Τόσον καιρό το ΚΚΕ ασκούσε σωματική βία εναντίον όσων τολμούσαν να μην απεργούν. Για το κόμμα αυτό -που η διάλυση της ελληνικής οικονομίας είναι αυτοσκοπός προκειμένου να ξεσπάσει η Οκτωβριανή του επανάσταση- η απεργία δεν είναι δικαίωμα. Δεν είναι προσωπική απόφαση. Δεν είναι δυνατότητα. Είναι υποχρέωση. Και έτσι το ΚΚΕ / ΠΑΜΕ / σωματεία τους εμποδίζουν με σωματική βία όσους επιλέγουν να εργαστούν. Δεν τους πληρώνουν όμως τα μεροκάματα που κόβει ο εργοδότης (τα είχα γράψει και σε προηγούμενο άρθρο μου αυτά, για το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, είχα αναφερθεί και σε συγκεκριμένους χώρους εργασίας). «Συνεπώς, απεργείτε υποχρεωτικά. Αν πάτε να δουλέψετε, θα σας δείρουμε. Και το παράλληλο κράτος του ΚΚΕ αναλαμβάνει τα υπόλοιπα: αργόσχολοι, υπάλληλοι του κόμματος, ανεπάγγελτοι, κομματικά στελέχη, ήδη απεργοί και κάποιοι ιδεολόγοι, που θεωρούν ότι ξέρουν το καλό του κάθε εργαζόμενου καλύτερα από τον ίδιο. Το ΚΚΕ έστρωνε το δρόμο. Τώρα που κάποιοι (αναρχοαυτόνομοι; αναρχικοί; αριστεριστές; παρακρατικοί;) περπάτησαν ένα βήμα ακόμα στον ίδιο δρόμο, τι βρήκε να πει ο Παφίλης; Λέξη για τους νεκρούς. Λέξη για τη μολότοφ. Λέξη για την ασφυξία στο χώρο εργασίας. Λέξη για τους πρότερους δικούς του τραμπουκισμούς. Μίλησε για προβοκάτσια εναντίον του ΚΚΕ. Κατάγγειλε και τα νέα οικονομικά μέτρα. Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα της ειδικής -προ ημερήσιας διάταξης- συζήτησης. Το θέμα ήταν οι νεκροί.
Δημήτρης Φύσσας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου