Λίγες ημέρες πριν από την 11η Σεπτεμβρίου, ο Αμερικανός πάστορας Τέρι Τζόουνς απείλησε ότι θα κάψει το Κοράνι ανήμερα της επετείου της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους, σε μια συμβολική κίνηση ενοχοποίησης του ιερού βιβλίου των μουσουλμάνων.
Ο Τζόουνς, συγγραφέας του βιβλίου «Το Ισλάμ είναι του διαβόλου», δεν χρειάστηκε να πραγματοποιήσει την απειλή του, για να ........
......... συγκεντρώσει τα φώτα της δημοσιότητας και των Μέσων Ενημέρωσης και στη συνέχεια να προκαλέσει την αντίδραση του στρατηγού Πετρέους, επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν και να δώσει αφορμή στον ηγέτη της ισλαμικής επανάστασης του Ιράν Σαγέντ Αλί Χαμενεΐ, να απευθύνει μήνυμα στους συμπατριώτες του, περιγράφοντας την απειλή του πάστορα ως αποπροσανατολιστική κίνηση. Ηταν αρκετό να μείνει στα λόγια για να πετύχει μερικές ημέρες δημοσιότητας και στη συνέχεια να χαθεί μέσα στις χιλιάδες καθημερινές ειδήσεις. Να ξεφουσκώσει σαν φούσκα.
Το παράδειγμα του Αμερικανού πάστορα είναι διδακτικό για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Και αν μιλάμε για την Ελλάδα, για τον μικρόκοσμο που ζούμε. Αρκεί, μια σπίθα για να ξεσπάσει ανεξέλεγκτη φωτιά. Οι αντιδράσεις είναι υπερβολικές και χωρίς μέτρο. Ανεξάρτητα από τον στόχο και κυρίως το αποτέλεσμα.
Με υπερβολικό τρόπο αντιδρούν τα κόμματα της Αριστεράς, στην προσπάθειά τους να μας πείσουν για το ποιο απ' όλα έχει την αυθεντική συνταγή κατά του Μνημονίου. Ο ΣΥΝ με τους διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ, το «Μέτωπο» -δηλαδή ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ- με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο, οι άλλοι «αντιμνημονιακοί» που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον Γιάννη Δημαρά, αλλά και ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ, Γιάννης Σγουρός. Ναι ακόμη και ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ, έχει εκφραστεί εναντίον του Μνημονίου.
Ο κατάλογος όμως δεν σταματάει, εδώ. Αφού κατά του Μνημονίου έχει ταχθεί και η Ν.Δ., άρα και ο υποψήφιος Βασίλης Κικίλιας. Ο Γρηγόρης Ψαριανός, της Δημοκρατικής Αριστεράς δηλώνει «όχι στο Μνημόνιο», αλλά εξηγεί ότι οι περιφερειακές εκλογές δεν αφορούν τον... δαίμονα αλλά τα τοπικά προβλήματα. Οσο για το ΚΚΕ, υποστηρίζει ότι όλοι είναι ίδιοι -παραπέμποντας στο Μάαστριχτ- «εκτός από εμάς που σας τα λέμε εδώ και χρόνια», δηλαδή και για το «κακό Μνημόνιο». Ο διαγωνισμός κατά του Μνημονίου περιλαμβάνει και άλλα μικρότερα σχήματα της Αριστεράς και της Οικολογίας που συμπληρώνουν τη λίστα.
Το Μνημόνιο λοιπόν έχει ανακηρυχτεί στο διακύβευμα των εκλογών του Νοεμβρίου. Και εκλογικοί αναλυτές έχουν διαπιστώσει ότι μπορεί να προκαλέσει τόσες εξελίξεις όσες δεν έχουν συμβεί την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Προβλέπουν, λοιπόν «σχίσμα» στο ΠΑΣΟΚ και άνοδο των κομμάτων της Αριστεράς. Δηλαδή, αν φέρουμε ως παράδειγμα την Αττική, διαπιστώνουν αυτό που ήδη συμβαίνει. Οτι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, που υπήρχε πριν από έναν χρόνο, τώρα είναι τριχοτομημένος και το ΠΑΣΟΚ εκφράζεται και μέσω ανταρτών. Εκείνο το οποίο δεν απαντάται όμως από τους αναλυτές κάθε είδους είναι ο λόγος για τον οποίο είναι πιθανόν να μην προσέλθει στις κάλπες -όπως προκύπτει- ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος. Μέχρι στιγμής κανένας δεν έχει τολμήσει να αποδώσει ευθύνες στο Μνημόνιο.
Απλά προσπερνούν το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων δεν έχει προσδοκίες από τους πολιτικούς, ό,τι συνιστά το πολιτικό σύστημα, καθώς είναι το ίδιο απογοητευμένο απ' όλους.
Το Μνημόνιο, λοιπόν, μοιάζει με φούσκα, είναι σαν τον Αμερικανό πάστορα που μετά την 11η Σεπτεμβρίου όλοι ξέχασαν. Και πιθανότερο όλων είναι μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου, είναι πιθανόν να αναρωτιόμαστε γιατί το πολιτικό σύστημα στη σημερινή του μορφή δεν εκφράζει ένα μεγάλο μέρος των πολιτών και αν υπάρχει κάποιος ή κάποιοι που θα μπορούσαν να το επαναπροσδιορίσουν και να το εγγυηθούν.
Και κάτι τελευταίο που απομένει να επιβεβαιωθεί ή να διαψευστεί. Είναι δυνατόν υπό αυτές τις συνθήκες να δημοσιοποιούνται δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι περισσότεροι από τους μισούς ερωτώμενους περιλαμβάνονται στη λεγόμενη «αδιευκρίνιστη ψήφο»; Είναι μάλλον, αφού πολλές από τις δημοσκοπήσεις που γίνονται δημοσιοποιούνται και ανάλογα με την οπτική προσπαθούν να δώσουν τον τόνο. Αλλες «θεοποιούνται» και άλλες χαρακτηρίζονται «στημένες».
Η συμμετοχή στην κάλπη
Η Αττική θα είναι η πυξίδα των εκλογών του Νοεμβρίου. Και από το αποτέλεσμα της Κυριακής της 7ης Νοεμβρίου θα κριθούν πολλά. Η συμμετοχή των πολιτών στην κάλπη θα ορίσει πιθανότατα εάν μπορούν να έχουν συνέχεια κάποια πολιτικά σχήματα ή εάν θα πρέπει να αναστείλουν και να σταματήσουν την πολιτική τους δράση. Απλώς να υπενθυμίσουμε ότι με αφορμή τις Νομαρχιακές εκλογές του 2006, στη Δυτική Αττική η συμμετοχή των ψηφοφόρων έφτασε το 81,2%. Στην Ανατολική Αττική το 84,4% και στη Νομαρχία Αθηνών και Πειραιώς το 69,2%. Καθόλου άσχημα, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν κρινόταν ούτε ο «Καλλικράτης», ούτε το Μνημόνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου