Αυτές οι τόσο κρίσιμες για το μέλλον της χώρας εκλογές, ίσως οι πλέον κρίσιμες εδώ και δεκαετίες, φέρνουν στην επιφάνεια (για πρώτη φορά με τόσο εμφανή τρόπο) μία ολοκληρωτική παρεξήγηση, η ...
οποία έχει να κάνει με την κρυφή γοητεία αυτής της ύψιστης στιγμής της δημοκρατίας που είναι η εκλογική διαδικασία.
Παρά το γεγονός ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις σήμερα επεξεργάζονται και παρουσιάζουν διάφορα πολιτικά προγράμματα, η ουσιαστική πολιτική εξουσία απορροφάται ολοκληρωτικά και διαμορφώνεται από τη δύναμη του θεάματος.
Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, κατά βάθος οι μάζες δεν επιθυμούν πραγματικά καλά προγράμματα, αλλά ΣΗΜΕΙΑ, ΑΡΤΟ και ΘΕΑΜΑΤΑ.
Παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η μάζα των Ελλήνων ψηφοφόρων, ακόμη και σε αυτές τις τρέχουσες ακραίες συνθήκες κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικής αποσύνθεσης, η πραγματική επιθυμία της ΔΕΝ είναι η κοινωνική αλλαγή, αλλά η επιθυμία να παραστεί, να γίνει μάρτυρας μιας σκηνής.
Αυτό που θέλει ΔΕΝ είναι να εκπροσωπηθεί, αλλά να βρεθεί ως θεατής σε μία ανα-παράσταση. Θέλει περισσότερο ένα θέαμα, παρά την πραγμάτωση των κοινωνικών αιτημάτων του. ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΘΕΑΜΑΤΑ.
Αυτή η θεαματικοποίηση του πολιτικού, ακόμη και σε τόσο δύσκολους καιρούς, όπου το θέαμα συνιστά πολυτέλεια, έχει μία πολύ σοβαρή επίπτωση: την ουδετεροποίηση της πολιτικής.
Στην πραγματικότητα, οι μάζες δεν τόσο ηλίθιες όσο νομίζουμε ώστε να ενδώσουν και να επωμιστούν το βάρος της εξουσίας και της υπευθυνότητας, το οποίο προσπαθούν να τους φορτώσουν οι πολιτικές δυνάμεις σύροντάς τις δια της βίας σε εκλογές.
Για τις μάζες, ισχύει ό,τι και για τις γυναίκες και δη τις ξανθιές: όλοι νομίζουν ότι τους έχει αφαιρεθεί η εξουσία, τη στιγμή που αυτές οι ίδιες είναι εκείνες που την έχουν ευφυώς εκχωρήσει.
Οι μάζες έτρεφαν πάντοτε μία κρυφή ειρωνεία για τις ηρωικές μορφές και τα εξιλαστήρια θύματα. Αυτό που έκαναν ανέκαθεν ήταν να προάγουν συνειδητά το θέαμα του θανάτου τους. Στα εξιλαστήρια θύματα και στους ήρωες οι μάζες προέβαλλαν πάντοτε τη δική τους επιθυμία να παραστούν στο θέαμα μιας καταστροφής.
Ακολουθώντας αυτό το σκεπτικό, οι μάζες είναι σε θέση να ανεβάσουν ένα κόμμα στην εξουσία μόνο και μόνο για να το δουν να καταστρέφεται.
Για πολύ καιρό, οι πολιτικές δυνάμεις είχαν ντύσει το κοινωνικό σώμα με το ένδυμα του κοινωνικού πειράματος. Οι όροι, όμως, έχουν πλέον αντιστραφεί: σήμερα, το κοινωνικό σώμα είναι αυτό που διεξάγει τα πειράματα και μάλιστα πολλές φορές εναντίον των υποστηρικτών του, αλλά ακόμη και του ίδιου του εαυτού του.
Εντέλει, όσο περισσότερο μάζα είναι η μάζα, τόσο περισσότερο θέλει να απαλλαγεί από κάθε είδους δικαιώματα και ευθύνες, αντιστεκόμενη σε κάθε μορφή εκπροσώπησης.
Πρόκειται για παιχνίδια και λογικές του θεάματος που ουσιαστικά απωθούν το πραγματικό πρόβλημα. Διότι, είναι πλάνη να πιστεύει κανείς ότι με τις εκλογές τα πράγματα οδηγούνται σε ένα τέλος. Αν οδηγούν κάπου είναι στην προσομοίωση της καταστροφής ως θεάματος, σε σημείο μάλιστα ώστε να μπορούμε να πούμε πως αυτό που αποζητούν, στην πραγματικότητα, οι μάζες είναι ένα μπαρόκ θέατρο του τέλους της πολιτικής.
Μήπως οι μάζες σήμερα σπρώχνουν την αριστερά προς την εξουσία, γιατί θέλουν να τη δουν σαν θέαμα, να τη δουν να παίζει το ρόλο της εξουσίας; Σ' αυτό το θέαμα δεν παίρνει μέρος και η αριστερά;
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να το γνωρίζει καλά αυτό: πως το κοινό λατρεύει τις αρένες και τα λιοντάρια. Γνωρίζει όμως άραγε ότι ετοιμάζεται να γίνει η βορά τους;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου