Εδώ και τέσσερις ημέρες τον έχω στην καρδιά μου αυτό τον τύπο της διαφήμισης, που θέτει το υπαρξιακό ερώτημα στον σαστισμένο φούρναρη: “Μία μπουγάτσα με τυρί...Τί δεν κατάλαβες, φιλαράκι; Τί δεν κατάλαβες;”
Μίλησε στην ...
ψυχή μου. Με το απορημένο βλέμμα του, με την καρτερικότητα που μοιάζει να εξαντλείται, με την ψυχική κόπωση και την λανθάνουσα αγανάκτηση, που είναι έτοιμη να ξεσπάσει. Σαλονικιώτικη μπουγάτσα, πασπαλισμένη με μπόλικη τσαντίλα.
Ψηφίσαμε, λοιπόν. Ο καθένας με τα διλήμματά του, με τις προσωπικές αγωνίες του, αλλά και με τους φόβους του. Με τα ζόρια που τραβά για να σώσει το μεροκάματο, αλλά και με τις λιγοστές ελπίδες που παλεύει να διασώσει. Και βγήκε αυτό που βγήκε.
Ζητήσαμε να κυβερνηθεί η Ελλάδα χωρίς δικομματισμό. Με λιγότερο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, γιατί τους τα έχουμε μαζεμένα. Δηλαδή, με λιγότερη οικογενειοκρατία και διαφθορά, με λιγότερη αλαζονεία και με περισσότερες μεταρρυθμίσεις. Με λιγότερο από το Δημόσιο που μας κληροδότησαν και περισσότερη αξιοκρατία. Με περισσότερο ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο μνημόνιο
Δηλαδή, με λιγότερη λιτότητα και περισσότερο τσαμπουκά απέναντι στους δανειστές μας. Ζητήσαμε να κυβερνηθεί ο τόπος χωρίς την αυτοδυναμία, που ζήτησε επίμονα ο Σαμαράς. Να έχουν λόγο περισσότεροι. Όσοι ενδιαφέρονται.
Ζητήσαμε άλλη πρακτική στην διακυβέρνηση, που μεταφράζεται σε άλλου είδους συμπεριφορές από τα κόμματα και τους πολιτικούς μας. Δεν προκρίθηκε καμία από τις προτάσεις με διαφορά που να επιτρέπει την πλήρη εφαρμογή της, όπως ακριβώς την είχαν στο μυαλό τους οι εμπνευστές της.
Ψηφίστηκε μία ισορροπία δυνάμεων, που υπαγορεύει συνεργασίες – αν θέλουν τα κόμματα να κυβερνηθεί ο τόπος. Ακόμη περισσότερο, δεν προκρίθηκε καμία πρόταση που αμφισβητεί τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας και την παραμονή στο ευρώ.
Σε αυτό το συμπέρασμα θα καταλήξουμε, με όποιο εκλογικό σύστημα και αν μετρήσει κανείς το αποτέλεσμα, με όποιο τρόπο και αν μοιράζαμε τις βουλευτικές έδρες.
Tί ακριβώς δεν κατάλαβε o Σαμαράς; Μήπως δεν κατάλαβε ότι η ΝΔ έπιασε το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία της; Μήπως κατάλαβε αργά, ότι η σκληρή αντιμνημονιακή γραμμή έδιωξε πριν από ένα χρόνο ένα σημαντικό αριθμό κεντροδεξιών ψηφοφόρων και ότι, αργότερα, όταν υποχρεώθηκε να υπογράψει το δεύτερο μνημόνιο (για να μην πτωχεύσει ατάκτως η Ελλάδα, εκεί που την είχε φέρει ο Γιώργος) “ξεφόρτωσε” και όλους εκείνους που παρασύρθηκαν από την αντιμνημονιακή ρητορική tου για να τους στείλει “πακέτο” στον Καμμένο; Δεν κατάλαβε, ακόμη, ότι οι μετριοπαθείς κεντροδεξιοί τα έχουν χάσει με τη ΝΔ και, κάπως έτσι, πολλοί από αυτούς κατέληξαν ήδη στη Ντόρα, στο Μάνο και στον Τζήμερο; Δεν καταλαβαίνει, ότι χρειάζεται και μία ουσιαστική διόρθωση πορείας της ΝΔ σε επίπεδο πολιτικής πρότασης, από μία απλή πρόσκληση συστράτευσης, προκειμένου να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους;
