«Ο πόλεμος τελείωσε το 404 π.Χ., όταν οι νικητές Σπαρτιάτες επέβαλλαν στην Αθήνα τους Τριάντα Τυράννους, που στέρησαν τους Αθηναίους από τα περισσότερα από τα δημόσια και δημοκρατικά δικαιώματά τους. Η τυραννία τελείωσε με μία επανάσταση ένα χρόνο αργότερα, όταν η δημοκρατία αποκαταστάθηκε. Λίγες δεκαετίες αργότερα, οι υπερήφανες πόλεις – κράτη της Ελλάδας και η Σπάρτη είχε εξαφανιστεί από το γεωπολιτικό χάρτη».
Ο Munchau φοβάται ότι κάτι ανάλογο ενδέχεται να συμβεί εάν η Ευρωζώνη επιβάλει λιτότητα ως αντάλλαγμα για μία διάσωση.
Για την Ελλάδα, ισχυρίζεται ότι υπάρχουν τέσσερα σενάρια.
Η πρώτη επιλογή είναι η χρεοκοπία της χώρας, με μία ...
....διάσωση από την Ευρωζώνη, η οποία θα θέσει ως προϋπόθεση ένα αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας. «Σε αυτή την περίπτωση, η ΕΕ θα πρέπει να στείλει στην Αθήνα τη δική της εκδοχή των Τριάντα Τυρράνων», εξηγεί και ξεκαθαρίζει ότι τόσο η Ελλάδα όσο και η ΕΕ θέλουν να αποφύγουν αυτό το σενάριο. «Ο τοπικός πληθυσμός σίγουρα θα το θεωρήσει αυτό σαν ένα πραξικόπημα ενορχηστρωμένο από τους ξένους και μία παραβίαση της δημοκρατικής θέλησης», λέει η Munchau και αναφέρεται στα αρνητικά δημοσιεύματα απέναντι στα ξένα ΜΜΕ.
«Το κοινό της Ελλάδας στηρίζει τις πολιτικές τάξεις, παρά την τεράστια αποτυχία τους να ετοιμάσουν τη χώρα για τα όσα έρχονταν. Οι προοπτικές στο πρώτο σενάριο είναι παρόμοιες με αυτές της λυπηρής ηγεσίας των Τριάντα Τυρράνων: Δυσάρεστες, βίαιες και σύντομες».
Το δεύτερο σενάριο είναι μία χρεοκοπία χωρίς διάσωση. Η ΕΕ αρνείται την οικονομική βοήθεια επειδή η Ελλάδα δεν τήρησε τους κανόνες της. Σε αυτό το ενδεχόμενο, η κρίση αναμένεται να μεταδοθεί στην Πορτογαλία και τελικά την Ισπανία.
Το τρίτο σενάριο είναι αυτό για το οποίο προσεύχονται όλοι στις Βρυξέλλες: Με ευγενική πειθώ, η ΕΕ οδηγεί την ελληνική κυβέρνηση να κάνει τα όσα χρειάζονται από μόνη της. Σε αυτό το ενδεχόμενο προβλέπονται βέβαια αντιλαϊκά μέτρα, όπως σοβαρές περικοπές στις δαπάνες υγείας και κοινωνικής πρόνοιας, διεύρυνση της φορολογικής βάσης, μείωση των θέσεων εργασίας του δημόσιου τομέα, πάγωμα των μισθών του δημοσίου και μεταρρυθμίσεις στον εργασιακό τομέα που τελικά θα φέρουν μείωση των μισθών του ιδιωτικού τομέα.
Η τέταρτη λύση είναι η υπεκφυγή, κάτι που θα κοροϊδέψει σημαντικό αριθμό ανθρώπων, χωρίς να επιλύσει τίποτα. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που εδώ και χρόνια παρατηρείται στην ΕΕ, η ελληνική κυβέρνηση θα δώσει αξιοσέβαστα στατιστικά στοιχεία ή θα κάνει παραπλανητικές υποσχέσεις για διαρθρωτικές αλλαγές. «Η Νέμεσις θα αναβληθεί, για τώρα», εξηγεί ο Munchau.
Όμως, προειδοποιεί ότι «ενδέχεται να επιστρέψουμε στο ίδιο σταυροδρόμι κάποια στιγμή στο μέλλον. Όμως, για αυτό θα ανησυχήσει η επόμενη γενιά των πολιτικών. Εμείς θα έχουμε γλιτώσει».
Όπως επισημαίνει ο αρθρογράφος, η τελευταία λύση είναι η πιο δελεαστική πολιτικά, όμως, είναι και η πιο ριψοκίνδυνη μακροπρόθεσμα, γιατί φέρνει την Ελλάδα πιο κοντά στο σημείο από όπου δεν υπάρχει γυρισμός και την Ευρωζώνη κοντά στη διάσπαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου