Για να επιτευχθεί ανάπτυξη δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις! Μονόδρομος οι επενδύσεις.

«Ελληνική οικονομία: Η επόμενη ημέρα» ήταν το θέμα ημερίδας που διοργάνωσε την περασμένη Τετάρτη το Κέντρο Ερευνών Προοδευτικής Πολιτικής (ΚΕΠΠ). Κεντρικός ομιλητής ο πρόεδρος του ΚΕΠΠ κ. Γιάννος Παπαντωνίου. Δεν αμφισβήτησε την αναγκαιότητα του μνημονίου, αλλά, σωστά, τόνισε ότι δεν καλύπτει τον τομέα της ανάπτυξης. Συνεπώς «χρειάζεται εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, εθνικό μνημόνιο», με στόχο «να δημιουργηθεί ισχυρή αναπτυξιακή δυναμική, ώστε να πεισθούν οι διεθνείς αγορές ότι η Ελλάδα θα διαθέτει τους πόρους για να αναπληρώσει το χρέος της». Ουδείς μπορεί να διαφωνήσει ότι είναι μια πρόταση προς συζήτηση... ....

Ο εκπρόσωπος όμως της Νέας Δημοκρατίας κ. Νότης Μηταράκης επανέλαβε τη στερεότυπη κριτική ότι «οι πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα δεν αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τα προβλήματα της οικονομίας». Ποια είναι τα προβλήματα της οικονομίας; Τα έθεσε ο κ. Σάββας Ρομπόλης, επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ: «Το δημοσιονομικό και παραγωγικό πρόβλημα της χώρας δεν οφείλεται στο επίπεδο των μισθών και των συντάξεων, αλλά στα χρόνια δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας».

Την επίλυση αυτών των προβλημάτων επιβάλλει το μνημόνιο, τα οποία ουδέποτε θα τολμούσε οποιαδήποτε κυβέρνηση να «ανοίξει» και να συγκρουσθεί με συντεχνίες και συμφέροντα. Είναι η θετική όψη του μνημονίου. Υπάρχει και η άλλη όψη, η οποία πλήττει χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, μειώνει την αγοραστική δύναμη, συρρικνώνει την αγορά και αυξάνει την ανεργία. Ηταν τα μόνα άμεσα μέτρα για μείωση του ελλείμματος. Δεν πρόκειται όμως για θεσμικές αλλαγές διαρκείας. Πρόκειται για αδικίες, που μπορούν να διορθωθούν με την ανάκαμψη της οικονομίας.

Συνεπώς, η «επόμενη ημέρα» περιγράφεται με μία λέξη: «Ανάπτυξη». Για να επιτευχθεί η ανάπτυξη δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Οι επενδύσεις είναι μονόδρομος. Επενδύσεις από το εξωτερικό και επενδύσεις από το εσωτερικό. Στην πρώτη περίπτωση οι επενδυτές, πέραν της άρσης των γραφειοκρατικών εμπλοκών και της διαφθοράς, θέτουν, λογικά, ως προϋπόθεση την οικονομική σταθερότητα. Στη δεύτερη περίπτωση απαιτούνται χρηματοδοτήσεις κρατικές και τραπεζικές. Το κράτος δεν έχει και οι τράπεζες «στέγνωσαν» μετά τη μεταφορά στο εξωτερικό πολλών δισ. από τους φοροφυγάδες...

Θα συμφωνήσω με τη ΝΔ ότι είναι άκομψη η έκφραση «απογοήτευσης» από το ΔΝΤ, διότι σε «μια κρίσιμη στιγμή για τη χώρα τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν στήριξαν τις μεταρρυθμίσεις». Εύστοχο, ως απάντηση, το σχόλιο του ομότιμου καθηγητή της London School of Εconomics Νίκου Μουζέλη στο «Βήμα» της Πέμπτης: «Της Ιρλανδίας το χρέος είναι λίγο-πολύ όσο της Ελλάδας. Η Ιρλανδία όμως δανείζεται με λογικά επιτόκια, δεν είναι σε κηδεμονία και δεν έχει να αντιμετωπίσει τρόικα και μνημόνιο. Ενας από τους βασικούς λόγους της ιρλανδικής επιτυχίας είναι η κομματική συναίνεση, η βούληση όλων σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση όχι με βάση το κομματικό, αλλά το εθνικό συμφέρον. Στη χώρα μας συμβαίνει το αντίθετο. Η αξιωματική αντιπολίτευση, παρ΄ όλες τις υπερπατριωτικές κορόνες, ενδιαφέρεται περισσότερο να κερδίσει ψήφους και λιγότερο να σώσει τη χώρα από μια καταστρεπτική πτώχευση. Ετσι είναι εναντίον του μνημονίου, όταν ξέρει πολύ καλά ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία, καλώς ή κακώς, η κυβέρνηση (που υποστηρίζεται από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού) δεν μπορεί και δεν πρόκειται να κάνει πίσω στο θέμα του μνημονίου. Ετσι η Ελλάδα δίνει τη μάχη της οικονομικής επιβίωσης διχασμένη».
Να θυμίσω ότι στην Ιρλανδία τα μέτρα «λιτότητας» ήταν οδυνηρά για την κοινωνία. Η κυβέρνηση με τη σύμπραξη ή την ανοχή των κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων τόλμησε να τα επιβάλει για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις δανεισμού με λογικά επιτόκια, για να προχωρήσει στην ανάπτυξη και στην αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι αγορές την εμπιστεύονται και προχωρεί στην «επόμενη ημέρα» με αισιοδοξία.
/ / Η Ιρλανδία διδάσκει / / ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΙΟΣ / /