της Ρούλας Γεωργακοπούλου
Για να μην μπλέκουμε ξανά σε παλιοϊστορίες, ας συμφωνήσουμε ότι η βία είναι κάτι σαν τη χοληστερίνη. Υπάρχει η καλή βία, υπάρχει και η κακή.
Ως καπνίστρια, αγχώδης και αγύμναστη, έχω χίλιους λόγους να ...
εστιάζω το ενδιαφέρον μου στην κακή, εκείνη που μια μέρα θα με στείλει στον αγύριστο. Ωραία, λοιπόν, καθήστε. Σηκώστε τώρα το μανίκι σας να σας περάσω το λάστιχο και σφίξτε τη γροθιά σας ενόσω θα σας τρυπάω με τη βελονίτσα. Βαθιά αναπνοή, τσιρότο και ελάτε τώρα να δείτε τα χάλια σας.
Και είναι, γιατρέ μου, η βαρβαρότητα των άλλων επιβαρυντικός παράγοντας για τα τοιχώματα των δικών μου αρτηριών; Εγώ λέω πως είναι, από την εποχή μάλιστα που ο Αλέκος Αλαβάνος έξυσε το μούσι του πάνω από τα άπαντα του Διονυσίου Σολωμού.
Τότε που απεφάνθη ότι το «και με βιά μετράει τη γη» ήταν προτροπή για βία κι όχι ανάγκη για το έθνος να κινηθεί ταχύτερα. Διαβάζοντας την «ποίηση των ημερών» αισθάνομαι υποχρεωμένη να ξαναγυρίσω στο προεκλογικό χάι κου της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Αυτή δεν ήταν που χαρακτήρισε «ήπια» την επίθεση της Χρυσής Αυγής με νερό κατά του Πέτρου Ευθυμίου;
Με τι μούτρα αντίκρισε χθες τη βρεγμένη Ρένα Δούρου; Κάγχασε άραγε και «διαβάθμισε» αναλόγως την κίνηση Κασιδιάρη ή της πρόσφερε χαρτομάντιλο και της είπε όσα, με την τότε δήλωσή της, μου δίνει το δικαίωμα να υποθέσω.
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου