Humayun Anwar και Wakar Ahmed: Η αυτοθυσία των… παρανόμων

του Niko Ago / nikoago@gmail.com
Το Γκουτζράτ είναι πρωτεύουσα της περιφέρειας Πουντζάμπ και βρίσκεται ανάμεσα στη Λαχώρη και το Ισλαμαμπάντ, στο Βορειοδυτικό Πακιστάν. 

Από ένα μεγάλο χωριό εκεί κοντά, με περίπου 5.000 κατοίκους, οι ...

περίπου 80 ζουν στην Ελλάδα. Από εκεί ήταν οι Humayun Anwar με τον Wakar Ahmed. O Humayun, πρωτότοκος γιος μιας οικογένειας που έχει κι άλλα τρία κοριτσάκια -6,5 ετών το μικρότερο- ήταν 18,5 ετών, ενώ ο Wakar, πρωτότοκος κι αυτός, που άφησε πίσω του έναν αδελφό και δυο αδελφές, 33 ετών.

«Στο Κρυονέρι, μετέδωσαν τα ΜΜΕ, ένα αυτοκίνητο που ακινητοποιήθηκε στις ράγες παρασύρθηκε από το τρένο της γραμμής Αθήνα-Θεσσαλονίκη και σκοτώθηκαν τέσσερα άτομα.
Ανάμεσά τους είναι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Ελλήνων και δύο Πακιστανοί μετανάστες, που εικάζεται ότι πήγαν να βοηθήσουν».
Στους καιρούς που ζούμε, που οι μετανάστες «τσουβαλιάζονται» όλοι, νόμιμοι και παράνομοι, πρόσφυγες και θύματα βασανιστηρίων ή trafficking και παραδίδονται βορά στις εκλογικές ανάγκες των πολιτικών κομμάτων -κυρίως αυτών της εξουσίας και της άκρας Δεξιάς-, όλα όσα τους αφορούν πρέπει να έχουν και δεύτερη ανάγνωση.
 Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν αρκέστηκα στο επιγραμματικό αστυνομικό δελτίο και ξεκίνησα το ρεπορτάζ. Ένα ρεπορτάζ που θα έβγαζε μια ιστορία πραγματικού ηρωισμού και μια αντίδραση με περιεχόμενο βαθιάς ανθρωπιάς.

Οι «δυο Πακιστανοί μετανάστες», εκτός από ονόματα και φωτογραφίες, «έκρυβαν» μέσα τους -εκεί που έκρυβαν και τον φόβο της απέλασης (όντας ο μικρός χωρίς χαρτιά) και της ρατσιστικής βίας, που παραμονεύει, για τους συμπατριώτες τους και κάθε έγχρωμο μετανάστη, παντού- ένα ολόκληρο ποτάμι αλτρουισμού.
Ο Wakar ενημέρωσε ότι στις ράγες ανατράπηκε ένα αυτοκίνητο -και δεν κόλλησε, όπως μάθαμε αρχικά- και άλλοι τρεις έτρεξαν από το διπλανό ξυλουργείο να βοηθήσουν.
Ο Humayun, ο Masuud (ο τρίτος που μάθαμε ότι τραυματίστηκε και που ευτυχώς ήταν κάτι επιπόλαιο, και ο Αχμάντ, συνομήλικος του μικρού Humayun που στο Κρυονέρι τον φωνάζουν «Τζάκσον» επειδή έχει το στιλ του γνωστού pop star, βρέθηκαν στο σημείο «πετώντας». Με το σκαπτικό εργαλείο της δουλειάς του (ήταν κηπουρός), ο Wakar έσπασε το τζάμι από το παράθυρο του αυτοκινήτου και μπήκε μέσα να απεγκλωβίσει το ζευγάρι.
«Η κυρία, που ήταν συνεπιβάτης, ήταν τραυματισμένη στο πόδι και καλούσε σε βοήθεια. Όσοι ήμασταν έξω, προσπαθούσαμε να φέρουμε το αμάξι σε ίσια θέση και μετά να το τραβήξουμε από τις ράγες. Όπως είχε περάσει το ανάχωμα, από τον κάθετο δρόμο που ήρθε με ταχύτητα -δεν πρόλαβε καν να φρενάρει, όπως δείχνει η άσφαλτος- είχε συρθεί πλάι με τους τροχούς στον αέρα.

Είχε αρκετό κόσμο μαζεμένο που προσπαθούσε να βοηθήσει. Προσπαθούσαμε να γυρίσουμε το αμάξι, να το φέρουμε σε ίσια θέση. Άκουσα πανικόβλητες φωνές, ‘τρένο’ -το σημείο είναι απολύτως ‘τυφλό’ και η τροχαία δεν ενημερώθηκε εγκαίρως να το σταματήσει – και ενστικτωδώς γύρισα το κεφάλι αριστερά.
Αν γυρνούσα από την άλλη, με την ταχύτητα που ερχόταν πάνω μας, θα ήμουν νεκρός. Πρόλαβα να πεταχτώ πίσω.
Ο Humayun, που βρισκόταν στις ράγες και έσπρωχνε το αμάξι, μόλις είδε το τρένο, μια ανάσα μακριά του, σήκωσε τα χέρια ψηλά, σαν να ήθελε να το σταματήσει πριν το παρασύρει στο διάβα του και μαζί με τους άλλους τρεις, τον Wakar και τους δυο ηλικιωμένους που ήταν μέσα στο αμάξι, τους πάει τριακόσια μέτρα πιο πέρα», διηγείται σοκαρισμένος ο Μασούντ. Ο ίδιος, έκανε πέντε ώρες να μιλήσει στο νοσοκομείο.

Ο Wakar έζησε μόνο λίγες στιγμές. Κάποιος τον άκουσε που ψιθύρισε «βγάλτε με από ‘δώ».
Πρόλαβαν να του βρέξουν απλώς τα χείλη με λίγο νερό. Του Humayun, του προστατευόμενου μικρού των θείων του, που πρόσεχαν «να είναι καλό παιδί σε όλα», κανείς δεν ξέρει ποια ήταν η τελευταία του επιθυμία. Ίσως να πουν οι φίλοι του στους δασκάλους του Πολιτιστικού Κέντρου Δροσιάς, όπου μάθαινε ελληνικά το βράδυ, ότι «απόψε μάλλον θ’ αργήσει…».

Στο σπίτι τους, εκεί που οι θείοι του Humayun αλλά και παιδικοί φίλοι του Wakar δέχονταν τα συλλυπητήρια, μαζεύτηκαν πολλοί συμπατριώτες τους. «Είμαστε βαθιά λυπημένοι αλλά πολύ υπερήφανοι που τα παιδιά μας πέθαναν βοηθώντας άλλους», θα μας πει ο θείος του Humayun.
Ο μικρός Αχμάντ, φιλαράκια με τον Humayun από το χωριό, πάει κάθε μέρα στο σημείο του δυστυχήματος και κλαίει μόνος του. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση του -μετανάστης και ο ίδιος- και ανακαλύπτω ότι δεν είμαι και τόσο γενναίος.
Τέτοια απώλεια δεν θα την άντεχα εύκολα. Μακριά, τόσο μακριά από τους δικούς του, και ο μοναδικός του φίλος σκοτώθηκε μπροστά στα μάτια του. Αν και ούτε 19 ετών, μοιάζει να ανδρώθηκε μεμιάς.

Κάτω από ένα επίμονο και ξαφνικό ανοιξιάτικο ψιλόβροχο -που δεν μπόρεσε να κρύψει τα δάκρυα των φίλων τους- το σούρουπο της Δευτέρας, τους αποχαιρέτησαν οι φίλοι με μια βουβή τελετή, για το απρογραμμάτιστο ταξίδι της επιστροφής. Οι οικογένειές τους ενημερώθηκαν «μέσα σε δέκα λεπτά αφού συνέβη»! Ο θρήνος τους θαρρείς και έφερε την ξαφνική βροχή…

Με το μεροκάματο που έβγαζαν ζούσαν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Μια Ελληνίδα φίλη τους, που βοήθησε τα μέγιστα στο πρώτο ρεπορτάζ καταγραφής του συμβάντος, ζήτησε συμπαράσταση, χωρίς καν να το πει στους ανθρώπους των δυο παιδιών. 

Έπρεπε να μεταφερθούν οι σοροί τους στο Πακιστάν, όπου τα ξημερώματα της Πέμπτης που έφτασαν τους περίμεναν χιλιάδες κόσμου. 

Όχι με τιμές ηρώων, αλλά, όπως μου έγραψε ένας φίλος, «τους δικούς τους και δικούς μας ήρωες». Στο κάλεσμα που έκανα ανταποκρίθηκε αρκετός κόσμος. Είτε συνεισφέροντας είτε γνωστοποιώντας την ανάγκη. 

Τα έξοδα καλύφθηκαν. Οι ευχαριστίες και η ευγνωμοσύνη των συγγενών τους φυσικά και δεν ανήκουν μόνο σε μένα, αλλά περισσότερο ανήκουν στους άλλους, που βοήθησαν και μπορέσαμε να δείξουμε ότι στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς χάσαμε πολλά αλλά τον ανθρωπισμό ακόμα δεν τον έχουμε απωλέσει. 

Τον πόνο των οικογενειών τους δεν θα το απαλύνουν τα φέρετρα που μπόρεσαν και έφτασαν. Αν δεν έφταναν, ο στιγματισμός μας θα ήταν πιο βαρύς και από τους θανάτους τους.

Υ.Γ.: Ο ίδιος δεν γεννήθηκα ούτε Έλληνας ούτε στην Ελλάδα. Η ανταπόκριση των ανθρώπων στην έκκληση που έκανα για βοήθεια με κάνει άλλη μια φορά υπερήφανο που επέλεξα την Ελλάδα για πατρίδα μου και πατρίδα των παιδιών μου. Όσο υπερήφανο με κάνει ως άνθρωπο και η ηρωική πράξη των Humayun και Wakar.

Από την "Κυριακάτικη Αυγή"