μουρούτης- που έβγαζε φωτοτυπίες επί ΠΟΛΑΝ, ο Φαήλος που μεγάλωσε και εξελίχθηκε από αφισοκολλητής και «ντουντούκα» επί ΠΟΛΑΝ σε πολιτικό καθοδηγητή του σήμερα. Ο Τσαγκανέλλης αντικαταστάθηκε από το τεράστιο πολιτικό διαμέτρημα που ακούει στο όνομα Μιχελάκης! Ο Βάρδας, ήταν ελεύθερο πνεύμα από τότε. Αντιδρούσε πάντα στις καταστροφικές επιλογές του προέδρου Αντωνάκη.
Σήμερα ο συγκυβερνών Αντώνης κινδυνεύει να χάσει για μια ακόμη φορά και τη βρύση και το νερό. Είναι άλλωστε παροιμιώδης
η …ψυχραιμία του στα δύσκολα, η ικανότητά του να αντιστέκεται σε πιέσεις, να διαχειρίζεται κρίσεις...
Οι επίγειες και υπόγειες δυνάμεις εξαντλούν κάθε μέσο και κάθε δυνατότητα να τον συγκρατήσουν στον αφρό.
Αυτός όμως με προσήλωση καθοδηγητή απαγορευμένης σέχτας επιμένει ότι «στα υπόγεια είναι η θέα» και πορεύεται επιχειρώντας να διαβρώσει τους πυλώνες στους οποίους θεμελιώθηκε η Ν.Δ., αποκαθηλώνοντας στην πράξη τα σύμβολά της, μετατρέποντας το όλον σε μέρος, τη σύνθεση σε αποσύνθεση.
Ο μοιραίος άνθρωπος που ήθελε από πάντα να γίνει βασιλιάς, με τους ίδιους ανθρώπους του κάποτε, είναι εδώ. Μόνο που τώρα είναι ο ίδιος το «κατεστημένο άλας του χθες», πλαισιωμένος από «φύκια» μπερδεμένα από την άκρα δεξιά στην ακραία αριστερά.
Ψάχνοντας τα βιογραφικά τους, σε αρκετούς δεν λείπουν οι πανεπιστημιακοί τίτλοι. Στην πλειοψηφία τους όμως δεν διαθέτουν και πολλά ένσημα επαγγελματικής απασχόλησης. Ο τίτλος «φίλος προέδρου» δεν αναγνωρίζεται από τα ασφαλιστικά ταμεία...
Ο άνθρωπος που πάντα πίστευε ότι του χρωστά ο θεός, η ζωή και η τύχη, να γίνει πρωθυπουργός ποντάρει τα ρέστα του στην χρεοκοπία της συγκυβέρνησης και ίσως της χώρας, επιδιώκοντας το κατ’ αυτόν οφειλόμενο, πριν κλείσει το εξηκοστό πρώτο έτος της ηλικίας του...
Ενδιαμέσως έχει ήδη διαγράψει έξι παλιούς κοινοβουλευτικούς και απειλεί με διαγραφή άλλους έξι διαφορετικών πολιτικών κατηγοριών και διαδρομών.
Η πατρίδα κινδυνεύει, η κεντροδεξιά διασπάται και διαλύεται. Ο μοιραίος Αντωνάκης όμως ως άλλος Ελ -Σιντ, καβάλα στ΄ άλογο αποθεώνεται από την αλαλάζουσα μειοψηφία «των Φαήλων».
Το ερώτημα που τίθεται είναι πλέον ένα: Ο καλός Θεός της Ελλάδας και οι υπόλοιποι που κατάλαβαν ποιος είναι και μπορούν, πότε θα αναλάβουν πρωτοβουλίες;
Πότε επιτέλους θα του ανακοινώσουν: « Άκου ανθρωπάκο:
Τέλος χρόνου! Τέλος εποχής!...».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου