Συγγρού, ελιά

της Λώρης Κέζα

Λένε ότι η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη θα μετακομίσει μαζί με τον κόσμο της. Θα επιστρέψει η ίδια στη Νέα Δημοκρατία και θα την ακολουθήσουν οι ψηφοφόροι της. 

Αυτή η ιδέα, των ...

πιστών ακολούθων, εξετάζεται ως ανακριβής. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο η Δημοκρατική Συμμαχία θα είχε μαζέψει μισό εκατομμύριο ψήφους -τουλάχιστον. Θα είχαν μετακομίσει από τη Νέα Δημοκρατία σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την διαγραφή της. Μιλάμε για τους ανθρώπους που την ήθελαν για πρόεδρο της γαλάζιας παράταξης και παρ’ ολίγον να την εκλέξουν. Τσίμα τσίμα έχασε, να μην το ξεχνάμε τούτο. Λέγανε τότε ότι το μισό κόμμα ήταν δικό της. Και ήταν «δικό της» όσο παρέμενε μέσα σε αυτό.

Το πλαίσιο έχει πάντα την αξία του. Ισχύει σε όλα. Ισχύει ας πούμε στην ενημέρωση. Μια εφημερίδα είναι το σύνολο των υπογραφών της_ μαζί με την ιστορία, την αισθητική, την πολιτική τοποθέτηση. Αν ο αξιότερος δημοσιογράφος μιας έγκυρης, μεγάλης εφημερίδας αποχωρήσει για να πάει σε ένα εναλλακτικό, μικρό έντυπο θα τραβήξει κάποιους αναγνώστες αλλά είναι απίθανο να αφήσει πίσω του συντρίμμια. Με την ίδια λογική η κυρία Μπακογιάννη δεν ευθύνεται για την κατατρόπωση της Νέας Δημοκρατίας. Δεν προκύπτει κάτι τέτοιο από τα εκλογικά αποτελέσματα. Τούτων δοθέντων η επιστροφή της κυρίας Μπακογιάννη δεν επιχειρείται για να σύρει τους 161.000 οπαδούς. Τι θα κάνει; Θα τους πιάσει από το μαλλί και να τους πάει πίσω;

Η ανάγκη για νεοδημοκρατική συμμαχία συσχετίζεται με μια σοβαρή πολιτική αδυναμία. Να καταθέσουν από τη Συγγρού μια συγκροτημένη, σαφή θέση για την οικονομική κρίση, λίγο πιο αναλυτική από αυτήν που επιγράφεται «Στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα». Οι προτάσεις για την οικονομία είναι φλύαρες και γενικόλογες. Επιπλέον η επιθυμία της ζωηρής αντιπολίτευσης οδήγησε τη Νέα Δημοκρατία σε αφορισμούς που άλλαζαν ανάλογα με τις επικοινωνιακές ανάγκες του κόμματος. Παθιασμένα εναντιώθηκε στο Μνημόνιο. Κατόπιν τα μάζεψε χωρίς επαρκή τεκμηρίωση. Τώρα στέκεται κάπου στη μέση, και το θέλει και δεν το θέλει ή μάλλον το θέλει αλλιώτικα.

Η κυρία Μπακογιάννη ήταν ξεκάθαρη στην επιλογή της. Στο φιλελεύθερο, κεντροδεξιό πλαίσιο εκείνη δικαιώνεται και όχι ο κ. Σαμαράς. Αυτό μετράει πολιτικά. Αυτό θα έπρεπε να είναι το βασικό κριτήριο στις μεθοδεύσεις για συνεργασία. Αν μάλιστα υπήρχε αίσθημα δικαιοσύνης και καθαρό μυαλό, θα μετακόμιζε ο κ. Σαμαράς στη Δημοκρατική Συμμαχία και η Νέα Δημοκρατία θα αποκτούσε ως έμβλημα την ελιά. Ετσι θα γινόταν πιο πειστική η υπόσχεση για μια νέα αρχή.