Θα ήθελα, τότε, να δω τα παλικαράκια που αυτοαποκαλούνται πολιτικοί «αρχηγοί» και τα τσιράκια τους που αυτοαποκαλούνται «ανεξάρτητοι υποψήφιοι για την περιφέρεια», να έχουν πιαστεί γιακά-με-γιακά για το «τις πταίει!» Είναι ντροπή να υπάρχουν άνθρωποι σοβαροί και λογικοί, που κατεβαίνουν στις εκλογές με σύνθημα «κόντρα στο Μνημόνιο». Το κάνουν επειδή δεν έχουν καμία πρόταση διοίκησης. Κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα. Σε μια πρόδηλη πράξη δειλίας, αφήνουν την κυβέρνηση μόνη, απέναντι σε ένα εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον. Στις αγορές κεφαλαίων, στους τραπεζικούς οργανισμούς, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι ο Πάγκαλος έχει δίκαιο: «Ολοι μαζί τα έφαγαν οι Ελληνες», υπογραμμίζουν σε κάθε ευκαιρία.
Αν ήμασταν λίγο πιο σοβαροί Ευρωπαίοι, θα συζητούσαμε ζωηρά για τα μέτρα εφαρμογής του Μνημονίου. Κυρίως όμως θα ανησυχούσαμε για τις αμφιβολίες που επέστρεψαν σε ό, τι αφορά την επιστροφή της ευρωοικονομίας σε οδό εξόδου από την ύφεση. Θα ανησυχούσαμε ειλικρινώς για τα πρώτα επεισόδια του συναλλαγματικού πολέμου. Γιατί αν ξεδιπλωθεί, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν θα έχει απλώς παγκόσμια διάσταση, με την έννοια του τριγώνου μεταξύ δολαρίου, ευρώ και γεν. Θα είναι πολυμερής: το κινεζικό γουάν, το βραζιλιάνικο ρεάλ, η ινδική και ινδονησιακή ρουπία, το αυστραλιανό και καναδέζικο δολάριο και, προφανώς, το ελβετικό φράγκο.
Αν ο ελληνικός πληθυσμός δυσκολεύεται να κατανοήσει την κρίση με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος, είναι επειδή επί τριάντα χρόνια οι πολιτικοί μας απέκρυπταν, σε πολύ μεγάλο βαθμό, την πραγματικά στενή διασύνδεση και αλληλεξάρτησή μας με τη διεθνή οικονομία. Απέκρυπταν τις επιπτώσεις των διεθνών κρίσεων, στοιχηματίζοντας στην άγνοια κατάλληλης παιδείας, χρησιμοποιούσαν τον επαρχιωτισμό των μέσων επικοινωνίας και, το χειρότερο, έπνιγαν τα προβλήματα σε ακόμη μεγαλύτερα εθνικά χρέη. Ακόμη και μετά τις εκλογές του 2007, που έγιναν για να δώσει ο λαός το «πράσινο» σε όσα μέτρα απαιτούσε η ανασκολόπιση των κρατικοδίαιτων και αντιπαραγωγικών δομών της οικονομίας μας, η γαλάζια κυβέρνηση συνέχισε να επιρρίπτει τις όποιες «αναταραχές» σε όσα συμβαίνουν «αλλού», διαβεβαιώνοντας ότι το υπερήφανο «πρότυπο» της «ήπιας προσαρμογής» θα σταθεί, μόνο του αυτό, όρθιο μέσα στη θύελλα που ήδη είχε φανεί στον ορίζοντα.
Αν δηλαδή βγαίναμε τον άλλο μήνα από το Μνημόνιο, τι θα άλλαζε; Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα κράταγε περισσότερους υπαλλήλους; Και οι υπόλοιποι για πόσο καιρό θα έκαναν παρέα στους άλλους της Ολυμπιακής, που περιμένουν ακόμη τον «διορισμό» στη δημοσιοϋπαλληλία; Με ποιο μαγικό τρόπο θα περικοπεί η σπατάλη στα νοσοκομεία και σε ό, τι άλλο είναι «κρατικό», αλλά εμπορεύσιμο και υποκλέψιμο; Και ποιος, τέλος πάντως, θα αγοράσει τον πακτωλό ακινήτων που έχει κατά νουν ο Αντώνης Σαμαράς;
Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει είναι οι δυσκολίες που σωρεύονται στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Δεν θα έπρεπε κάποιος πολιτικός «μας» να εξηγήσει αν και σε ποιο βαθμό συνιστούν απειλή όσα αφήνουν να διαρρεύσουν Μέρκελ και Σαρκοζί από τις συνεννοήσεις τους; Σε τελευταία ανάλυση, η διαφορά μεταξύ Μνημονίου και Συμφώνου Σταθερότητας είναι ήδη μικρή. Δεν θα υπήρχε καμία, αν το Μνημόνιο δεν συνόδευε τον μηχανισμό διάσωσης των 110 δισ. ευρώ. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα δυσκολευτεί να ηρεμήσει τις αγορές χωρίς μια παρατεταμένη βοήθεια από τους έχοντες τον πρώτο λόγο εντός Ευρωζώνης, δηλαδή τους Γερμανούς (και τους Γάλλους), ακόμη και μετά το 2013, ημερομηνία λήξης του Μνημονίου-1.
Στους αμέσως επόμενους μήνες θα χρειαστεί να έχουμε συμφωνήσει μεταξύ μας όσο χρειάζεται για να μας πάρουν στα σοβαρά. Το χειρότερο σενάριο που συνοδεύει την παράταση της μεγαλύτερης μετά το '30 κρίσης του συστήματος στο οποίο ζούμε, και μας αφορά άμεσα, δεν είναι να βγούμε εμείς από το ευρώ. Είναι να φοβηθεί τόσο η γερμανική κοινή γνώμη όσο χρειάζεται για να απαιτήσει την επιστροφή του μάρκου. Αν οι μεσογειακές χώρες συνεχίσουν να ζητούν ολοένα και μεγαλύτερες μεταφορές πόρων, πέραν όσων παίρνουν από τον κοινοτικό προϋπολογισμό, αν φανεί ότι η Ελλάδα και οι άλλοι χρειάζονται περισσότερα κεφάλαια διάσωσης, τότε η Γερμανία μπορεί να κρίνει επωφελέστερη μια Γερμανική Νομισματική Ενωση. Είναι προφανές και βέβαιον ότι η Γαλλία θα προτιμήσει αυτή την παρέα, παρά να εξαντλεί τις δυνάμεις προσαρμογής που της έχουν απομείνει σε μια νεκρανάσταση της Λατινικής Ενωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου