του Γιώργου Σιακαντάρη // Ο κρατισμός είναι η βασική αιτία της χρεοκοπίας
H διακαναλική συνέντευξη του κ. Τσίπρα προσπάθησε να απαλύνει λίγο το κλίμα αλαζονείας και άγνοιας της πραγματικότητας που ανέδιδαν οι προτάσεις του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν ...
άλλαξε την ουσία τους. Ετσι σε αυτή τη συνέντευξη ο κ. Τσίπρας θύμισε λίγο Καμμένο, όταν υποσχέθηκε να καλύψει μέσω μελλοντικών εσόδων από τους υδρογονάνθρακες και τον ορυκτό πλούτο της χώρας τα ασφαλιστικά ελλείμματα, και λίγο από τους πολιτικούς του 19ου αιώνα, όταν είπε πως ναι μεν έχει σχέδιο, αλλά δεν μπορεί να το παρουσιάσει γιατί δεν μπορεί εν μέσω διαπραγμάτευσης να γνωρίζει ο «αντίπαλος» όλες τις κινήσεις και τα σχέδια από πριν.
Αυτή ακριβώς η αναφορά δεν αποκαλύπτει όμως μόνο έναν πολιτικό παλαιότατης κοπής, αλλά και είναι δείγμα μιας πολύ επικίνδυνης αντίληψης για το τι σημαίνουν διαπραγματεύσεις εντός της ευρωζώνης. Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ήταν παλαιότερα για την ελληνική ανανεωτική Αριστερά, ένας χώρος στον οποίο συμπυκνώνονται αντιθέσεις και διαφορετικές θέσεις, αλλά οι οποίες οδηγούν σε έναν κοινό σκοπό. Οι εταίροι στην ΕΕ είναι αντίπαλοι, στους οποίους δεν πρέπει να αποκαλύπτουμε τις θέσεις μας. Αυτά από τον «φιλοευρωπαϊκό» ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως δηλαδή το αντιευρωπαϊκό ΚΚΕ λέει κάτι το διαφορετικό;
Η ένστασή μου όμως δεν εστιάζει στο κατά πόσον είναι ακραίος ή μετριοπαθής, ή και ακόμη και στο αν υπάρχουν χρήματα να κάνει όσα υπόσχεται κάθε φορά ο κ. Τσίπρας, αλλά στο πόσο αριστερά είναι αυτά που αναφέρονται, κυρίως στο οικονομικό πρόγραμμα του κόμματός του. Τι μας λέει εκεί; Μας προτείνει, ως αριστερές προτάσεις, τη φορολόγηση των πλουσίων στην υπάρχουσα παραγωγική βάση, τη ρύθμιση των χρεών προς στις τράπεζες, την εθνικοποίηση και κοινωνικοποίηση των τραπεζών, το πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων και τη σταδιακή επαναφορά υπό δημόσιο έλεγχο των επιχειρήσεων που είτε βρίσκονται σε πορεία ιδιωτικοποίησης είτε έχουν ιδιωτικοποιηθεί, προτείνει επιμηκυμένα επιδόματα ανεργίας αντί για νέα παραγωγική βάση.
Ολα αυτά όμως είναι μέτρα που αποσκοπούν στο να διατηρήσουν σταθερή την ασθένεια που προκάλεσε τη σημερινή κρίση. Και η ασθένεια αυτή ονομάζεται ελληνικός κρατισμός. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη μεταφορά ενός περονικού προγράμματος σε ευρωπαϊκό έδαφος. Εχουμε να κάνουμε με ένα καθαρό και ενισχυμένο πρόγραμμα κρατισμού, το οποίο δεν έχει τίποτα το κοινό με μια σύγχρονη αριστερή πρόταση.
Μια αριστερή πρόταση, αντιθέτως, θα έπρεπε να μιλάει πρωτίστως για τρία βασικά προτάγματα: για την αναδιανομή, τη μείωση των ανισοτήτων και τη στήριξη του κράτους των υπηρεσιών σε υγεία, πρόνοια, παιδεία, ατομική ασφάλεια και ειρήνη. Αντί αυτών, στο πρόγραμμα Τσίπρα το κράτος πρόνοιας παραμένει ως έχει, το θέμα των ανισοτήτων δεν θίγεται καθόλου και η αναδιανομή αγνοείται παντελώς. Το κράτος λειτουργεί ως φιλόπτωχο ταμείο ή ως φιλανθρωπικό σωματείο, το οποίο μοιράζει από τα έτοιμα ή τα σχεδόν έτοιμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να καταλάβει πως οι επιδοματικές πολιτικές μόνο συμπληρωματικό ρόλο έχουν σε ένα κράτος πρόνοιας. Γι’ αυτό και δεν λέει τίποτα για την αλλαγή της παραγωγικής βάσης, η αδυναμία της οποίας γεννά την ανάγκη των επιδοματικών πολιτικών. Οπως το φούσκωμα του κράτους λειτούργησε ως υποκατάστατο της αδυναμίας του ιδιωτικού τομέα να παράγει θέσεις εργασίας, έτσι και ο κόσμος των επιδομάτων στην Ελλάδα λειτούργησε ως υποκατάστατο της αδυναμίας του κράτους πρόνοιας να προσφέρει δωρεάν ποιοτικές υπηρεσίες σε υγεία, παιδεία και ατομική ασφάλεια. Το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει την αναπαραγωγή ενός υπερτροφικού κράτους–βιομήχανου, πελάτη και προμηθευτή παρασιτικών αστικών στρωμάτων. Με αυτές τις προτάσεις στερούν πόρους, οι οποίοι θα μπορούσαν να αναδιανεμηθούν υπέρ της δημιουργίας ενός κράτους-πρόνοιας υπηρεσιών. Η πρόταση Τσίπρα ενισχύει μόνο τα κρατικοδίαιτα στρώματα, αναπαράγοντας έτσι τις συνθήκες που γεννούν ανισότητες και φτώχεια.
Η διαφορά της σοσιαλδημοκρατικής πρότασης, ως στην ουσία της μόνης ευρωπαϊκής αριστερής πρότασης, από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ έγκειται στο ότι σύμφωνα με αυτήν το κράτος πρόνοιας αναδιανέμει πόρους, τους οποίους αντλεί από την ελεύθερη αλλά ελεγχόμενη παραγωγική κοινωνία. Η τελευταία παράγει σε συνθήκες ελεύθερης οικονομίας, ελέγχεται γι’ αυτό που κάνει και φορολογείται. Ας πούνε λοιπόν εκεί, στον ΣΥΡΙΖΑ και κάτι αριστερό και ας είναι και σοσιαλδημοκρατικό.
Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Οι μεγάλες απουσίες»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου