«Μια μεγάλη χρησιμότητα των λέξεων είναι να κρύβουν τις σκέψεις μας» έχει πει ο Βολταίρος. Αυτό ισχύει απολύτως στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα.
Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη φράση του «θα φορολογήσουμε τον πλούτο, όχι την φτώχεια».
Για να το κάνει πράξη ο ...Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη φράση του «θα φορολογήσουμε τον πλούτο, όχι την φτώχεια».
Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε μια σειρά από μέτρα που προτίθεται να εφαρμόσει για να πετύχει το στόχο του. Μίλησε γενικά και αόριστα προσπαθώντας να πείσει ότι όλα όσα λέει αφορούν τους πλουσίους και υποστηρίζουν τους φτωχούς. Μόνο που ως γνωστό ο διάολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Για παράδειγμα δεν εξήγησε που βάζει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος, τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του πλούτου και της φτώχειας. Είναι τα 20.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα που ανέφερε ο κ. Γλέζος όταν βιάστηκε να μιλήσει για μια ιδιότυπη έκτακτη εισφορά. Είναι τα 5.000 ευρώ ή 8.000 ευρώ ή 12.000 ευρώ που ήταν, κατά καιρούς, το αφορολόγητο όριο στο φορολογικό σύστημα της χώρας; Είναι η επιπρόσθετη επιβάρυνση με συντελεστή 1% επί του τζίρου των επιχειρήσεων, αδιαφορώντας για τα κέρδη ή τις ζημιές μιας επιχείρησης; Είναι κάτι άλλο που θα υπολογιστεί συνεκτιμώντας την ανεργία, την ύφεση, τις βίαιες μεταβολές που έχουν συντελεστεί στα οικογενειακά εισοδήματα πολλών νοικοκυριών ή στα έσοδα των επιχειρήσεων; Ποιος ξέρει; Κανείς και από τις αντιφάσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ούτε οι ίδιοι.
Ο κ. Τσίπρας δεν έδωσε απάντηση σ΄ αυτά τα εύλογα ερωτήματα. Παίζοντας με λέξεις όπως «πλούτος», «υψηλά εισοδήματα», «υπερχρεωμένα νοικοκυριά και επιχειρήσεις», «ναυτιλιακό κεφάλαιο», έκρυψε τις σκέψεις του. Και ανέφερε μόνο ένα νούμερο που το συνέδεσε με τους μέσους όρους των ευρωπαϊκών πραγματικοτήτων: αύξηση των εσόδων κατά 4% μέσα σε τέσσερα χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι θέλει να πάρει από τους φορολογουμένους τα επόμενα χρόνια επιπλέον 8 δισεκατομμύρια ευρώ.
Μόνο που σε αυτό το παιχνίδι με τις λέξεις και τις σκέψεις ο κ. Τσίπρας αγνόησε την ελληνική πραγματικότητα. Οι φόροι έχουν εξαντλήσει τους Έλληνες και έχουν στεγνώσει την φοροδοτική τους ικανότητα. Γι΄ αυτό και τα έσοδα του κράτους το πρώτο εξάμηνο του 2012 παρουσιάζουν κάθετη πτώση κατά 30% και προαναγγέλλουν ήδη μια «μαύρη τρύπα» 1 δισ. ευρώ κληρονομιά στην επόμενη κυβέρνηση που οδηγούν νομοτελειακά σε επιπλέον μέτρα για τον Σεπτέμβριο. Αν υπολογίσουμε τις έκτακτες εισφορές και τις αυξήσεις των φόρων ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής στην Ελλάδα για τα φυσικά πρόσωπα για το 2012 έφτασε το 49%, όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. είναι 38,1% και της Ευρωζώνης 43,2%. Είναι χαρακτηριστικό ότι με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat, η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε. με τις μεγαλύτερες αυξήσεις στους φορολογικούς συντελεστές (αύξηση 4% μέσα σε μια δεκαετία) που επιβάλλονται σε όλες τις πηγές εισοδήματος, χωρίς ωστόσο αυτή η ιδιαίτερα υψηλή φορολογική επιβάρυνση να έχει θετικές επιπτώσεις στα δημόσια έσοδα (μειώθηκαν από το 34,6% του ΑΕΠ το 2000 στο 31,4% το 2012).
Ο κ. Τσίπρας επενδύει ρητορικά και αυτός, όπως και ο κ. Παπανδρέου στο παρελθόν, στην σύλληψη της φοροδιαφυγής για να αυξήσει τα έσοδα του κράτους. Μιλάει για «πλήρες και καθολικό περιουσιολόγιο» αποσιωπώντας ότι αυτό είναι μια από τις βασικές δεσμεύσεις της χώρας που αναφέρονται στο μνημόνιο. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι σχεδόν τίποτα ουσιαστικό δεν λέει για τις βαθιές αλλαγές που χρειάζονται στο φοροεισπρακτικό μηχανισμό της χώρας ο οποίος αποτελεί την «αχίλλειο πτέρνα» της ελληνικής δημόσιας διοίκησης.
Όπως και αν έχουν τα πράγματα η ενίσχυση των δημόσιων εσόδων δεν θα προέλθει από τις ληξιπρόθεσμες οφειλές και την επιβολή προστίμων, ούτε από την επιβολή νέων φόρων. Αλλά από την μείωση των φορολογικών συντελεστών, την κατάργηση επιβαρύνσεων όπως είναι οι διάφοροι φόροι υπέρ τρίτων, και τη δημιουργία σταθερού φορολογικού συστήματος που θα επιβάλλει δίκαιους φόρους που θα πληρώνουν όλοι και σε ένα καινούργιο φοροεισπρακτικό μηχανισμό που λειτουργεί με συνέργειες με τον ιδιωτικό τομέα.
Η φορολογική πολιτική είναι το δεύτερο κρίσιμο σημείο στην μετωπική σύγκρουση της Νέας Δημοκρατίας με το ΣΥΡΙΖΑ μετά το θεμελιώδες δίλημμα ευρώ ή δραχμή. Μόνο που δεν είναι μια ανεξάρτητη παράμετρος της εξίσωσης του ελληνικού προβλήματος. Συνδέεται και επηρεάζεται ευθέως από τις δημόσιες δαπάνες που συνεχίζουν, εδώ και δύο χρόνια, να είναι πρακτικώς εκτός ελέγχου. Και θα συνεχίσουν να είναι αν η μελλοντική κυβέρνηση δεν τολμήσει μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία του κράτους στοχεύοντας στον περιορισμό της έκτασης και της παρέμβασης του στην οικονομική ζωή της Ελλάδας.
* Ο κ. Δημήτρης Ζαφειριάδης είναι πολιτικός μηχανικός
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου