Aναρωτιέται κανείς τι χρειάζονται οι trash εμφανίσεις του Πέτρου Τατσόπουλου στο γυαλί

Μυλωνούδες // του Δημήτρη Μητρόπουλου

ΟΣΟΙ ήξεραν τον Πέτρο Τατσόπουλο ως συγγραφέα δικαιούνται να απορούν. Η μετάλλαξή του σε πολιτευτή του

ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει λίγο την ταινία «Η λάμψη» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

ΣΤΟ φιλμ ο Τζακ Νίκολσον υποδύεται έναν φύλακα ξενοδοχείου που κλείνει τον χειμώνα. Λίγο η μοναξιά και λίγο τα χιόνια, ο Τζακ «την ακούει», αρχίζει να έχει παραισθήσεις, παθαίνει μανία κι αρχίζει να καταδιώκει με διάφορα τσεκούρια τη γυναίκα και τον γιο του. Φοβιστικά πράγματα. Αποκλεισμένα στο χιόνι τα στούντιο της τηλεόρασης δεν είναι. Ωστόσο, δύο φορές σε δεκαπέντε μέρες τα νεύρα του Πέτρου δεν έχουν αντέξει στην κλειστοφοβία της τηλε-ενημέρωσης. Οπότε είχαμε εκρήξεις στο πλατό. Πιο φοβιστικό ήταν το ξέσπασμα Τατσόπουλου κατά του - τότε - επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Δράσης Στέλιου Σταυρίδη. Αυτό παρήγαγε εκφράσεις τρόμου και αγριοφωνάρες σε εκπομπή web TV. Αντιθέτως, ο καβγάς με την επίσης συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου για θέματα του χρέους διεξήχθη στο πλατό της κρατικής τηλεόρασης. Πέτρος και Σώτη έχουν κοινή προϊστορία ως πεζογράφοι που τη συνεχίζουν ως ναυαγοί στον δημόσιο διάλογο μέσα στα κύματα του Μνημονίου. Η αντιπαράθεση ήταν πιο κόσμια - αναρωτιέται όμως κανείς αν χρειάζεται όλη αυτή η ένταση.

ΠΡΙΝ εκλεγεί στη Β' Αθήνας - και διατελέσει βουλευτής για δύο ημέρες - ο Πέτρος πέρασε τη φάση του δημόσιου διανοουμένου. Η αλήθεια είναι ότι, στον ρόλο αυτό, του άρεσε να προκαλεί. Με αποκορύφωμα τη φασαρία για το αν ήταν γκέι ο Κολοκοτρώνης. Υπήρχε πάντα ένα στοιχείο φτήνιας σε όλα αυτά - ενώ ο Τατσόπουλος υπήρξε ένας αισθαντικός και εφευρετικός πεζογράφος. Ουδέποτε παγιδεύτηκε στη μανιέρα. Ουδέποτε αφέθηκε στον πειρασμό της ευκολίας. Ακόμη και στο αυτοβιογραφικό βιβλίο «Η καλοσύνη των ξένων» δεν εγκλωβίστηκε ούτε στιγμή στο προσωπικό μελό.

ΟΠΟΤΕ ξαναγυρνάμε στο αρχικό ερώτημα. Οπως κι ο Τζακ Νίκολσον στα χιόνια της «Λάμψης», έτσι κι ο Πέτρος κάτι παθαίνει κι αγριεύεται στα αλώνια της τηλε-δημοκρατίας. Μήπως αυθυποβάλλεται λόγω της τοξικής ατμόσφαιρας της εποχής; Μήπως πιστεύει ότι αν δεν κάνει φασαρία, δεν θα ακουστεί; Μήπως ερμηνεύει τον ΣΥΡΙΖΑ του 16% ως ένα ποτάμι οργής, άρα εκφράζεται με ανάλογο τρόπο; Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν στελέχη της Κουμουνδούρου που έχουν επιλέξει μια πολύ επιθετική ρητορική, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον εκπρόσωπο Τύπου Πάνο Σκουρλέτη.

ΣΥΜΦΩΝΟΙ. Με την άδεια όμως του Καβάφη και αναφορά το «εκόμισα εις την τέχνη», δικαιούται κανείς να απορήσει τι ακριβώς κομίζουν οι εκρήξεις του Πέτρου στη δημόσια ζωή. Ή στην προοδευτική πολιτική σκέψη. Οχι πολλά. Η παράδοση τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό έχει παραδείγματα ανθρώπων των γραμμάτων που βρήκαν ρόλο στην πολιτική. Στα καθ' ημάς είναι η περίπτωση του Τηλέμαχου Χυτήρη που βρέθηκε κοντά στον Ανδρέα Παπανδρέου - και μετά σε όλους τους υπόλοιπους. Διεθνώς, το κορυφαίο παράδειγμα είναι ο Αντρέ Μαλρό, υπουργός Πολιτισμού του Ντε Γκολ. Φυσικά ισχύει εδώ το «κι η Μυλωνού…». Αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ να φλερτάρει με την εξουσία και τον Πέτρο να ακκίζεται με την πολιτική, αναρωτιέται κανείς τι χρειάζονται οι trash εμφανίσεις στο γυαλί…