του Γιάννη Λούλη
Μπορεί ως χώρα να πήραμε μια βαθιά ανάσα, κυριολεκτικά με την ψυχή στο στόμα. Στην ουσία όμως, απλώς κερδίσαμε μια πρώτη κρισιμότατη παράταση. Ενώ νέες ...
«παρατάσεις», συνοδευόμενες από αβεβαιότητα, θα συνεχιστούν.
Και τούτο διότι το υπάρχον κομματικό-πολιτικό σύστημα βρίθει παθογενειών, μη πείθοντας ότι έχει την βούληση και τις ικανότητες για να υλοποιήσει εκείνες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα μας κρατήσουν στο Ευρώ, διαμορφώνοντας νέες οικονομικές δομές για να οδηγηθούμε στην ανάπτυξη.
Γι’ αυτό άλλωστε, θα είμαστε υπό συνεχή επιτήρηση από τους δανειστές μας.
Έτσι, το PSI και η νέα δανειακή σύμβαση δεν είναι παρά ο πρώτος κρίκος σε μια αλυσίδα παρατάσεων τις οποίες θα διεκδικούμε, μέχρι να εξορκισθούν στην πράξη τελεσίδικα ο λαϊκισμός και ο κρατισμός των κομμάτων που μας οδήγησαν στην άβυσσο.
Ήδη πάντως ο κρισιμότατος δεύτερος κρίκος της παράτασης, δηλαδή η μετάβαση στο μετεκλογικό τοπίο, βρίσκεται προ των πυλών. Η προοπτική γεμίζει με ανασφάλεια τους δανειστές μας. Αλλά και τους νηφάλιους Έλληνες πολίτες.
Οι εταίροι έχουν πλέον αντιληφθεί πως το κεντρικό πρόβλημα της χώρας είναι το κομματικό της σύστημα. Αυτό το γνωρίζει και η Ελληνική κοινή γνώμη. Πάνω από 80% άλλωστε αποδίδουν ευθύνες στους εγχώριους πολιτικούς και όχι στους «ξένους» για την κατάντια του τόπου.
Είναι χαρακτηριστικό, πως τις τελευταίες εβδομάδες Ευρωπαίοι ηγέτες και έγκυρα ΜΜΕ, διαπιστώνουν πως στην Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία υπάρχει συναίνεση, πολιτική σταθερότητα, βούληση για μεταρρυθμίσεις. Στην Ιταλία, η τεχνοκρατική κυβέρνηση έχει άνεση χρόνου. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει στην Ελλάδα.
Το ότι πήραμε παράταση επιβίωσης, οφείλεται πρωτίστως στον Παπαδήμο (με την αντίλεκτη συμβολή Βενιζέλου), τον οποίο πάντως ουδείς εκ των αρχηγών των μεγάλων κομμάτων ήθελε ως Πρωθυπουργό.
Έτσι, τόσο για τους Ευρωπαίους εταίρους μας, όσο και για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινής γνώμης, ο πιο αξιόπιστος «πολιτικός» είναι ο … μη-πολιτικός Παπαδήμος!
Γι’ αυτό οι εταίροι ήθελαν παράταση της πρωθυπουργικής θητείας του («αλά Μόντι»), μέχρι να υλοποιηθούν μεταρρυθμίσεις που βρίσκονται εκτός DNA των πελατειακών και κρατικιστικών κομμάτων. Ήδη, το Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ αποδείχτηκε μεταρρυθμιστικά αναξιόπιστο. Ενώ η Σαμαρική ΝΔ, με τον αρχικό αχαλίνωτο λαϊκισμό της, γεννά μόνο δυσπιστία στην Ευρώπη.
Προφανώς δεν είναι ευχάριστο ότι η ελληνική πραγματικότητα θεωρείται από τους Ευρωπαίους «ιδιάζουσα», με την αρνητική έννοια του όρου. Άλλωστε, η υπομονή τους, σταδιακά εξαντλείται.
Ως προειδοποίηση πρέπει λοιπόν να θεωρηθεί ότι ο Σόιμπλε ξεκαθάρισε στους Γερμανούς βουλευτές, πως τα πάντα θα κριθούν στην Ελλάδα από τους «τοπικούς πολιτικούς ιθύνοντες».
Γι’ αυτό, το διάστημα μετά τις εκλογές, είναι κομβικό. Ενώ το σημερινό πολιτικό τοπίο σκιάζεται από τα λαϊκιστικά ρεύματα που διατρέχουν την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με πληθώρα αριστερο-δεξιών μικρών κομμάτων, να λαϊκίζουν ασύστολα.
Ένα πάντως είναι τώρα ξεκάθαρο: Στο ιδιότυπο ελληνικό τοπίο, η ασφαλέστερη προοπτική για τη χώρα είναι εκείνη που αποζητά η κοινή γνώμη: Δηλαδή μια κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας.
Τούτη, αναπόφευκτα, θα έχει ως πυλώνες τα δυο μεγάλα κόμματα. Ενώ, μη αναπόφευκτα, αλλά επιβεβλημένα, είναι αναγκαίο η κυβέρνηση αυτή να επιστρατεύσει μη κομματικούς τεχνοκράτες στις πιο κρίσιμες θέσεις ευθύνης. Συμπεριλαμβανομένου και του Πρωθυπουργού!
Ίσως έτσι να κερδίσουμε τη μάχη της επόμενης παράτασης. Αλλιώς, οι παρατάσεις θα εξαντληθούν γρήγορα. Και τελεσίδικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου