Μελέτη πάνω στην φασίζουσα σάτιρα του ΛΑΚΗ.

Είναι περίεργο αλλά η "περίφημη" σάτιρα του Λάκη Λαζόπουλου, πέραν μιας μικρής αναταραχής που προκαλεί, περνά πάντα στο απυρόβλητο χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις. Λόγω της δήθεν κατοχυρωμένης καλλιτεχνικής ελευθερίας. Στην δικτατορία των κλισέ που ζούμε «είναι φασίστας όποιος ενοχλείται από τη σάτιρα». Ο Αριστοφάνης π.χ. τα είπε πολύ χειρότερα.
Σιγά μην έχει σχέση με τον Αριστοφάνη, ο Λάκης και τα τσαντίρια του. Καημένε Αριστοφάνη τι σού μελλε να πάθεις! Ούτε καν με τους δικούς του Μήτσους δεν έχει σχέση το τσαντίρι. Μια εκπομπή που κατέληξε ως άλλος ένας καμουφλαρισμένος μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου με την βίαιη διαστροφή της πραγματικότητας και την παράλληλη χρήση σαρκοβόρων σχολίων επί παραγγελία. Στόχος πάντα η καλλιέργεια αρνητικών εν-τυπώσεων και η διασπορά ψευδών ειδήσεων που αφορούν τους μη-αρεστούς στο σύστημα. Ακόμα και όταν διασύρεται η έννοια της σάτιρας στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, καλύπτεται η προσωπική εμπάθεια του «επιθεωρητή» Λάκη και υπηρετείται πιστά ο βασικός στόχος των οικονομικών συμφερόντων που δεν είναι άλλος από την εξαντλητική πίεση της εκτελεστικής εξουσίας. Στο δίπτυχο: αύξηση της σαρκοβόρας σάτιρας, σημαίνει «δώσε-δώσε» και αποκλιμάκωση της σάτιρας σημαίνει ....

..... «τα πήραμε- τα πήραμε». Η αρένα των λιονταριών έχει αντικατασταθεί από την δήθεν απελευθερωμένη σάτιρα.

Αυτή δεν είναι σάτιρα του Αριστοφάνη όπως έντεχνα αφήνει να εννοηθεί η συνομοταξία του είδους (ανάμεσά τους και πραγματικά Αριστοφανικοί κωμικοί) αλλά σάτιρα της οσφυοκαμψίας. Ενώ η κοινωνία σιωπά θυμίζοντας εποχές πριν την επικράτηση του Χίτλερ στη Γερμανία, όπου επίσης χρησιμοποιήθηκε η σάτιρα με «έντεχνο» τρόπο για να επικρατήσει χωρίς κανένα κόστος, ο επερχόμενος απανθρωπισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας. Το «έντεχνο» στοιχείο της σάτιρας του Λάκη έγκειται σε εμβόλιμες πολιτικές .. μεταξύ αποπολιτικοποιημένων σουξεδιάρικων θεμάτων. Επακολουθεί πάντα η επικίνδυνη εμπορευματοποίηση κοινωνικών προβληματισμών:η γιαγιά που έπεσε θύμα βιασμού ή ο άνεργος νέος που ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά.
Στόχος της σατυρικής κοινωνικότητας είναι η εν γένει απολιτικοποίηση της κοινωνίας και η πλήρης αποβολή της εργατικής τάξης από την τηλεόραση. Με «λέξεις» που χειραγωγούν τη σκέψη και σάτιρα που σκοτώνει τις κοινωνικές αντιστάσεις. Ο Λάκης δηλαδή αποτελεί το σατιρικό εργαλείο της χειραγωγούμενης κοινής γνώμης.
Συμπληρώνει τέλεια τα δελτία των οχτώ γι’ αυτό και αποτελεί λογική συνέχεια των σκηνοθετημένων δελτίων ειδήσεων.

Οι πολίτες πρέπει να σκύβουν το κεφάλι στην διαστρέβλωση των μεγάλων καναλιών και να χειροκροτάνε όλοι μαζί την δήθεν εξέγερση στη σάτιρα τύπου Λάκης. Δεν χρειάζεται επιπλέον αντίσταση. Πολύ έξυπνα συνεχίζεται ενδιαμέσως της σάτιρας η διαστρέβλωση των δελτίων. Η γλώσσα αλλάζει ύφος και ο πρωταγωνιστής χαμηλώνει τον συνήθως υψηλό τόνο της φωνής σε επίπεδο σοβαροφανούς outing. Αποκτά υποκριτική σοβαρότητα!
Οι πάντες πρέπει να υπακούνε στη θέληση των πανίσχυρων συμφερόντων και ως αντάλλαγμα ο λαός αποκτά το δικαίωμα να “εξεγείρεται” συμμετέχοντας στις σατιρικές εκπομπές, όπου επιτυγχάνεται η διαχείριση της κοινωνικής οργής και η σάτιρα συμπληρώνει το υποκριτικό κοινωνικό των «ειδήσεων».
Είναι φανερή η φάμπρικα της εκμετάλλευσης που βασίζεται σε μια άτυπη «συλλογική διαπραγμάτευση». Αυτή που προκαλεί την δικαιολογημένη οργή των θιγομένων (διότι αντιλαμβάνονται κατευθείαν τις προθέσεις της εμπορευματοποιημένης σάτιρας) και ταυτόχρονα κανένας να μην ακουμπά τον σάτυρο διότι απολαμβάνει της υπερ-προστατευτικότητας που παρέχει το σύστημα των κρατικοδίαιτων οικονομικών συμφερόντων αλλά και το χειροκρότημα του ανύποπτου κοινού που έχει την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχει σε μια πραγματική αμεσοδημοκρατία ενός tripαρισμένου πολιτικού παράδεισου.
Αυτό κάνει ο Λάκης. Πουλάει στον καταπιεσμένο θεατή κοινωνικές ψευδαισθήσεις και εικονικές δημοκρατίες. Δραματοποιεί την κοινωνική πραγματικότητα με αποτέλεσμα να την κρύβει και κάνει πράξη την τηλεοπτική ουτοπία της πάνδημης συμμετοχής με αποτέλεσμα την παιδαγωγική της υποταγής και την επιλεκτική εικονική ανθρωποκτονία των μη αρεστών.
Ένα σύστημα που δεν αμφισβητείται ποτέ και πουθενά γιατί εγκρίνεται από το στημένο χειροκρότημα.
Δεν χρειάζονται σήμερα τρομοκράτες για να κλείσουν στόματα.
Αποστομώνει τους διαφωνούντες η φασίζουσα σάτιρα που αντικαθιστά τέλεια τρομοκρατικές οργανώσεις και εξορίες.

Η τυραννία της φασίζουσας σάτιρας εκτελεί πρόθυμα ακόμα και τα παιδιά πραγματικών θυμάτων της τρομοκρατίας όπως στην περίπτωση του Λάκη εναντίον Κ. Μπακογιάννη για τα πληρωμένα υποτίθεται catering. Μια καταγγελία που έχει καταρριφθεί αλλά ο Λάκης και το σύστημα της παραπληροφόρησης δεν θέλουν να το πιστέψουν.