Μέχρι σήμερα το ιρανικό σινεμά ήταν για μας ταυτισμένο με αργές, ποιητικές εικόνες αλά Κιαροστάμι. Παρακολουθώντας λοιπόν την ταινία «Ποιος φοβάται τους γάτους της Περσίας» του γνωστού κούρδου σκηνοθέτη Μαχμπάντ Γκομπαντί που βραβεύτηκε πέρυσι στο τμήμα «Ενα κάποιο βλέμμα» των Κανών, εκπλαγήκαμε.............
................Πρόκειται για αληθινή ιστορία με πρωταγωνιστές δύο νέα παιδιά: ένα αγόρι κι ένα κορίτσι (ναι, με μαντίλα) που αγαπούν με πάθος το ροκ. Αποφασισμένοι να φτιάξουν μια μπάντα, ψάχνουν πυρετωδώς για μουσικούς, και μαζί τους, περιπλανιόμαστε κι εμείς στην underground πλευρά της Τεχεράνης. Βλέπετε, το ροκ είναι απαγορευμένο στο Ιράν. Και γρήγορα μαθαίνουμε πως τα παιδιά έχουν πληρώσει ακριβά την αγάπη τους αυτή: έχουν μόλις αποφυλακιστεί. Η μοναδική διέξοδός τους πλέον είναι να δραπετεύσουν και να παίξουν στην Ευρώπη. Ομως, χωρίς χρήματα και διαβατήρια, δεν είναι καθόλου εύκολο.
Η ταινία, που ήδη προβάλλεται, εκτός από ενδιαφέρουσα μουσική σε αγγλόφωνο αλλά και ιρανόφωνο στίχο έχει χιούμορ, μοντέρνα ντοκιμαντερίστικη αισθητική και βιντεοκλιπάτο χαρακτήρα. Η Τεχεράνη αποκαλύπτεται μπροστά μας ως μια μεγαλούπολη γεμάτη νεαρούς παράνομους μουσικούς, μηχανόβιους και πλαστογράφους που κάνουν χρυσές δουλειές πουλώντας έναντι πολλών χιλιάδων δολαρίων ένα διαβατήριο για τη Δύση.
Στην ταινία, οι μουσικοί κάνουν πρόβες κρυμμένοι σε υπόγεια, ταράτσες, γιαπιά, χαμόσπιτα -ακόμα και σε στάβλους: σε μια σπαρταριστή σκηνή κάποια παιδιά παίζουν ροκ δίπλα σε αγελάδες που, σοκαρισμένες από τον δυνατό ήχο, σταματούν να κατεβάζουν γάλα. Κι όμως, η απαγόρευση δεν πτοεί εκατοντάδες ροκ και ποπ συγκροτήματα. Ενας αθέατος κόσμος από επαναστατημένους μουσικούς κυνηγημένους απ' τις αρχές, που κανείς δεν έχει δει και ελάχιστοι έχουν ακούσει. Μόνο και μόνο γιατί στα μάτια του ισλάμ η μουσική αυτή είναι «βρόμικη».
Και ιρανικό ραπ ακούσαμε. Και μάλιστα άκρως καταγγελτικό. Ο ράπερ απευθύνεται πικραμένος στο Θεό. Και διεκτραγωδεί την κατάσταση της χώρας. «Είμαι ένα σκουπίδι, Θεέ...».
Μετά το τέλος της ταινίας σού γεννάται βέβαια ένα ερώτημα: πώς στο καλό κατάφερε ο Γκομπαντί να τη γυρίσει; Με μια ψηφιακή κάμερα, χωρίς να ζητήσει την άδεια από τις αρχές (στο παρελθόν άλλωστε του την έχουν αρνηθεί, ενώ έχουν απαγορεύσει την προηγούμενη ταινία του), τραβώντας όσο πιο γρήγορα γινόταν για να μην τον καρφώσουν στην αστυνομία. Επιβραβεύτηκε. Η ταινία του θα προβληθεί σε όλη την Ευρώπη. Οχι όμως και στο Ιράν... *
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου