Αν βγήκε ένα συμπέρασμα από αυτό το αδιάφορο και ανούσιο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας είναι ότι η εποχή Σαμαρά ξεκίνησε με επιβεβαίωση της κυριαρχίας Καραμανλή στο κόμμα. Από άποψης ουσίας, λοιπόν, ο Σαμαράς ηττήθηκε κατά κράτος. Το κόμμα δεν έγινε Σαμαρικό όπως ο ίδιος περίμενε, παρότι είχε στήσει τη φιέστα όσο πιο καλά γινόταν στα μέτρα του.
Αντίθετα, επιβεβαιώθηκε η κυριαρχία του πρώην πρωθυπουργού, σφραγίστηκε με έναν τρόπο η Καραμανλική ταυτότητα της βάσης της Νέας Δημοκρατίας, αφήνοντας τον Σαμαρά σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο. Γνωρίζει καλά πλέον ότι αρκεί απλώς ένα νεύμα του Καραμανλή και η ηγεμονία του θα γίνει θρύψαλα. Η βάση και το κόμμα μίλησαν καθαρά και του έστειλαν το μήνυμα ότι δεν θα λειτουργήσουν σαν σανίδα σωτηρίας για τον ίδιο, όταν σύντομα, θα αμφισβητηθεί. Αντί να πετύχει το αντίθετο, κατάφερε απλώς να σφραγίσει την ημερομηνία λήξης του. Και το χειρότερο γι' αυτόν, η λατρεία των συνέδρων προς το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού τον εγκλωβίζει ακόμα πιο πολύ στη στρατηγική προάσπισης του έργου του Κώστα Καραμανλή, με όλα τα καλά και τα κακά του, κάτι όμως που του κοστίζει εκλογικά. Δεν μπορεί όμως να κάνει αλλιώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου