Η αβάσταχτη μελαγχολία του Στέφανου Μάνου

της Ρούλας Γεωργακοπούλου

Να το προσέξει λίγο αυτό με τη θέα στην Ακρόπολη ο Αλέξης Τσίπρας. Κάπως έτσι ξεκίνησε κι ο Τσοχατζόπουλος και να τον τώρα στο κελί 33. Μέχρι να έρθει ο ...

Μοροζίνης της χρεοκοπίας και να διευθετηθεί οριστικά το ζήτημα, προλαβαίνουμε ωστόσο να κυνηγήσουμε λιγάκι την ουρίτσα μας. Αλήθεια, πού είναι αυτή την κρίσιμη στιγμή οι Φιλελεύθεροι; Πανεπιστημιακοί, διανοητές, αναλυτές, αυτοί που μας παγίδευσαν με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους και τώρα αφήνουν το πλεονέκτημα στους νεοδεξιούς κάγκουρες;

Η εισαγωγική ομοφοβική φανφάρα του κυρίου Τζήμερου (διαφημιστής στο επάγγελμα) δεν είχε μοναδικό θύμα τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο. Στη συνέχεια ο ίδιος άνθρωπος ανέλαβε να ξεχαρβαλώσει όσους θαλάμους με καρτοτηλέφωνα λειτουργούν ακόμα σε αυτή τη χώρα. Σου λέει, μην τηλεφωνήσει κάνας Γεωργιανός στο χωριό του και μας κουβαληθούν εδωπέρα μέσα όλοι οι συγγενείς της Τάμτα.

Για να μη λέτε ότι τον παραφράζω, βουαλά και το σχετικό εδάφιο από το πρόγραμμα: «Μέχρι να υπάρξουν Σπινόζα, Μοντεσκιέ, Βολταίρος, Ντιντερό, Ρουσσώ, η Ευρώπη οφείλει να θωρακίσει τον εαυτό της και να σταματήσει να βλέπει “χαλαρά” την εισβολή τόσων ανομοιογενών στοιχείων μέσα στους κόλπους της».

Δυο εβδομάδες μάς έμειναν μέχρι να αντικαταστήσουμε τις αρχές του Διαφωτισμού με το power point και τα Ατομικά Δικαιώματα με την ντισκόμπαλα της Golden dawn. Κυριακή κοντή γιορτή, κύριε Μάνο μου. Τι κοντή; Σπιθαμιαία