Τί δεν κατάλαβε ο Τσίπρας, από όσα επαναλαμβάνουν οι Ευρωπαίοι καθημερινά, περί υλοποίησης της δανειακής σύμβασης, επειδή αποτελεί μονόδρομο για να συνεχιστεί η βοήθεια προς την Ελλάδα; Τα “έσπασαν και τα ξανάριξαν” χθες ο Μπαρόζο και ο Ρομπάι, έπειτα από τον Σόιμπλε, τη Μέρκελ και τον Ντράγκι. Στο τέλος τα επανέλαβε ακόμη και ο ευρωσοσιαλιστής Μάρτιν Σουλτς, που τον είχαμε αναβαθμίσει σε προστάτη-άγιο της Ελλάδας το προηγούμενο εξάμηνο, όταν φώναζε για την λιτότητα που δε βγάζει πουθενά. Τώρα, εξηγήθηκε και αυτός: εννοεί να μαζέψουμε κάπως την λιτότητα με αναπτυξιακά μέτρα, αλλά δεν εννοεί να ακυρώσουμε το μνημόνιο. Και ξέρετε κάτι; Κάτι μου λέει ότι την ίδια ακριβώς απάντηση θα εισπράξουμε προσεχώς και από τον Ολάντ, που ορισμένοι ονειρεύονται πως θα έρθει καβάλα στο άσπρο άλογο ως ελευθερωτής από το μνημόνιο. Και δεν κατάλαβε ο Τσίπρας, ότι δεν ετέθη στις εκλογές κανένα ερώτημα για έξοδο από την Ευρώπη και εγκατάλειψη του ευρώ; Γιατί ουδείς τόλμησε μέχρι στιγμής να θέσει τέτοιο ερώτημα στους ψηφοφόρους. Ούτε τα αντιμνημονιακά κόμματα. Μόνο το ΚΚΕ. Μόνο ο Παπανδρέου σκέφτηκε να το θέσει σε δημοψήφισμα, αλλά δεν πρόλαβε καν να το πει δεύτερη φορά...
Τί δεν κατάλαβε ο Βενιζέλος; Δεν κατάλαβε ακόμη, ότι η “συγνώμη” που ζήτησε για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Παπανδρέου ήταν αυτό που λέμε “too little, too late”;
Δεν κατάλαβε ότι αυτή η “συγνώμη” είναι σταγόνα στον ωκεανό, γιατί στο ΠΑΣΟΚ οι ψηφοφόροι δεν χρεώνουν μόνο τα δεινά του μνημονίου, αλλά και (ίσως πολύ περισσότερο) τις καθεστωτικές νοοτροπίες και συμπεριφορές όλων των προηγούμενων ετών και κυβερνήσεων; Δεν κατάλαβε, ότι άργησε πολύ – πάρα πολύ – ο Παπανδρέου να πάρει μπρος και να αντιληφθεί ότι έπεσε στα βράχια με το ιστορικό “λεφτά υπάρχουν”; Δεν κατάλαβε, ότι θα χρειαστεί μία οριστική ρήξη με το παρελθόν, προκειμένου να σηματοδοτήσει κάποια στιγμή το ΠΑΣΟΚ ότι πλέον αποκηρύσσει τις πρακτικές δεκαετιών στον κρατικό μηχανισμό, στα συνδικάτα – συγκοινωνούντα δοχεία με το κόμμα και το Δημόσιο, αλλά και περισσότερα έμπρακτα δείγματα υπευθυνότητας και συνέπειας, μήπως και αρχίσει να μαζεύει τους 2,2 εκ. ψηφοφόρους που έχασε σε σχέση με το 2009;
Δεν κατάλαβε ο Κουβέλης ότι η διαφορά του από τον Τσίπρα και ο βασικός λόγος για τον οποίο τον επέλεξε το 6% για τη Βουλή είναι ακριβώς η ξεκάθαρη τοποθέτηση της ΔΗΜΑΡ υπέρ της Ευρώπης και του ευρώ;
Όπως θα έλεγε κι ο μάγκας ο Σαλονικιός στον φούρναρη: Φιλαράκια, δεν καταλάβατε ακόμη ότι έχει ξεπεραστεί το πολιτικό παιχνίδι με τους όρους του παλιού;
Ε, θα το καταλάβετε στην πορεία...
ΥΓ: Και κάτι ακόμη: Κατάλαβαν αυτοί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή ποιούς βάζουν στη Βουλή; Καταλαβαίνουν τη διαφορά της ψήφου διαμαρτυρίας από την ψήφο κατά της δημοκρατίας;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου