Μέσα στον ορυμαγδό των αστοχιών του οικονομικού προγράμματος, των αυστηρών προϋποθέσεων που θέτει η τρόικα για τη νέα δανειακή σύμβαση και των αντιδράσεων, απολύτως εύλογων, που προκαλεί στους πολίτες ακόμη και η... σκέψη νέων περιοριστικών μέτρων, τα ...
ελληνικά κόμματα -κυρίως αυτά που μάθαμε να αποκαλούμε «κόμματα εξουσίας»- αναζητούν σανίδα και για τη δική τους οικονομική σωτηρία.
Με ταμεία στεγνά εξαιτίας της μη ομαλής καταβολής της κρατικής χρηματοδότησης και πνιγμένα από τα υπέρογκα, και πέραν κάθε τραπεζικής λογικής, δάνεια που έλαβαν με εγγύηση μελλοντικές επιδοτήσεις, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία έχουν ακριβώς την ίδια κλινική εικόνα με το δημόσιο ταμείο. Βρίσκονται λίγο πριν από την πτώχευση. Η εξέλιξη αυτή ουδεμία έκπληξη προκαλεί. Οι ίδιοι άνθρωποι ή σχεδόν οι ίδιοι άνθρωποι και, πάντως, με την ίδια λογική διαχειρίσθηκαν και τα κομματικά ταμεία και τα κρατικά ταμεία. Ενίοτε τα μεν εις βάρος των δε.
Αν και για τους περισσότερους μπορεί να ακούγεται ως σχήμα οξύμωρο - σε μία περίοδο που η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται σκληρά- ΠΑΣΟΚ κ. να συζητούν για τους όρους της χρηματοδότησής τους από το κράτος και για τις δυνατότητες ρύθμισης των υπέρογκων δανείων που έχουν λάβει, θεωρώ ότι η συγκυρία μπορεί να είναι έως και ιδανική. Αρκεί η συζήτηση να γίνει ανοικτά και με κοινό παρονομαστή τη διαφάνεια.
Ακουσα προ ημερών τον διευθυντή του ΠΑΣΟΚ, κ. Ροβέρτο Σπυρόπουλο, να επισημαίνει ότι η πάγια κρατική χρηματοδότηση προς τα κόμματα (σ.σ. αρκεί μόλις 1,5% σε εθνικές εκλογές για τη σχεδόν αναλογική καταβολή της) αποτέλεσε εφαλτήριο προκειμένου το ελληνικό κομματικό σύστημα να εξέλθει από το αδιαφανές καθεστώς των «ενισχύσεων» από πολυποίκιλα και, συνήθως, ανώνυμα συμφέροντα. Την άποψη συμμερίστηκε και ο «γαλάζιος» ομόλογός του, κ. Θανάσης Σκορδάς. Και όμως και οι δύο γνωρίζουν πολύ καλά πως ό,τι κι αν πετάξεις στα κόμματα, κολλάει. Αλλωστε και οι «απαντήσεις» που τα ίδια έδωσαν όταν κατά καιρούς εγείρονταν ζητήματα παράνομης χρηματοδότησής τους (σ.σ. ενδεικτικά η υπόθεση Τσουκάτου) ελάχιστα πειστικές ακούγονταν προς τους πολίτες.
Αρα, κρίσιμη προϋποθεση δεν μπορεί να είναι παρά ο πλήρης και απόλυτος έλεγχος των οικονομικών τους. Είναι δευτερεύον αν θα εισπράττουν μόνον από το κράτος ή και από υποστηρικτές τους, αρκεί η οικονομική τους λειτουργία να είναι διαυγής και τα στοιχεία (πόροι, δαπάνες, έξοδα μισθοδοσίας κ.ά.) απολύτως προσβάσιμα σε ελεγκτές και πολίτες. Προϋπόθεση όχι μόνον για την πολιτική τους αξιοπιστία, αλλά και για την επιτυχία της προσπάθειάς τους να... «ρυθμίσουν» τα σημερινά τους χρέη.
Ο υπουργός Εσωτερικών κ. Τάσος Γιαννίτσης ήδη άνοιξε τη σχετική διαδικασία διαλόγου, ενώ τα δύο κόμματα έχουν διαμορφωμένες, κοινές προτάσεις. Πρώτο μέλημά τους είναι η, μέσω κρατικής εγγύησης, μείωση στο μισό των σημερινών επιτοκίων (περίπου 9%), που καθιστούν μη βιώσιμο το χρέος τους. Αν συμβεί αυτό, ισχυρίζονται γνώστες των οικονομικών τους, μπορούν να «αντέξουν» μείωση ή υποκατάσταση της κρατικής χρηματοδότησης. Η όποια λύση, πάντως, δεν μπορεί να είναι στενά οικονομική. Αν δεν στέλνει σαφές πολιτικό μήνυμα εξυγίανσης, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Του Γιώργου Π. Τερζή // στην Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου