Είναι τόσο δύσκολο;

Έχω γράψει στο παρελθόν πως ανήκω στη γενιά του μαλάκα, εκείνη τη γενιά που είναι μεταξύ 35-45 και βλέπει τα κόμματα και τους πολιτικούς να την αντιμετωπίζουν ως κουμπαρά και μόνο. Για αυτό άλλωστε και τα στελέχη της γενιάς μας έχουν γυρίσει την πλάτη στη πολιτική. Ο λόγος που έχει απομακρύνει την γενιά αυτή από την πολιτική, δεν είναι μόνο η αίσθηση εγκατάλειψης, είναι κυρίως η απουσία της λογικής και των εφαρμόσιμων λύσεων στον πολιτικό λόγο. Γενικώς η γενιά αυτή έχει μία απέχθεια στην παπαρολογία και τα παραμύθια.

Οι περισσότεροι της γενιάς μας, εργαζόμαστε ως ελεύθεροι επαγγελματίες ή στον ιδιωτικό τομέα και έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε στοιχειωδώς πρακτικά οπότε δεν μπορούμε να ακούμε ανεφάρμοστες φανφάρες όπως η πράσινη ανάπτυξη του Γεωργίου Παπανδρέου και η εκμηδένιση του κυκλικού ελλείμματος σε ένα χρόνο από τον Αντώνη Σαμαρά. Ο λόγος που όλα αυτά εκνευρίζουν και δημιουργούν απέχθεια πρέπει να ..................
...................
αναζητηθεί στην καθημερινότητα μας. Στον επαγγελματικό στίβο οι όροι είναι συνήθως χρονοδιαγράμματα, συγκεκριμένες ενέργειες, πρακτικές εφαρμογές καταστάσεων, προϋπολογισμοί έργων κλπ. Οπότε είναι αδύνατο για κάποιον που στην καθημερινότητα του βασίζεται σε σχεδιασμό και πραγματικά δεδομένα να ακούει αερολογίες και ευφάνταστα σενάρια.

Οι πολιτικοί της χώρας είτε από αδυναμία, είτε επειδή είναι εγκλωβισμένοι στις συμβουλές των επικοινωνιολόγων τους επιλέγουν να μην μιλάνε πρακτικά και να μην καταθέτουν εφαρμόσιμες προτάσεις. Μπορεί κάποιος να θυμηθεί πολιτικό να καταθέτει πρόταση σαν αυτές που έχουμε μάθει να ακούμε στις συναντήσεις και τα πολύωρα meetings; Με χρονοδιάγραμμα, με σαφή ανάθεση ρόλων, με ξεκάθαρο προϋπολογισμό; Όχι φυσικά συνήθως λένε θα κάνουμε αυτό, θα κάνουμε το άλλο και τελικά όταν έρθει η ώρα να γίνουν αυτό και το άλλο προκύπτουν δυσλειτουργίες, υπερβάσεις προϋπολογισμών, χρονοδιαγραμμάτων και αστοχίες στην επιλογή προσωπικού.

Θα πει κάποιος, τι ψάχνεις να βρεις τώρα, αφού η κοινωνία έμαθε να ψηφίζει με το ρουσφέτι και τα ΘΑ. Σύμφωνοι και εγώ δεν είμαι προϊόν παρθενογένεσης, έχω περάσει 18 χρόνια μέσα στα κομματικά πράγματα και γνωρίζω πως άνθρωποι με πρακτική σκέψη αλλοτριώνονται από την ανάγκη για το σταυρό και το πολιτικό κόστος.  Όμως σήμερα που έχουμε φτάσει στο ναδίρ δεν ανέχομαι να ακούω φανφάρες και παραμύθια ή να βλέπω τον πρωθυπουργό της χώρας να εκβιάζει την κοινωνία με εκλογές θαρρείς και εμείς ήμασταν αυτοί που υποσχόμασταν λεφτά και αυξήσεις πριν από ένα χρόνο.

Είναι τόσο δύσκολο για τον πρωθυπουργό και γενικώς τους πολιτικούς να πούνε αλήθειες και να καταθέσουν πραγματικές προτάσεις; Δεν μπορεί ένας πολιτικός να βγει και να πει θα κάνουμε αυτή τη κίνηση, θα την εφαρμόσουν αυτοί οι άνθρωποι, θα έχουν αυτό το budget και θα υλοποιηθεί σε τόσο χρόνο με αυτούς τους ανθρώπινους πόρους;  Εδώ που έχουμε φτάσει, προσωπικά είμαι διατεθειμένος να ψηφίσω οποιονδήποτε έρθει και καταθέσει προτάσεις που μου ακούγονται λογικές και έχουν σαφή τρόπο υλοποίησης. Ας είναι και 5 ή 10 και όχι ολόκληρο πρόγραμμα. Αλλά να ξέρω πως κάποιος σκέφτηκε σοβαρά.

Είναι τόσο δύσκολο; Γιατί αν είναι ας βγούνε στην αγορά και να μιλήσουν με όλους εμάς που το κάνουμε μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει στον επαγγελματικό στίβο να τους υποδείξουμε πως γίνεται…
/ / stakon' s blog / /