του Θανάση Διαμαντόπουλου
Μια φορά κι έναν καιρό σε κάποια χώρα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, χώρα υφιστάμενη μια περιπέτεια εξαιρετικά επώδυνη για τον μέσο άνθρωπο και τη μέση οικογένεια, υπήρχε μια ...
πολιτική παράταξη αποτελούμενη από μεγάλο - διψήφιο - αριθμό συνιστωσών.
Ενόψει επικείμενης τότε εκλογικής αναμέτρησης, η περί ης ο λόγος παράταξη υποσχέθηκε, εφόσον διασφάλιζε τη λαϊκή εμπιστοσύνη, άμεση απεμπλοκή της χώρας από την επώδυνη περιπέτεια, ακαριαία ανακούφιση του λαού από τα συνακόλουθα δεινά και, γενικότερα, πλήρη αναπροσανατολισμό της πολιτικής πορείας του τόπου, ώστε αυτός να ξαναβρεθεί επιτέλους σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας.
Επιπρόσθετα, αφού κατηγόρησε τους πολιτικούς της αντιπάλους για κάτι ανάμεσα σε ενδοτικότητα, δωσιλογισμό και δουλικότητα έναντι των ισχυρών ξένων, διατράνωσε την απόφασή της να αποκαταστήσει - πάντοτε άμεσα, τα πάντα θα τα έκανε άμεσα αυτή η πολιτική δύναμη - την εθνική κυριαρχία και την αξιοπρέπεια του αδούλωτου λαού.
Γι’ αυτό τον λόγο, άλλωστε, αγνόησε με περιφρόνηση όλες τις προειδοποιήσεις του διεθνούς παράγοντα για τις συνέπειες επιλογών που οδηγούσαν ακαριαία τη χώρα στην εθνική απομόνωση. Ισως μάλιστα επιδίωκε την αποκοπή των δεσμών με τη Δύση.
Ωστόσο, μετεκλογικά, ως κυβέρνηση πλέον - μολονότι «αποκατέστησε την εθνική ανεξαρτησία» με ενέργειες υψηλού πολιτικού συμβολισμού - η παράταξη αυτή όχι μόνο δεν ακύρωσε αλλά και διεύρυνε (!) την εφαρμογή της επώδυνης πολιτικής των αποδοκιμασμένων στην κάλπη «δωσίλογων» αντιπάλων της.
Μόνο που δεν είχε πλέον κανέναν σύμμαχο στο διεθνές πεδίο, στοιχείο που καθιστούσε την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής πολλαπλασίως επαχθέστερη, τη δε χρηματοδότησή της απολύτως αδύνατη. Η πορεία των γεγονότων υπήρξε επομένως αναμενόμενη:
Η ηγετική προσωπικότητα της κυβέρνησης ματαίως αναζήτησε οικονομική βοήθεια, δεν πήρε απολύτως τίποτε από τους άλλοτε συμμάχους της χώρας (από τους οποίους, αντιθέτως, το προηγούμενο «εθνοενδοτικό» κυβερνητικό σχήμα είχε αποσπάσει απίστευτα μεγάλες παραχωρήσεις και στήριξη τόσο οικονομική όσο και πολιτική).
Στη συνέχεια, η δεσπόζουσα αυτή κυβερνητική προσωπικότης επεδίωξε, περιφερόμενη στις παγκόσμιες χρηματαγορές, να συνάψει δάνειο υπό οιουσδήποτε όρους. Ατελεσφόρως…
Το ποσό που πέτυχε να συγκεντρώσει είναι όσο απομένει από τα εκατό τρισεκατομμύρια εάν αφαιρεθεί… ακριβώς ισόποσο κεφάλαιο. Τούτου δοθέντος, η κυβέρνηση, ευρηματικότατη, έβγαλε άλλο λαγό από το μανίκι της.
Προχώρησε σε σύναψη… υποχρεωτικού δανείου! Η χρηματοδότηση, ωστόσο, με αυτόν τον τρόπο της πολιτικής της - θυμίζουμε: αυτής της πολιτικής που προεκλογικά είχε καταγγείλει και υποσχεθεί να ανατρέψει - δεν απέτρεψε την πλήρη κατάρρευση της διεθνώς απομονωμένης χώρας.
Αυτή, λίγο διάστημα αφ’ ότου οι σημαιοφόροι της αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας ανέλαβαν τη διακυβέρνησή της, βρέθηκε κυριολεκτικά σε συντρίμμια. Η άφευκτη Νέμεση δεν άμβλυνε ούτε τον πόνο ούτε το κόστος της πολιτικής των «απελευθερωτών από τους ευρωπροσκυνημένους».
Μη φρεναπατάσθε, αγαπητοί αναγνώστες. Οσα σας αφηγήθηκα δεν αντλήθηκαν από το εθνικό μας σήμερα ούτε αποτελούν προεξόφληση και προβολή όσων εκτιμώ πως θα συμβούν στο εγγύς μέλλον.
Συνιστούν, αντίθετα, μια συνοπτική αναπόληση των γεγονότων που ξεκίνησαν λίγο πριν από τις εκλογές του 1920 (με παρουσίαση των βασικών σημείων του προεκλογικού πολιτικού λόγου καθώς και των μετεκλογικών ενεργειών της «εθνοαπελευθερωτικής» φιλοβασιλικής παράταξης που κυβέρνησε τη χώρα μετά την 1η Νοεμβρίου εκείνου του χρόνου), φθάνουν δε στη Μικρασιατική Καταστροφή και σε όσα αμέσως την ακολούθησαν.
Επιτρέψτε μου, ωστόσο, να κλείσω με ένα «κουίζ» που αναφέρεται στο πολιτικό μας σήμερα. Ας υποθέσουμε πως, γνωρίζοντας ότι αναφέρονται σε κάποιον εκ των σύγχρονων κομματαρχών μας, ακούγατε ως προσδιοριστικά στοιχεία της προσωπικότητάς του τα εξής: «απαιδευσία», «αυθάδεια», «απρονοησία», «αμετροέπεια», «προπέτεια», «αφέλεια», «αφροσύνη», «καλαμίππευση», «άγνοια κινδύνου», «αδυναμία πρόσληψης της διεθνούς πραγματικότητας» και άλλα τέτοια.
Αυθόρμητα, ανεξαρτήτως των πολιτικών σας προτιμήσεων, σε ποιον θα πήγαινε η σκέψη σας; (Πάντως δεν είναι αυτός για τον οποίο ελέχθη: «συμπυκνώνει μια τεράστια ποσότητα λέξεων σε μια ελάχιστη ποσότητα σκέψεων». Αυτός ήταν Βρετανός…).
Και ας ολοκληρώσω με την κατάθεση ενός γενικότερου προβληματισμού. Ας αποδεχθούμε ότι στα ισχυρότερα ευρωπαϊκά κέντρα υπάρχουν πράγματι σοβαρές ανησυχίες ή/και αγωνία για τις επιπτώσεις στη μοίρα του κοινού νομίσματος από την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη.
Μπορούμε να προεξοφλήσουμε πως οι βασικοί χρηματοδότες μας θα έκαναν σημαντικές υποχωρήσεις στις διεκδικητικές απαιτήσεις μιας ακραία αντιμνημονιακής κυβέρνησης; Δεν θα συνεκτιμούσαν το μήνυμα δημοσιονομικής χαλάρωσης που θα στελλόταν στους υπόλοιπους λαούς της υπερχρεωμένης ευρωπαϊκής περιφέρειας;
Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι καθηγητής Πολιτικών Θεσμών και Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου