Με τα δεδομένα του Μαΐου 2008, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου εκστόμισε εν όψει των ευρωεκλογών το δίλημμα « ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε », η χώρα έχει ήδη βουλιάξει: Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί εκείνη την εποχή ότι το 2010 η Ελλάδα θα βρισκόταν υπό τον έλεγχο του ΔΝΤ με πληθωρισμό 6%, ύφεση 4%, ανεργία 12,5%, έξω από τις αγορές, με τράπεζες που δεν μπορούν να δανειστούν και να δανείσουν, με δραστικά περικομμένους μισθούς και συντάξεις, με επιχειρήσεις να κλείνουν- και με χειρότερες προβλέψεις για το 2011.
Η κυβερνητική αλλαγή έγινε, το σκάφος όμως δεν διασώθηκε, όλα όσα επιχειρούνται τώρα είναι προσπάθειες να μη χαθεί σε απύθμενα βάθη, χωρίς καμιά προοπτική να .....................
...................
ανασυρθεί από τον βυθό με κάποιους επιζώντες. Οι παλινωδίες και η διστακτικότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου τους πρώτους έξι μήνες, που οφείλονται στη μη συνειδητοποίηση του μεγέθους του προβλήματος αλλά και σε εγγενείς αντιδράσεις του «κοινωνικού ΠαΣοΚ», ολοκλήρωσαν την καταστροφή που είχε επιτελέσει η κυβέρνηση Καραμανλή, δεν την προκάλεσαν όμως. Η εκτίμηση ότι η χρεοκοπία της Ελλάδας και η έξοδός της από το ευρώ θα είχαν σοβαρότατες συνέπειες στην ευρωζώνη και στην Ενωση, άρα αυτές είναι υποχρεωμένες να μας στηρίζουν, είναι σωστή. Επομένως είναι λογικό να υποθέσουμε ότι τα, με βάση τους αδυσώπητους αριθμούς, σενάρια που προβλέπουν ότι το 2013 θα γίνει υποχρεωτικά αναδιάρθρωση του χρέους δεν θα επαληθευθούν: αντί του χρέους, θα αναδιαρθρωθεί το δάνειο των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ, με επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησής του. Τέτοια απόφαση της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ προϋποθέτει ότι η χώρα θα έχει ως τότε σεβαστεί τις υποχρεώσεις που ανέλαβε- άρα, το μείζον ζήτημα είναι επιτυχία στους δημοσιονομικούς στόχους που θέτει το μνημόνιο, ώστε να μπορέσουμε να έχουμε και «δεύτερη ευκαιρία».
Από πουθενά όμως δεν προκύπτει ότι για τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας το πρόβλημα είναι η αποφυγή της ολοσχερούς καταστροφής- το πρόβλημά τους είναι η ισχύς. Για το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα χειρότερα σενάρια κρίνονται ευνοϊκά για τα ίδια ως κόμματα, η πίστη τους ότι η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων τα ενισχύει είναι ακράδαντη. Η Νέα Δημοκρατία περιμένει να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια, δεν έχει κανέναν λόγο να είναι συναινετική και να χαίρεται αν η κυβέρνηση επιτυγχάνει κάποιους στόχους. Αλλά και στο ΠαΣοΚ, και στο ίδιο το υπουργικό συμβούλιο, δεν είναι καθόλου ασήμαντες οι δυνάμεις που θεωρούν ότι το πρώτιστο είναι η διατήρηση της εξουσίας και όχι η αποφυγή της χρεοκοπίας- και αν στις αυτοδιοικητικές εκλογές τα πράγματα δεν πάνε καλά για το κυβερνών κόμμα, οι αντιμνημονιακοί θα γίνουν ακόμη ισχυρότεροι.
Θέλω να πω ότι οι περισσότεροι έλληνες πολιτικοί (υπάρχουν, ευτυχώς, και εξαιρέσεις) φέρονται ως σαπρόφυτα που προσπαθούν να αποκτήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο από το πτώμα της χώρας. Θέλουν να συνεχίσουν « να το τρώνε όλα μαζί », σύμφωνα με τη γλαφυρή περιγραφή που ακούσαμε πρόσφατα. Αυτό ξέρουν να κάνουν και αυτό θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν.
Οι πιθανότητες να βρεθεί το βουλιαγμένο σκάφος σε απύθμενα βάθη (έξω από τη ζώνη του ευρώ και χρεοκοπημένο) είναι μεγαλύτερες από τις πιθανότητες σταθεροποίησης και ανάσυρσής του. Οχι επειδή η τρόικα έχει θέσει «δυσβάσταχτους όρους» ή επειδή οι αγορές στοιχηματίζουν στη χρεοκοπία μας, αλλά επειδή η πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων δεν ενδιαφέρεται για τη διάσωση της χώρας. Και όταν θα έρθει η καταστροφή, θα την αποδώσουν στους «ξένους»- όπως έγινε με τη Μικρασιατική Καταστροφή, με τον Εμφύλιο, με τη χούντα, με την κυπριακή καταστροφή. Μήπως δεν διαβάζουμε ήδη ότι ο «γερμανικός οικονομικός εγωισμός» ευθύνεται για τα δεινά μας;
Υπάρχει η αχνή ελπίδα ότι οι εξαιρέσεις που ανέφερα παραπάνω θα καταφέρουν να αναπτύξουν δυναμική που να πείθει ότι υπάρχει καλύτερο μέλλον, ότι η διάσωση είναι δυνατή. Αυτό είναι ευθύνη του Πρωθυπουργού- και δεν έχει πολύ χρόνο μπροστά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου