ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΚΑΒΟΥΣ πολλούς. Μέσα σε έξι μήνες ξορκίσαμε πολλά «Αδιαπραγμάτευτα» με κατηγορηματικές διαψεύσεις: Ο δέκατος τέταρτος μισθός δεν κινδύνευε. Η επέμβαση του ΔΝΤ δεν ήταν στο τραπέζι. Δεν θα ζητούσαμε ποτέ την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Το περίστροφο θα τρόμαζε τους κερδοσκόπους.
Ολα τα ταμπού στα οποία προσπάθησε να οχυρωθεί η κυβέρνηση αποδείχθηκαν συνθήματα κενά, εύκολη λεία για τις αγορές. Γιατί οι αγορές έχουν κάτι κοινό με το έγκλημα: προηγούνται πάντα των θεσμών.
Οι αναλυτές- οι επίμονες αλογόμυγες πάνω στα αυτιά των επενδυτών- προηγούνται της πολιτικής. Δεν είχαν προβλέψει απλώς, είχαν προδιαγράψει τις εξελίξεις. Και η κυβέρνηση τους διέψευδε μετά βδελυγμίας, πριν σπεύσει ανήμπορη να τους επιβεβαιώσει.
Η επόμενη πράξη του δράματος γράφεται ήδη στις στήλες του ξένου Τύπου: Η Ελλάδα, αργά ή γρήγορα, θα... ζητήσει αναδιάρθρωση του χρέους της (όπως κομψά αποκαλείται η ομολογία ενός κράτους ότι αδυνατεί να αποπληρώσει τους πιστωτές του). Οι δανειστές μας ήδη ετοιμάζονται είτε να πληρωθούν με καθυστέρηση είτε να χάσουν μέρος των χρημάτων τους. Το ερώτημα είναι τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση- εκτός από το να διαψεύδει- για να αποτρέψει αυτή τη χαριστική βολή στην αξιοπιστία της χώρας. Τι μπορεί να κάνει η εκλεγμένη κυβέρνηση ενός κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους για να αλλάξει τη μοίρα που της υπαγορεύουν;
Θα πάψει να δίνει την εντύπωση ότι απλώς ενδίδει στα μέτρα που- χωρίς την αφόρητη έξωθεν πίεση- δεν επρόκειτο να τολμήσει; Θα αφήσει τις επικοινωνιακές ασκήσεις και τις ομηρικές αλληγορίες για να παλέψει με τη Λερναία Υδρα;
Ή θα εξακολουθήσει να εκπροσωπεί μια χώρα που δεν ξέρει καν πώς να χρεοκοπήσει;
Του Μιχάλη Τσιντσίνη - tanea
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου