Ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, κεντρογενής πολιτικός, διακρίθηκε για την επιτυχή και ευδόκιμη θητεία του στο Υπουργείο Εξωτερικών, όπου χειρίστηκε με ζήλο και ευστροφία τα δύσκολα ζητήματα που είχε αφήσει ανοικτά, ή και είχε... δημιουργήσει, ο αποπεμφθείς Αντώνης Σαμαράς. Ο ίδιος ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ δεν ήταν παρών στην εξόδιο ακολουθία. Αρκέστηκε στην τυπική αποστολή ενός στεφανιού...
Από το ΒΗΜΑ παραθέτουμε ενδιαφέροντα βιογραφικά στοιχεία για το Μιχάλη Παπακωνσταντίνου. Διαβάστε τα παρακάτω...
Γεννημένος στην Κοζάνη, γόνος μεσοαστικής οικογένειας, ο Μιχάλης έκανε νομικές σπουδές στην Αθήνα και σε συνέχεια στα Πανεπιστήμια του Μάντσεστερ, του Κέιμπριτζ και της Χαϊδελβέργης. Το 1961 πήρε μέρος για πρώτη φορά στις εκλογές με την Ενωση Κέντρου και εξελέγη βουλευτής Κοζάνης, έδρα την οποία κράτησε και στις επόμενες εκλογές ως τη δικτατορία. Το 1964, ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου ως υφυπουργός Εθνικής Αμυνας. Το 1973, η χούντα του επέβαλε έναν «άτυπο κατ΄ οίκον περιορισμό», προειδοποιώντας εμμέσως τη σύζυγό του ότι θα τον συνελάμβανε «αν κυκλοφορούσε και φλυαρούσε». Με τη Μεταπολίτευση εντάχθηκε στη βραχύβια Ενωση Κέντρου- Νέες Δυνάμεις αλλά δεν εξελέγη βουλευτής. Αργότερα, το 1978 προσχώρησε μαζί με άλλους κεντρώους πολιτικούς στη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και επανήλθε στη Βουλή το 1981, πάντοτε ως βουλευτής Κοζάνης. Ενα διάστημα χρημάτισε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ. Στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, το 1989, ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ανέλαβε το υπουργείο Βιομηχανίας και ακολούθως, στις κυβερνήσεις Μητσοτάκη, το υπουργείο Γεωργίας το 1990-1991, το υπουργείο Δικαιοσύνης το 1991-1992 και των Εξωτερικών το 1992-1993.
Εντιμος, πολιτικά ηθικός, ρεαλιστής και με υψηλό δημοκρατικό φρόνημα, ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου- θείος του υπουργού Οικονομικών Γεωργίου Παπακωνσταντίνου- δεν δίστασε το 1993 να έλθει σε σύγκρουση και να αντιταχθεί στις εθνικιστικές κορόνες του τότε αρχηγού της ΝΔ Μιλτιάδη Έβερτ για το Σκοπιανό και έναν χρόνο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1994, παραπέμφθηκε στο πειθαρχικό όργανο του κόμματος και διεγράφη από τη ΝΔ επειδή με δηλώσεις του αναφέρθηκε σε «ανεπίτρεπτη συμφωνία» του κόμματός του με την ηγεσία του ΠαΣοΚ για την υπόθεση της ΑΓΕΤ. Εκτοτε παρέμεινε ανεξάρτητος και δεν πολιτεύθηκε. Ως υπουργός Εξωτερικών χειρίστηκε με σωφροσύνη το Σκοπιανό- έγινε μέγα ζήτημα στις εφημερίδες της Δεξιάς επειδή στο εξωτερικό, σε μια άτυπη σύνοδο, έδωσε το χέρι του και χαιρέτησε τον τότε ηγέτη της πΓΔΜ Γκλιγκόροφ- και ήταν πάντοτε υπέρ του διαλόγου με την Τουρκία πιστεύοντας, όπως δήλωνε, ότι «διάλογος δεν σημαίνει ούτε διαπραγμάτευση ούτε εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά ούτε και παραχωρήσεις ». Το 1995, τιμήθηκε με το ειδικό Βραβείο Ελληνοτουρκικής Φιλίας «Ιπεκτσί».
Μολονότι αεικίνητος και πολυάσχολος, ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου άφησε πλούσιο συγγραφικό έργο: «Η Μακεδονία μετά τον Μακεδονικό Αγώνα» (1992) θεωρείται από τα πλέον αξιόλογα έργα αυτού του χώρου. Τα βιβλία του, είτε για την Κοζάνη είτε για την πολιτική και την κυβέρνηση Κέντρου, είναι κείμενα επιστημονικού και ιστορικού ενδιαφέροντος, όπως «Μια βορειοελληνική πόλη στην Τουρκοκρατία», «Η ταραγμένη εξαετία 1961-1967», «Το Ημερολόγιο ενός πολιτικού», «Βαλκάνια, η άγνωστη γειτονιά μας» κ.ά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου