Το ότι η χώρα οδηγείται σε νέες εκλογές, ήταν αναμενόμενο, συνιστώντας όμως απειλή για το αύριο του τόπου. Η απειλή είναι κρυστάλλινη:
Το παθογενές κομματικό σύστημα. Αυτό μας ...
οδήγησε σε αυτοκαταστροφικές πρόωρες εκλογές, όταν ο Παπαδήμος ήταν κρίσιμο να αφεθεί να ολοκληρώσει μέχρι το 2013 το σταθεροποιητικό και μεταρρυθμιστικό του έργο.
Πως όμως φτάσαμε σε πρόωρες εκλογές; Με αφροσύνη τις απαίτησε ο Σαμαράς. Η ΝΔ ήταν μόνο τυπικά μέλος της κυβέρνησης Παπαδήμου. Ο αρχηγός της βιάζονταν να γίνει Πρωθυπουργός. Πίστευε πως είχε «στην τσέπη» την αυτοδυναμία. Απειλώντας τη χώρα, με νέες εκλογές. Αυτό το σενάριο ισοπεδώθηκε, όταν η πρωτιά συνοδεύτηκε από εκλογικό καταποντισμό. Μετά τον τυχοδιωκτισμό Σαμαρά, φτάσαμε στον τυχοδιωκτισμό Τσίπρα, που προκαλεί τις τωρινές εκλογές. Αν λοιπόν κάποιον μιμείται ο Τσίπρας, είναι τον αρχηγό της ΝΔ. Το μείγμα αλαζονείας, ανευθυνότητας και λαϊκισμού, είναι κοινό.
Με το ΠΑΣΟΚ να καταρρέει, ο Σαμαράς ήταν βέβαιος για την κυριαρχία του. Με την κατάρρευση του δικομματισμού, ο Τσίπρας αποπνέει την ίδια βεβαιότητα. Το τραγικό είναι πως δεν έχει ιδέα πως θα κυβερνήσει. Κατά τα άλλα, έχει περίσσευμα αλαζονείας καθώς προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Έτσι απέρριψε τις γενναιότατες προτάσεις Βενιζέλου και Κουβέλη, ανεμίζοντας την αντιμνημονιακή του «καθαρότητα» και εξορκίζοντας ευθύνες που δεν τολμά να αναλάβει.
Και ο Σαμαράς ξεκίνησε ως «Ασυμβίβαστος», καταψηφίζοντας τη δανειακή σύμβαση. Αρνήθηκε να στηρίξει τις πιο αυτονόητες μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου, και να προσφέρει στοιχειώδη συναίνεση. Η επωδός του ήταν ότι δεν γίνεται «συνένοχος στο έγκλημα». Το απίστευτο είναι πως η συγκεκριμένη αποστροφή επαναλήφθηκε τώρα αυτολεξεί από τον Τσίπρα! Ο Σαμαράς, στις εκλογές, αγνόησε το αίτημα της κοινωνίας για κυβερνήσεις συνεργασίας, ανεμίζοντας το λάβαρο της αυτοδυναμίας. Τώρα, ο Τσίπρας περιφρονεί το αίτημα των πολιτών τόσο για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όσο και για μη επανάληψη των εκλογών.
Ο Σαμαράς πλήρωσε λάθη που τον απαξίωσαν ως παράγοντα υπευθυνότητας. Θα συμβεί το ίδιο με τον Τσίπρα, που παίζει κομματικά παιχνίδια στην πλάτη μιας τραυματισμένης χώρας; Άγνωστο. Ένα είναι σίγουρο: Η άνοδος του, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, είναι εξαιρετικά εύθραυστη, διότι στηρίζεται δυσανάλογα σε αρνητικούς ψηφοφόρους. Όμως ευνοείται από την τραγική εικόνα του δικομματισμού. Αλλά ακόμη κι αν επικρατήσει στις εκλογές, ο Τσίπρας κινδυνεύει με μετεκλογική κατάρρευση, καθώς ο λαϊκισμός του είναι de facto αδιέξοδος . Ή θα αναδιπλωθεί φθειρόμενος, ή θα οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία καταστρεφόμενος.
Το κλίμα στο εκλογικό σώμα είναι παγωμένο. Η Kappa Research δείχνει πως η οργισμένη κοινή γνώμη δεν νοιώθει ελπίδα. Γι’ αυτό και οι συγκρίσεις με το ρεύμα της «αλλαγής» του 1981, είναι επιεικώς αστείες. Η ίδια δημοσκόπηση δείχνει πως στις πρόσφατες εκλογές η άνοδος των κομμάτων διαμαρτυρίας ήταν δευτερευόντως αντιμνημονιακή και πρωτευόντως αντι-δικομματική. Αυτό πιθανώς να συνεχίσει να ευνοεί τον Τσίπρα. Όμως η ώρα της σκληρής αλήθειας για τον ίδιο και τον τόπο, πλησιάζει.
Ο Σαμαράς (και ορθώς) αναδιπλώθηκε όταν από την στάση του η χώρα κινδύνευε με χρεοκοπία. Τι θα κάνει ο Τσίπρας αν οι εκλογείς του εναποθέσουν την «καυτή πατάτα» της σωτηρίας της χώρας; Όμως ένα είναι σίγουρο: Όταν οι κεντρικοί μονομάχοι στις εκλογές αυτές θα είναι οι Τσίπρας-Σαμαράς, η χώρα πρέπει να ανησυχεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου