Τι έγινε η «αλλαγή του πολιτικού χάρτη» (αλά Γιώργος ‘06) και η ‘ολική επαναφορά’ για την οποία έσπευσε να πανηγυρίσει ο Πρόεδρος την προηγούμενη Κυριακή; Μισερεύτηκε η επαναφορά πριν ολοκληρωθεί; Ή μήπως δεν ήταν ποτέ ακριβώς τέτοια, εδώ που τα λέμε;
Για να δούμε τα πράγματα με νούμερα:
Η ΝΔ την πρώτη Κυριακή είχε πανελλαδικά πάνω από 500,000 ψήφους λιγότερους από τον αριθμό ψήφων που συγκέντρωσε στην ιστορικά χειρότερη εκλογική της επίδοση πέρσι. Σε ποσοστό ψήφων, με τους -αμφισβητήσιμους είναι η αλήθεια- υπολογισμούς, και πάλι έπεσε σε σχέση με το... εκλογικό ποσοστό του 2009 (και βρίσκεται, αφαιρούμενου ενός -έστω μικρού- ποσοστού του ΛΑΟΣ, περίπου σε αυτό που οι πιο σοβαρές δημοσκοπήσεις της έδιναν μαζί με τις αναγωγές τους τελευταίους μήνες). Αυτά την ίδια ώρα που το Πασόκ κατρακύλησε μέσα σε ένα χρόνο περισσότερο από ότι οποιοδήποτε κόμμα σε αντίστοιχο διάστημα στην μεταπολιτευτική ιστορία (τουλάχιστον). Ναι, συρρικνώθηκε η διαφορά της ΝΔ από το Πασόκ, αλλά αυτό αποκλειστικά και μόνο λόγω της πτώσης του κυβερνώντος κόμματος -η ΝΔ δεν καρπώθηκε τίποτα. Παρουσιάστηκε δηλαδή εικόνα μείωσης της δύναμης και της κυβέρνησης και της ελάσσονος αντιπολίτευσης που έχουμε δει μόνο σε κάποιες Ευρωεκλογές…
Σε επίπεδο αυτοδιοικητικό πάλι, η ΝΔ δεν εξέλεξε κανέναν δικό της περιφερειάρχη από τον πρώτο γύρο (που δεν έχει γίνει ποτέ αφ’ όταν θεσμοθετήθηκαν οι εκλογές για τον δεύτερο βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης το ‘94), εξέλεξε (από τον πρώτο γύρο) τους λιγότερους δημάρχους από κάθε άλλη φορά, είδε τα ποσοστά της στους 3 μεγάλους δήμους και τη μεγαλύτερη περιφέρεια στη χώρα σε ιστορικά χαμηλά -και κάποιους από τους αντίστοιχους υποψηφίους της να μπαίνουν στο δεύτερο γύρο ως ‘κατόρθωμα’… Επιπλέον, βρέθηκε πίσω από ανεξάρτητους υποψήφιους σε δήμους που δεν έχει χάσει ποτέ (όπως οι Σέρρες ή η Καστοριά), και ήρθε τρίτο κόμμα στην Κρήτη.
Αυτά την πρώτη Κυριακή, που έγινε λόγος για ‘ολική επαναφορά’. Χτες η εικόνα της ‘επαναφοράς’ ολοκληρώθηκε, τω όντι (και με την αποχή χώρια): Η ΝΔ κερδίζει περίπου το ένα τρίτο των περιφερειών, ήτοι μόλις 5 (όσες δηλαδή της έδιναν οι απαισιόδοξοι υπολογισμοί πριν δύο μήνες περίπου -υπολογισμούς τους οποίους το κεντρικό της επιτελείο τις τελευταίες βδομάδες είχε φτάσει στο σημείο να χλευάζει). Από αυτές, οι δύο (Ιόνια-Θεσσαλία) για ποσοστό λιγότερο του 1% -όπου στη μία (Ιόνια) καθίσταται σαφές ότι εξακολουθεί να προηγείται εκλογικά το Πασόκ (όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα) το οποίο την έχασε από καθαρά λανθασμένη δική του επιλογή υποψηφίου που διέσπασε τις δυνάμεις του.
Την ίδια ώρα σημειώνει το χαμηλότερο σε δεύτερο γύρο εδώ και μια δεκαετία ποσοστό της στην Κεντρική Μακεδονία (με λαοφιλή και ‘αδιαφιλονίκητο’ υποψήφιο), και χάνει περιφέρειες που η ίδια είχε αναγάγει σε προσωπικά στοιχήματα (Πελοπόννησος, και -την τελευταία εβδομάδα- Αττική) ή που θεωρείτο φαβορί μετά την πρώτη Κυριακή (Ανατολική Μακεδονία-Θράκη, Βόρειο Αιγαίο). Χάνει, τέλος, και τους δύο μεγάλους δήμους που κατείχε αδιαλείπτως εδώ και 25 χρόνια…
Σε επίπεδο πολιτικής ουσίας και στρατηγικής, το ‘αντιμνημονιακό’ μέτωπο για τη δημιουργία του οποίου η ηγεσία του κόμματος θριαμβολογούσε (υποστηρίζοντας μάλιστα ανοιχτά και υποψήφιους του ΚΚΕ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις), προφανώς τελικά δεν συγκροτήθηκε –ή αν έχει συγκροτηθεί, είναι φανερό ότι δεν επιφυλάσσει στη ΝΔ ιδιαίτερη εκτίμηση ή ρόλο…
Και όλα αυτά ενώ ο ΓΑΠ είχε πάρει μοιραία ατυχείς αποφάσεις στις επιλογές του -και σε πρόσωπα και σε πολιτικό χειρισμό.
Κοντολογίς: Σε απόλυτους αριθμούς, η ΝΔ έφερε τα χειρότερα αποτελέσματα σε αντίστοιχες εκλογές στην ιστορία της, -και ίσως ίσως, τα χειρότερα αποτελέσματά της στην ιστορία· τελεία.
Υπάρχει μήπως άλλη ανάγνωση των αποτελεσμάτων που να δικαιολογεί ‘πανηγύρια’ -ή έστω ‘ικανοποίηση’;
Aς θυμηθούμε τι θα αποτελούσε, κατά γενική ομολογία και των στελεχών της όλη την τελευταία περίοδο, ένα μετρίως ικανοποιητικό αποτέλεσμα σε αυτές τις εκλογές:
Με δεδομένη την κατρακύλα του Πασόκ λοιπόν, όπως διακήρυτταν τα ίδια τα στελέχη και οι ‘κύκλοι’ της Ρηγίλλης στον φίλιο τύπο, θα ήταν επιτυχία για τη ΝΔ, αν κατάφερνε σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές να δείξει ότι μπορεί να θέσει την πολιτική ατζέντα (προτάσσοντας την καταδίκη του μνημονίου και της κυβερνητικής πολιτικής), και ακολούθως δημιουργούσε μια ευρύτερη κοινωνική συμμαχία που δέχεται το πρόταγμα και καταδικάζει την πολιτική αυτή.
Αν κατάφερνε, μετά την συντριπτική περσινή της ήττα και τον δύσκολο χρόνο που μεσολάβησε, να κρατήσει και να συσπειρώσει ικανοποιητικά τη βάση της –έστω και αν ακόμα δεν μπορεί να πείσει πάρα έξω. Ώστε να δείξει ότι στις επόμενες (κατά προτίμηση όχι κοντινές) εκλογές θα μπορέσει να απειλήσει βάσιμα το καταρρέον Πασόκ, και να αποτελέσει την εναλλακτική λύση.
Αν κατάφερνε να δείξει ότι, ακόμα και στις τοπικές εκλογές που γίνονται στις χειρότερες για εκείνη συνθήκες μέχρι τώρα (αμφισβητούμενη σαφώς υπόθεση, αλλά έστω), κρατάει τουλάχιστον τα ‘κάστρα’ της –όσα ακόμα και σε όλες τις φάσεις που ήταν αντιπολίτευση στο παρελθόν θεωρούνταν αδιαμφισβήτητα ότι της ανήκουν.
Αν θεμελιωνόταν ο αρχηγός της, αποδεικνύοντας ότι είναι ακόμα σε θέση να εμπνεύσει το συμμετοχικό ρεύμα που εκδηλώθηκε στις περσινές εσωκομματικές εκλογές, και εξαλείφοντας τους ενδοπαραταξιακούς του αντιπάλους –όπου αυτοί εμφανίστηκαν να στηρίζουν διαφορετικά ψηφοδέλτια.
Και τέλος, αν κάπου φαινόταν ότι η εκλογική βάση του ΛΑΟΣ αρχίζει τουλάχιστον να απορροφάται από τη Νέα Δημοκρατία…
Με βάση την εικόνα που περιγράψαμε, τι από όλα αυτά προκύπτει να έχει συμβεί;
Η απόπειρα «αντιμνημονιακού» αυτοδιοικητικού μετώπου, όπως είδαμε, δεν υλοποιήθηκε -τουλάχιστον με το επιθυμητό για τη ΝΔ αποτέλεσμα. To Πασόκ αν και ‘κατρακυλισμένο’ κρατάει τον χάρτη της χώρας πράσινο –και σε απόσταση ασφαλείας, ώστε να μην μπορεί το αποτέλεσμα να θεωρηθεί γι’ αυτό «καταδίκη». Αν γίνονταν εθνικές εκλογές αύριο (σε μια ήκιστα θετική στιγμή για αυτό) θα ήταν με βεβαιότητα πρώτο κόμμα, με σοβαρές πιθανότητες αυτοδυναμίας.
Η ΝΔ παρουσιάζει τη χαμηλότερη συσπείρωση στην ιστορία της (χαμηλότερη και από τις τραγικές, για όποιον θυμάται, Ευρωεκλογές του 94), και προφανώς δεν καταφέρνει να πείσει ούτε καν τους δικούς της περσινούς ψηφοφόρους ότι αποτελεί εξαίρεση στο παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα.
Χάνει αυτά που η ίδια θεωρούσε κάστρα στις περιφέρειες (Πελοπόννησος), και αυτά που οι πάντες παραδέχονταν ως κάστρα της στους δήμους (Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Σέρρες).
Δεν εμφανίζει με κανένα τρόπο εικόνα ικανοποιητικής κινητοποίησης των οργανωμένων ψηφοφόρων της -ακόμα και αυτών που προσήλθαν στις περσινές εσωκομματικές εκλογές- και σίγουρα δεν θωρακίζει τον αρχηγό της από την εσωκομματική γκρίνια, (με την Ντόρα την ίδια ώρα να παραμονεύει στη γωνία, κάθε άλλο παρά αποδυναμωμένη από τις συγκεκριμένες εκλογές, με αξιώσεις αρτιότερης και αποτελεσματικότερης εκπροσώπησης της ίδιας βάσης).
Μόνο ενθαρρυντικό, ότι ίσως να κέρδισε έναν αγώνα (έστω χωρίς καθαρό γήπεδο και διαιτησία) στο τουρνουά που έχει ξεκινήσει εναντίον του ΛΑΟΣ και του Καρατζαφέρη (που θα έχει όμως και άλλα ημίχρονα, και ο Καρατζαφέρης έχει δείξει πως είναι παίκτης που αντέχει…).
Μέσα σε όλα αυτά είναι φανερό ότι η μόνη είδηση που ίσως μπόρεσε να ‘γλυκάνει’ τον καφέ της παρηγοριάς στη Ρηγίλλης, ήταν η μετά μία 4ετία επαναφορά στη Δημαρχεία Πειραιά, με τη νίκη Μιχαλολιάκου…
Αυτή ναι, ήταν ολική…
ΝΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου