Ηθελα να αρχίσω με τη φράση «τη σκαπουλάραμε και αυτή τη φορά», αλλά το βρήκα πολύ εξεζητημένο. Πρώτον, γιατί δεν με εμπνέει ο όρος - τι θα πει «σκαπουλάρω»; Τα καταφέρνω; Γλιτώνω στο παρά ένα; Με κυνηγούν, αλλά τους ξεφεύγω; Μου την έχουν στημένη, αλλά εγώ ξεγλιστράω γιατί είμαι ευλύγιστος (παρακαλώ όχι συνειρμούς); Όλα αυτά μαζί;
Δεύτερον, γιατί όποιος νομίζει ότι «τη σκαπουλάραμε»: α) είναι μακριά νυχτωμένος, β) κοιμάται ύπνο βαθύ με το ίδιο πλευρό και πρέπει επειγόντως να γυρίσει για να μην πιαστεί γ) επιεικώς δεν ξέρει τι του γίνεται.
Και τρίτον και σοβαρότερο, με τη σκέψη και μόνο ότι «τη σκαπουλάραμε», κινδυνεύουμε ο καθένας από μόνος του και όλοι μαζί, να ξαναγυρίσουμε εκεί απ΄ όπου αρχίσαμε: χαρωποί και ωραίοι τεμπέληδες της εύφορης πλην χιλιοπροσημειωμένης κοιλάδας! Όχι πατριώτη, δεν είναι έτσι και θα στο πω για να είμαστε εντάξει, και να μη μου λες μετά «α, εγώ δεν τα ήξερα αυτά»...
Παλικάρια, γιατί πανηγυρίζουμε;
Τι λέει αυτή η, από τα σαράντα και βάλε κύματα, απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν είναι παρά η ...