Μέχρι και η μετά από… 88 χρόνια «αθώωση» των Πρωταιτίων της Μικρασιατικής Καταστροφής!!!
Είναι κωμικοτραγικά τα όσα συμβαίνουν στην Ελλαδίτσα μας… Την ώρα που παλεύουμε με τη χρεοκοπία, όπως ο ετοιμοθάνατος με το χάρο, η Ελληνική Δικαιοσύνη περί άλλων τυρβάζει. Ζώντας στον κόσμο της… Και βγάζοντας τα απωθημένα κάποιων λειτουργών της πάνω στο κορμί της Ιστορίας. Γιατί -κακά τα ψέματα- μια δικαστική απόφαση εκτός... τόπου και χρόνου, χωρίς τις ζωντανές μαρτυρίες και τον παλμό της εποχής (απαραίτητων παραγόντων για την εμπέδωση της «δικανικής πεποίθησης» των δικαστών), δεν μπορεί να μεταβάλει την ιστορική παρακαταθήκη ενός λαού.
Ακόμη και η εκκίνηση της όλης διαδικασίας εδράζεται στο φασιστικό δόγμα της «οικογενειακής ευθύνης» που βρίσκει πολλούς θιασώτες στα σκοτεινά καταγώγια της Ακρονεοδεξιάς. Γιατί οι απόγονοι των καταδικασθέντων και εκτελεσθέντων στο Γουδί -ως Πρωταιτίων της Μικρασιατικής Τραγωδίας του 1922- σίγουρα δεν έχουν καμία μετοχή στην ευθύνη των προγόνων τους. Ούτε ήταν «βρώμικοι» προτού προκαλέσουν αυτήν την αστεία απόφαση του Αρείου Πάγου, ούτε τώρα είναι πιο… «καθαροί». Ο καθένας κρίνεται από τα δικά του πεπραγμένα και μόνο!
Όσο για τον Άρειο Πάγο, και εν γένει την Δικαιοσύνη στη χώρα μας, ας κοιτάξει καλύτερα να ανταποκριθεί στις αναγκαιότητες του σήμερα και του αύριο, και ας αφήσει την αναψηλάφηση του χθες στους μόνους αρμοδίους: τους Ιστορικούς. Την ώρα που εκατοντάδες ή και χιλιάδες υποθέσεις λιμνάζουν στις δικαστικές αίθουσες, ζωές καταστρέφονται και άνθρωποι έρχονται σε απόγνωση περιμένοντας να βρουν το δίκιο τους, είναι εγκληματική «πολυτέλεια» η ενασχόληση των αξιότιμων Δικαστών μας με μια δίκη του… 1922! Και κυρίως, όταν αυτή η Δίκη ήταν η Κάθαρση που απαιτούσε η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού της δεδομένης συγκυρίας, και μάλιστα των ξεριζωμένων Ελλήνων της μικρασιατικής γης, μετά την Εθνική Τραγωδία.
Αν θα έπρεπε να κάνουμε μια καθαρά ιστορική «αναψηλάφηση» των γεγονότων εκείνης της τραγικής περιόδου, μόνο και μόνο για να διδαχθούμε στο σήμερα και να αποφύγουμε τα λάθη των προγόνων μας, αυτή θα μπορούσε να συνοψιστεί στα εξής: Η τότε Δεξιά και οι ετερόκλητοι σύμμαχοί της (μέχρι και οι Κομμουνιστές του ΣΕΚΕ-προγόνου του ΚΚΕ…) επενδύοντας στον ακραίο λαϊκισμό και τη δημαγωγία, με αφορμή ένα ύψιστο εθνικό ζήτημα, όπως εκείνο των πατρογονικών εστιών της Μικράς Ασίας, πέτυχαν τη «νίκη» επί του Ελευθερίου Βενιζέλου στις εκλογές του 1920, υποσχόμενοι ψευδώς, ότι όλοι οι στρατιώτες θα επέστρεφαν στα σπίτια τους!
Γράψαμε «νίκη», γιατί η τότε «Ηνωμένη Αντιπολίτευσις» υπό τον Δημήτριο Γούναρη πήρε 260 έδρες με το 49,36% των ψήφων, ενώ το βενιζελικό «Κόμμα των Φιλελευθέρων» με το 50,31% πήρε μόλις… 110 έδρες (!!!) λόγω του καλπονοθευτικού πλειοψηφικού συστήματος που ίσχυε βάσει του συντάγματος του 1864 (διαβάστε περισσότερα εδώ)…
Η συνέπεια της «νίκης» της Δεξιάς και των συμμάχων της («μεταρρυθμιστών», Κομμουνιστών του ΣΕΚΕ-προγόνου του ΚΚΕ, κλπ…) επί των Φιλελευθέρων του Βενιζέλου ήταν τραγική… Όχι μόνο δεν ανακλήθηκαν οι φαντάροι από το Μέτωπο της Μικρασίας, όπως προεκλογικά προπαγάνδιζε ο Γούναρης και οι συν αυτώ, αλλά και με μια σειρά ανόητες και εγκληματικές ενέργειες οδηγηθήκαμε στην Μικρασιατική Καταστροφή δύο χρόνια μετά. Μπορεί να μην ήταν συνειδητή προδοσία, όμως ευθύνη υποκειμενική υπήρχε. Επιτέλους, ολόκληρη τραγωδία συνετελέσθη, κανείς δεν ήταν υπεύθυνος γι' αυτήν; Εν προκειμένω, φυσικά, δεν τοποθετούμαστε υπέρ της θανατικής καταδίκης των έξη, αλλά υπέρ της ενοχής τους. Θα μπορούσε και θα έπρεπε η θανατική εκτέλεση να υποκατασταθεί με ισόβια δεσμά.
Οι αντιστοιχίες με το σήμερα είναι προφανείς… Ο Λαϊκισμός και η υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου με ψεύτικες υποσχέσεις ουδέποτε ωφέλησε την Πατρίδα μας. Σήμερα δεν αντιμετωπίζουμε πόλεμο σώμα με σώμα, έχουμε όμως μπροστά μας κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο: μια πρωτόγνωρη οικονομική Κρίση, έναν πόλεμο οικονομικό, που απειλεί να αφανίσει τη χώρα μας.
Χρέος μας είναι να μην παρασυρθούμε από τις Σειρήνες που υπόσχονται ανώδυνες «μαγικές» λύσεις. Τέτοιες δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο η επιλογή ανάμεσα στη δύσκολη προσπάθεια για δημοσιονομική πειθαρχία και εξυγίανση και τη Χρεοκοπία όλων μας! Ας το λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου