Σε άρθρο του γαλλικού περιοδικού «Marianne», ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής συγκαταλέγεται στα «επτά καθάρματα της κρίσης» που πλήττει την Ευρώπη. Ο Κ. Καραμανλής χαρακτηρίζεται ως ο «δημιουργός της ελληνικής τραγωδίας», ενώ γίνεται λόγος και για τη σιωπή του μετά τη βαριά εκλογική ήττα του Οκτωβρίου και την παραίτησή του από την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Το γαλλικό περιοδικό κάνει ακόμα λόγο για έλλειψη ικανοτήτων, για..μάστορα της παραπλάνησης, για έναν πολιτικό άνδρα που δεν ήταν παρά ένα προϊόν οικογενειοκρατίας.
Το βράδυ των τελευταίων εκλογών έγραφα σε τούτες τις σελίδες ότι πολύ θα ήθελα να ξέρω τί ........
....... περνά από το μυαλό του άλλοτε δημοφιλούς Ελληνα πολιτικού, μετά τη συντριβή που υπέστη. Τώρα πια, μετά και απ’ όλα όσα μεσολάβησαν από εκείνο τον Οκτώβριο (τότε που ο νυν πρωθυπουργός διατυμπάνιζε ότι «λεφτά υπάρχουν»), η περιέργεια είναι ακόμα πιο έντονη – ασχέτως του ότι δεν θα ικανοποιηθεί ποτέ. Ακόμα κι αν τοποθετηθεί δημοσίως ο Κώστας Καραμανλής, την ουσία, το βάθος της σκέψης του ίσως τα εικάσουμε, εστιάζοντας στα κενά ανάμεσα και πίσω από τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσει ή στη γλώσσα του σώματος. Εξάλλου, σε αντίθεση με το τι έχει λεχθεί για τη ρητορική του δεινότητα, ο δημόσιος λόγος του μου φαινόταν πάντα άκρως προβλέψιμος.
Πώς είναι όμως να αισθάνεσαι ότι, λίγο πολύ, ένας ολόκληρος λαός σε θεωρεί υπεύθυνο για τα δεινά του; Φανατικοί, παραδοσιακοί νεοδημοκράτες που κάποτε έπιναν νερό στο όνομά του, λένε ακόμα οργισμένοι ότι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί υπήρξε τόσο «λίγος» ο αρχηγός τους στην επιλογή των συνεργατών του, γιατί υπήρξε τόσο μαλθακός και άφηνε να αλωνίζουν υπουργοί και υφυπουργοί, γιατί το «σεμνά και ταπεινά» του 2004 κατέληξε στο «νόμιμο και ηθικό» του 2009 και στην ετεροχρονισμένη «Αγρογή».
Ίσως όλα αυτά να έχουν εξοργίσει τον Κώστα Καραμανλή. Ισως να αισθάνεται αδικημένος – δεν ήταν και ο μοναδικός Ελληνας πρωθυπουργός που χρεώθηκε με αποτυχίες. Οχι, αλλά όπως φαίνεται είναι, έως τώρα, ο μοναδικός Ελληνας πρωθυπουργός που έχει χρεωθεί με μια συνολική καταστροφή – και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα «πράσινης» προπαγάνδας. Είναι αποτέλεσμα μιας τραγικά αποτυχημένης ηγεσίας και διακυβέρνησης και αυτό έχει εντυπωθεί, έχει χαραχθεί στη συνείδηση του κόσμου. Ομως αυτό που ο κόσμος λησμονεί είναι ότι το μεγάλο πρόβλημα με τον πρώην πρωθυπουργό μας είναι ότι «ήταν ένας από εμάς». Πληθωρικός, καταφερτζής στα λόγια, ιδανικός αερολόγος, ταυτισμένος όμως και με μια νωχέλεια, μια παθητικότητα, ιδανικός εκπρόσωπος αυτής της απίστευτης φράσης που έχουμε στην Ελλάδα, το «θα τα βρούμε». Τίποτα στέρεο, τίποτα σταθερό, τίποτα συγκεκριμένο, πλατύ χαμόγελο, κούνημα χεριών κ.ο.κ. Δεν πρέπει να θέλουμε «έναν από εμάς» αλλά κάποιον «καλύτερο από εμάς». Είναι όμως εφικτό κάτι τέτοιο;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου